Ενημέρωση Αρθρογραφία Το Δικαίωμα στην Πληροφορία με όρους 21ου αιώνα - Άρθρο στο tvxs.gr
Η Ελλάδα είναι από τις πρώτες χώρες στην Ευρώπη, και από τις λίγες στην υφήλιο, που προβλέπεται συνταγματικά, χωρίς όμως ποτέ να βγει εφαρμοστικός Νόμος, το Δικαίωμα της συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας (αρ. 5 παρ. 2 Συντάγματος Άρθρο 5Α παρ. 2 «Καθένας έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Η διευκόλυνση της πρόσβασης στις πληροφορίες που διακινούνται ηλεκτρονικά, καθώς και της παραγωγής, ανταλλαγής και διάδοσής τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους, τηρουμένων πάντοτε των εγγυήσεων των άρθρων 9, 9Α και 19»).
Ενδιαφέρουσα η περίπτωση της Φινλανδίας, που πρώτη στον κόσμο, κατοχύρωσε συνταγματικά και εξέδωσε εφαρμοστικό νόμο, το 2010, για το δικαίωμα πρόσβασης στο Διαδίκτυο για όλους του πολίτες, καθώς και σχέδιο δράσης για «ελάχιστη εγγυημένη ταχύτητα» πρόσβασης 100mbps, με 5ετές πλάνο.
Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το 90% των πολιτών των αναπτυσσόμενων χωρών δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επωφεληθεί από τα τεράστια κοινωνικά και οικονομικά οφέλη που η πρόσβαση σε αυτό παρέχει. Και πριν βιαστεί κάποιος να διατυπώσει μία στερεοτυπική φράση του τύπου «Αυτοί οι άνθρωποι έχουν προβλήματα βιοπορισμού, με το ίντερνετ θα ασχοληθούν;», να υπενθυμίσουμε πως ο όρος Τρίτος Κόσμος έχει αισθητά διαφορετική έννοια τον 21ο αιώνα από ό,τι μεταπολεμικά ή ακόμη και στο τέλος του 20ου αιώνα.
Τα ψηφιακά Δικαιώματα όχι μόνο είναι ουσιώδους σημασίας και όχι πολυτέλεια, αλλά σημασία δεν έχει καν μόνο η πρόσβαση, αλλά και η ταχύτητα διακίνησης της πληροφορίας μέσω του διαδικτύου. Η ταχύτητα διακίνησης της πληροφορίας έχει εφάμιλλη αξία με την παραγωγικότητα της βιομηχανικής αλυσίδας μαζικής παραγωγής του φορντισμού. Πόσο μάλλον όταν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και η μη δέσμευση σε έναν συγκεκριμένο χώρο παραγωγής των εργαζομένων καθιστούν την παραγωγικότητά τους και, κατ' επέκταση, το εισόδημά τους άμεσα εξαρτώμενο, σε πολλές περιπτώσεις εργασιακής απασχόλησης, από την ταχύτητα μετάδοσης της πληροφορίας.
Τροφή για σκέψη λοιπόν και ο τρόπος διανομής του παραγόμενου πλούτου σε χώρες κολοσσούς στον τομέα των υπηρεσιών, στις οποίες το διαδίκτυο αποτελεί καταλύτη για παραγωγή εθνικού προϊόντος, στις οποίες όμως το κατά κεφαλήν εισόδημα παραμένει σε επίπεδο Τρίτου Κόσμου (πχ Ινδία).
O τεράστιος όγκος της Πληροφορίας που παρέχει το Διαδίκτυο δεν μπορεί όμως να είναι ασύδοτος. Και καθώς μιλούμε για παγκόσμια δίκτυα, η ρύθμισή τους απαιτεί παγκόσμιες συνέργειες, καθώς οι εθνικές πρωτοβουλίες δεν αρκούν. Η συνέργεια εταιριών κολοσσών του χώρου της Πληροφορίας με το Δημόσιο, καθώς και η αυτορρύθμιση στο διαδικτυακό περιβάλλον, γίνονται ακόμη πιο αναγκαία και αλλάζουν περιεχόμενο. Πρώτο, αλλά ουσιαστικό βήμα στην Ελλάδα, το Μητρώο on line Media με στόχο την εύρυθμη λειτουργία της διαδικτυακής δημοσιογραφίας.
Κλείνοντας, μας έρχονται στο μυαλό οι σκέψεις του Μάικ Ντέηβις στο βιβλίο του «Η Οικολογία του Φόβου» όπου πλέον οι διακρίσεις, η γκετοποίηση και η περιθωριοποίηση συγκεκριμένων ομάδων πολιτών λαμβάνει χώρα ακόμη και στον ίδιο τον πολεοδομικό σχεδιασμό μιας σύγχρονης πόλης και αποκτούν εκφάνσεις σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας ενός σύγχρονου πολίτη, ακόμη και στην πρόσβαση στην Πληροφορία, όπως και στην ταχύτητα διανομής της, σε ένα περιβάλλον όπου αυτή μπορεί να θεωρείται πολυτέλεια σε συνάρτηση με τις συνθήκες ζωής. Και δεν μιλούμε μόνο για το παράδειγμα της Καλιφόρνια πλέον, αλλά για μία σύγχρονη διάκριση μεταξύ πυρήνα και περιφέρειας, τη διαμόρφωση ενός νέου Τρίτου Κόσμου στην κοινωνία των δικτύων του 21ου αιώνα.
Το Δικαίωμα πρόσβασης στην Πληροφορία είναι αμιγώς ζήτημα ταξικής και πολιτικής διαχείρισης και ρύθμισης και τεράστια επένδυση με πολλαπλασιαστικά οφέλη στην εμβάθυνση της Δημοκρατίας μίας χώρας του Δυτικού Κόσμου του 21ου αιώνα.
