Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τους πιο ευάλωτους πολίτες, τα Παιδιά - Άρθρο στο tvxs.gr

Από το tvxs.gr

 

Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, είναι μοιραίο σημαντικότατες πρωτοβουλίες να αδικούνται από τη συγκυρία και να μην τυγχάνουν της προσοχής και της δημοσιότητας της οποίας αξίζουν.
Μία τέτοια περίπτωση είναι και το β' μέρος του νομοσχεδίου του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που αυτή τη εβδομάδα έρχεται στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής και αφορά στον Εθνικό Μηχανισμό Εκπόνησης, Παρακολούθησης και Αξιολόγησης των Σχεδίων Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, αφού όλη η προσοχή είναι στραμμένη στο πρώτο μέρος, που αφορά στη Νομική Αναγνώριση της Ταυτότητας Φύλου.
Η εκπόνηση του Εθνικού Σχεδίου Δράσης για το Παιδί, η οποία βρίσκεται στο τελικό στάδιο, αποτελούσε πάγιο αίτημα ανεξάρτητων φορέων, όπως του Συνήγορου του Πολίτη (Κύκλος Δικαιωμάτων του Παιδιού) και της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αλλά και υποχρέωση της χώρας όπως προκύπτει από τις καταληκτικές παρατηρήσεις προς την Ελλάδα της Επιτροπής της Σύμβασης του ΟΗΕ της 15ης Ιουνίου 2012.
Σκοπός είναι η διαμόρφωση συγκροτημένης και συνεκτικής εθνικής πολιτικής για την προώθηση και την εφαρμογή των διατάξεων της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού και αποτελεί μια πολυτομεακή και συντονισμένη προσπάθεια της Ελληνικής Διοίκησης. Εκπονήθηκε από Διυπουργική Ομάδα Εργασίας, υπό τον συντονισμό της Γενικής Γραμματείας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, με τη συνεισφορά των αρμόδιων Υπουργείων και φορέων. Η ίδια αυτή διυπουργική ομάδα εργασίας ορίζεται ως «Εθνικός Μηχανισμός Εκπόνησης, Παρακολούθησης και Αξιολόγησης Σχεδίων Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού».
Η εκπόνηση Εθνικού Σχεδίου Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού αποτελεί στρατηγική επιλογή της ελληνικής Πολιτείας και κρίθηκε σκόπιμη με το σκεπτικό ότι το Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού θα αποτελέσει αφενός ένα χρήσιμο εργαλείο για τη βελτίωση της προστασίας των δικαιωμάτων των παιδιών και αφετέρου, γιατί τα Σχέδια Δράσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν διεθνώς αναγνωρισμένη «καλή πρακτική». Επιπλέον, η στρατηγική αυτή επιλογή εκφράζει την ουσιαστική δέσμευση της ελληνικής πολιτείας να διαμορφώσει αποτελεσματικές πολιτικές για το βέλτιστο συμφέρον κάθε παιδιού που ζει στη χώρα, χωρίς αποσπασματικό χαρακτήρα και για την αποφυγή των παρατηρούμενων αλληλεπικαλύψεων της Διοίκησης.
Λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες που η οικονομική και κοινωνική συγκυρία επιβάλλει, έγινε αυστηρή ιεράρχηση αναγκών και προτεραιοτήτων με βάση τους περιορισμένους διαθέσιμους πόρους και συγκροτήθηκε στη λογική σαφών και καθορισμένων αξόνων προτεραιοτήτων, ρεαλιστικών και μετρήσιμων στόχων ανά άξονα, καταγραφή δράσεων για την επίτευξη αυτών των στόχων, τακτική αξιολόγηση και επικαιροποίηση.
Οι άξονες προτεραιότητας που τέθηκαν ήταν η αντιμετώπιση των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης στα παιδιά, η Εκπαίδευση, οι ασυνόδευτοι ανήλικοι, τα παιδιά σε προνοιακά Ιδρύματα και η Αναθεώρηση του Οικογενειακού Δικαίου.
Κατά τη διαμόρφωση των Εθνικών Σχεδίων Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού προβλέπεται η διαβούλευση και με άλλους φορείς της Διοίκησης, καθώς και την Κοινωνία των Πολιτών, αλλά και τα ίδια τα παιδιά. Αξίζει, δε, να σημειωθεί, ότι η ΚΑ΄ Σύνοδος της Βουλής των Εφήβων (7-11 Ιουλίου 2016) είχε ως αντικείμενο το τρέχον, υπό εκπόνηση Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Ήταν μάλιστα η πρώτη φορά που οι έφηβοι βουλευτές κλήθηκαν να καταθέσουν προτάσεις για μια πραγματική πρωτοβουλία της Διοίκησης, σε ένα θέμα που τους αφορά άμεσα.
Είναι σαφές, ότι η κυβέρνηση έχει περάσει πλέον από το στάδιο της καταγραφής των προβλημάτων αναφορικά με την παιδική προστασία, σε αυτό των νομοθετικών ρυθμίσεων προκειμένου να καλυφθούν τα νομοθετικά κενά. Όμως οι Νόμοι δεν αρκούν, το πιο σημαντικό είναι η ορθή εφαρμογή τους. Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μεμονωμένες και αποσπασματικές δράσεις, αλλά εντάσσονται στην ευρύτερη πολιτική βούληση της κυβέρνησης να δημιουργηθεί ένα πλέγμα προστασίας για το Παιδί, μέσω ενός ολιστικού σχεδίου, οριζόντιου, διεπιστημονικού και διυπουργικού, που δεν αντιμετωπίζει το παιδί ως παρακολούθημα των γονιών του, αλλά ως έναν νεαρό πολίτη, όπως άλλωστε επιτάσσει και το Σύνταγμα.

 

1 1