Συμφωνία; Ναι, αλλά σε ποια χώρα και με ποιο σχέδιο; - Άρθρο στο protagon.gr

• 

Λεπτομέρειες

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 02 Ιουνίου 2015 15:59

Η μανιχαϊστική θεώρηση των πολιτικών και κοινωνικών δρώμενων στη χώρα δυστυχώς συνεχίζεται. Ο απολιτικός διαχωρισμός μνημόνιο-αντιμνημόνιο μετεξελίχθηκε στον ακόμα ποιο επικίνδυνο συμφωνία-ρήξη. Δίλημμα το οποίο παρακάμπτει την πολιτική ανάλυση των δεδομένων και την αναγκαιότητα πρότασης για το μέλλον της χώρας και ομαδοποιεί τους πολίτες απευθυνόμενο στο θυμικό τους.
Με όρους πολιτικούς δεν είναι δυνατόν να υπάρχει δημοκρατικός πολίτης που να μην επιθυμεί τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους εταίρους. Το ερώτημα είναι ποια συμφωνία και, κυρίως, σε ποια χώρα θα εφαρμοστεί και ποιο σχέδιο ανασυγκρότησης θα εξυπηρετήσει.
Είναι ψευδεπίγραφο το ερώτημα της προοπτικής ή όχι της ρήξης. Πώς προσδιορίζεται, τι επιπτώσεις θα έχει στην κοινωνία; Όσο παρατείνονται οι διαπραγματεύσεις πραγματοποιείται μια πιο συγκεκριμένη και απείρως πιο επώδυνη ρήξη. Αυτή στην πραγματική οικονομία, η οποία απονεκρώνεται με επιχειρήσεις να κλείνουν και εργαζόμενους να χάνουν τη δουλειά τους ή να παραμένουν εργαζόμενοι χωρίς να πληρώνονται.
Είναι αδήριτη ανάγκη να τελειώσει η παρατεταμένη αβεβαιότητα , να «ανασάνει» η οικονομία και η κοινωνία και να ασχοληθούμε επιτέλους με το σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Σχέδιο το οποίο είναι εθνική ανάγκη. Ανάγκη επιβίωσης. Και εδώ εμφανίζεται το μεγάλο έλλειμμα στην κυβερνητική πολιτική. Δεν παρουσιάζεται ένα σχέδιο ανασυγκρότησης, την υλοποίηση του οποίου θα εξυπηρετεί η προσδοκώμενη συμφωνία.
Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί με τεχνοκρατικού χαρακτήρα παρεμβάσεις. Απαιτούνται μεγάλες και ριζικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για την εφαρμογή οποιουδήποτε σχεδίου. Μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο, ώστε να καταστεί λειτουργικό και παραγωγικό, ανταποκρινόμενο στις απαιτήσεις της κοινωνίας και στην ανάγκη προστασίας και ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας. Οι μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα προϋποθέτουν ρήξη με την ιδιοκτησιακή και ανασχετική λογική των κατεστημένων συντεχνιών και οπωσδήποτε ένα δημοκρατικό, ουσιαστικό, αποδοτικό και αυστηρό σύστημα καθολικής αξιολόγησης. Και με τις συντεχνίες και με τις μεταρρυθμίσεις δεν γίνεται.
Χρειάζεται επίσης η δημιουργία και η ανάπτυξη κοινωνικών δομών, που θα υποδεχθούν και θα υποστηρίξουν ένα μεγαλόπνοο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Και αυτές μπορούν να δημιουργηθούν μόνο με την δημοκρατική, προοδευτική μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος στο σύνολό του. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο σε όλες του τις βαθμίδες θα έχει ως στόχο τη διαμόρφωση των ενεργών πολιτών της κοινωνίας και ουσιαστικών συμμέτοχων στην προοδευτική εξελικτική πορεία της. Που θα θωρακίζει με τις απαραίτητες γνώσεις - βάσεις, ιδιαίτερα στην τεχνική εκπαίδευση, τους σημερινούς νέους και αυριανούς υπεύθυνους πολίτες. Στενά συνδεδεμένο, με συνεχή και διαρκή ανατροφοδότηση, με τους εθνικούς αναπτυξιακούς στόχους. Με συνεχή, πλήρη και καθολική αξιολόγηση προσώπων και δομών. Δυστυχώς, οι μέχρι τώρα παρεμβάσεις της κυβέρνησης στον χώρο της παιδείας δείχνουν να κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Οποιοδήποτε σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης δεν μπορεί να επιτύχει χωρίς ευρεία συναίνεση των δημοκρατικών, προοδευτικών και προωθητικών δυνάμεων της χώρας. Με ουσιαστική πολιτική δράση, η οποία θα αντικαταστήσει τον απολιτικό λόγο και τους μανιχαϊστικούς διαχωρισμούς που οδηγούν στη δημιουργία αποϊδεολογικοποιημένων και απολιτικών διαχωρισμών.
Είναι αναγκαίες οι ριζικές, δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις του πολιτικού συστήματος. Με σημαντικότερη την αλλαγή του εκλογικού νόμου. Όχι μόνον για να αποτυπώνεται με ορθολογικότερο και δικαιότερο τρόπο η θέληση των πολιτών, αλλά κυρίως για να ενισχυθούν οι διαδικασίες συμμαχιών και συναινέσεων στη βάση πολιτικών προτάσεων και όχι ψευδεπίγραφων απολιτικών συνεργασιών. Η αξιοποίηση για λόγους κομματικού ελέγχου και συμφέροντος από τον ΣΥΡΙΖΑ του ισχύοντος απαράδεκτου εκλογικού νόμου και αφίσταται του πάγιου στόχου της Αριστεράς για την καθιέρωση της απλής αναλογικής και επικίνδυνη για την ομαλή πολιτική εξέλιξη είναι.
Το πρόταγμα λοιπόν για τη χώρα δεν είναι το δίλημμα συμφωνία ή ρήξη, αλλά η διαμόρφωση και υλοποίηση ενός μακρόπνοου και οραματικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης με σαρωτικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, που θα αξιοποιήσει την όποια συμφωνία επιτευχθεί. Τώρα, αύριο θα είναι αργά.