Αρθρογραφία

ΕΔΔΑ: Ανθρώπινα Δικαιώματα "Εκτάκτου Ανάγκης" - Άρθρο στη Νέα Σελίδα

Η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (εφεξής ΕΔΔΑ) αναφορικά με ζητήματα προσφύγων και μεταναστών είναι εξαιρετικά πλούσια. Το ΕΔΔΑ έχει κρίνει επί θεμάτων επιστροφών και απελάσεων, νομιμότητας της διοικητικής κράτησης, συνθηκών κράτησης και διαβίωσης, κ.α. Θυμίζουμε την υπόθεση MSS κατά Ελλάδας και Βελγίου του 2011, υπόθεση – σταθμό για το σύστημα του Δουβλίνου. Το ΕΔΔΑ έκρινε τότε ότι οι συνθήκες διαβίωσης των αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα ήταν εξαιρετικά δυσμενείς και, ως εκ τούτου, τα κράτη που επέστρεφαν αιτούντες άσυλο στην Ελλάδα, ως πρώτη χώρα εισόδου στο σύστημα του Δουβλίνου, παραβίαζαν την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Αναρωτιέται κανείς πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε...
Το ΕΔΔΑ μέσα από τη νομολογία του έχει επιδείξει ιδιαίτερη ευαισθησία στα θέματα προσφύγων, μεταναστών και των αιτούντων άσυλο, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τους τελευταίους ως «ευάλωτη ομάδα» (υπόθεση MSS κατά Ελλάδας και Βελγίου). Εντούτοις, στην πρόσφατη νομολογία του, το ΕΔΔΑ αναγνώρισε και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σήμερα πολλά ευρωπαϊκά κράτη να διαχειριστούν τις μαζικές αφίξεις προσφύγων και μεταναστών.
Πολύ χαρακτηριστική είναι η υπόθεση Khlaifia κατά Ιταλίας. Η εν λόγω υπόθεση αφορούσε τρεις Τυνήσιους, οι οποίοι, κατά τη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης, έφτασαν με αυτοσχέδιες βάρκες στις ακτές της Ιταλίας και εν συνεχεία τέθηκαν υπό κράτηση σε κέντρο υποδοχής στη Λαμπεντούζα.
Το ΕΔΔΑ διαπίστωσε διάφορες παραβιάσεις της ΕΣΔΑ σε σχέση με την κράτηση των προσφευγόντων. Εντούτοις, σε σχέση με τις συνθήκες κράτησής τους, η ιταλική κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι «κατά το 2011 οι μαζικές αφίξεις μεταναστών από τη Βόρεια Αφρική είχαν δημιουργήσει μια ανθρωπιστική κρίση στην Ιταλία» και ότι «λαμβάνοντας υπόψη τις πολλές απαιτήσεις που βαρύνουν τα κράτη σε καταστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης, το Δικαστήριο θα έπρεπε να υιοθετήσει μια ρεαλιστική, ισορροπημένη και νόμιμη προσέγγιση».
Το ΕΔΔΑ, όπως το ίδιο σημείωσε, δεν θα μπορούσε να μην λάβει υπόψη του την προσφυγική και μεταναστευτική κρίση που ξεκίνησε με την Αραβική Άνοιξη. Έκρινε ότι εάν απαιτούσε από τις εθνικές αρχές να ερμηνεύουν με ακρίβεια όλους τους παράγοντες (πολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς) που μπορούν να προκαλέσουν μια τέτοια κρίση, ώστε να προβλέψουν την κλίμακα και τους χρόνους των ροών, θα επέβαλε ένα υπερβολικό βάρος στα κράτη.
Περαιτέρω, διαπίστωσε ότι οι αρχές της Ιταλίας αντιμετώπιζαν πολλά προβλήματα λόγω της άφιξης μεγάλου αριθμού μεταναστών κατά την εν λόγω περίοδο και αναγνώρισε ότι έπρεπε να φροντίζουν για την ευημερία τόσο των προσφύγων και μεταναστών όσο και του τοπικού πληθυσμού, καθώς και για την τήρηση του νόμου και της τάξης.
Από την άλλη πλευρά, το ΕΔΔΑ σημείωσε ότι οι αυξημένες μεταναστευτικές ροές δεν απαλλάσσουν ένα κράτος από την υποχρέωσή του να σέβεται το άρθρο 3 της ΕΣΔΑ (απαγόρευση βασανιστηρίων και απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης), υπενθυμίζοντας ότι ακόμα και η μεταχείριση που δεν έχει την πρόθεση να ταπεινώσει ή να εξευτελίσει το θύμα και η οποία απορρέει από τις αντικειμενικές δυσκολίες διαχείρισης μιας προσφυγικής και μεταναστευτικής κρίσης, μπορεί να συνιστά παραβίαση του άρθρου 3. Παρόλο όμως που οι δυσκολίες αυτές δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως δικαιολογία, το Δικαστήριο του Στρασβούργου έκρινε ότι δεν θα μπορούσε να εξετάσει την συγκεκριμένη υπόθεση χωρίς να λάβει υπόψη του το γενικότερο πλαίσιο στο οποίο διαδραματίστηκε. Έτσι, έκρινε ότι οι δυσμενείς συνθήκες στις οποίες βρέθηκαν οι προσφεύγοντες απέρρεαν σε σημαντικό βαθμό από την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που αντιμετώπιζαν οι ιταλικές αρχές την εν λόγω περίοδο. Σε αυτό το πλαίσιο και αφού εξέτασε τις συνθήκες κράτησης των προσφευγόντων, κατέληξε ότι αυτές δεν ήταν τέτοιας βαρύτητας ώστε να χαρακτηριστούν ως απάνθρωπες ή εξευτελιστικές και συνεπώς δεν υπήρχε παραβίαση του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ.
Παρόμοια ήταν η κρίση του ΕΔΔΑ και στην υπόθεση J.R. κατά Ελλάδας σε σχέση με τις συνθήκες κράτησης των προσφευγόντων στη ΒΙΑΛ τον Μάρτιο-Απρίλιο του 2016. Το Δικαστήριο αναγνώρισε ότι «η μαζική άφιξη μεταναστών δημιούργησε για τις ελληνικές αρχές δυσκολίες οργανωτικού, υλικοτεχνικού και δομικού χαρακτήρα» και σημείωσε ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν αρνήθηκε, ούτε απέκρυψε τον επείγοντα χαρακτήρα που επικρατούσε στα νησιά και τις προκλήσεις που χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν οι ελληνικές αρχές.
Το ΕΔΔΑ έλαβε υπόψη του εκθέσεις ΜΚΟ και διεθνών οργάνων για τις συνθήκες που επικρατούσαν στη ΒΙΑΛ κατά την εν λόγω περίοδο και συνεκτίμησε τον σύντομο χρόνο κατά τον οποίο κρατήθηκαν εκεί οι προσφεύγοντες (από τις 21 Μαρτίου μέχρι τις 21 Απριλίου2016, οπότε και έγινε ημι-ανοικτή δομή). Έτσι, με το σκεπτικό που ανέπτυξε στην υπόθεση Khlaifia, έκρινε ότι οι συνθήκες κράτησης των προσφευγόντων δεν συνιστούσαν απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση.
Προσπάθεια του ΕΔΔΑ να προσαρμοστεί στην πολιτική κατάσταση, λαμβάνοντας υπόψη τις αντιδράσεις πολλών κρατών στον έλεγχο που τους ασκεί; Προσαρμογή στην πραγματικότητα; Το βέβαιο είναι ότι το Δικαστήριο του Στρασβούργου έδωσε ένα περιθώριο στα κράτη να προσαρμοστούν στην προσφυγική και μεταναστευτική κρίση, μια «περίοδο χάριτος», η οποία όμως σύντομα θα τελειώσει.
Το προσφυγικό/μεταναστευτικό είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Υπενθυμίζω ότι στην υπόθεση MSS δεν καταδικάστηκε μόνο η Ελλάδα, αλλά και το Βέλγιο που επέστρεψε τον προσφεύγοντα στη χώρα μας στο πλαίσιο του Δουβλίνου. Κατά συνέπεια, όλα τα κράτη θα βρεθούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, υπό τον έλεγχο του Δικαστηρίου του Στρασβούργου. Γι' αυτό, η όποια ευρωπαϊκή λύση πρέπει να είναι σύμφωνη με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το δίκαιο του ισχυρού υποχωρεί έναντι των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

 

IMG 20181004 200332

Για τα συνεχή κρούσματα ρατσιστικής βίας στη Λέσβο: Δηλώσεις στο Documento

Έντονη ανησυχία προκαλούν οι συνεχείς ειδήσεις που έρχονται στο φως της δημοσιότητας για αλλεπάλληλα κρούσματα ρατσιστικής βίας στο νησί της Λέσβου. Ανησυχία εντεινόμενη και από την καθυστέρηση στην κινητοποίηση των τοπικών αρχών και της τοπικής εισαγγελίας, αναφορικά με τη διερεύνηση και τη γρήγορη απονομή της δικαιοσύνης, καθώς για τέτοια περαστικά ρατσιστικής βίας η δίωξη είναι αυτεπάγγελτη.
Αναφέρομαι βεβαίως στην καταστροφή του μνημείου στην Θέρμη της Λέσβου το οποίο ήταν αφιερωμένο στην μνήμη των ανθρώπων που πνίγηκαν στα νερά του Αιγαίου και δεν κατάφεραν να φτάσουν στην Ελλάδα. Το μνημείο καταστράφηκε ολοσχερώς, με τόσο μίσος και μανία που προκαλεί ανατριχίλα, καθώς δεν έμεινε άθικτη ούτε η βάση του. Και βεβαίως, δεν ήταν η πρώτη φορά, καθώς και πέρσι τον Νοέμβρη είχε βανδαλιστεί με μπογιές.
Θεωρώ απαράδεκτη μια τέτοια πράξη, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου από τα αρχαία χρόνια ο σεβασμός στους νεκρούς αποτελεί «ιερή» υποχρέωση των ζώντων και αναδεικνύεται ήδη από την «Αντιγόνη» στα χρόνια του Σοφοκλή.
Δυστυχώς, τα περιστατικά αυτά δεν είναι μεμονωμένα. Συνεχείς είναι οι αναφορές για περιστατικά ρατσιστικής βίας στο νησί, καθώς είναι προφανές πως εκεί λυμαίνονται –και δε χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη- την περιοχή ακροδεξιές ομάδες.
Ας θυμηθούμε τα περιστατικά του περασμένου Απρίλη στην πλατεία Σαπφούς στη Μυτιλήνη, όπου ομάδα κατοίκων επιτέθηκε σε πρόσφυγες με τέτοια σφοδρότητα και αγριότητα, που έστειλε πολλούς από αυτούς στο νοσοκομείο. Για εκείνο το περιστατικό ακόμα αναμένουμε το πόρισμα της Δικαιοσύνης. Μια Δικαιοσύνη που καθυστερεί δυσανάλογα, σε σύγκριση με την αντίδραση της τοπικής εισαγγελίας για την καταγγελία εις βάρος του δημοσιογράφου Στρατή Μπαλάσκα για «κακόβουλη βλασφημία»...
Οι επιθέσεις σε δημοσιογράφους που καταγράφουν τα γεγονότα είναι ενδεικτική της ανησυχητικής κατάστασης, καθώς κάποιοι δε θέλουν τα περιστατικά αυτά να φτάσουν στην κοινή γνώμη. Αναφέρομαι στην υπόθεση του δημοσιογράφου Στρατή Μπαλάσκα, ο οποίος αφενός δέχτηκε επιθέσεις και απειλές για τη ζωή του και περιμένει μήνες για απόδοση δικαιοσύνης, αφετέρου κλήθηκε άμεσα να καταθέσει σε κατηγορία εις βάρος του για βλασφημία, με αφορμή ένα λαογραφικό κείμενο το οποίο δημοσίευσε. Μόλις προχθές, απειλές δέχτηκε και η δημοσιογράφος Ανθή Παζιάνου, επειδή ανέδειξε ρατσιστική επίθεση σε 9χρονο κοριτσάκι που φορούσε μαντίλα και θεωρήθηκε ότι ήταν «αλλόθρησκο».
Ωστόσο, δεν είμαι εγώ η αρμόδια να απαγγείλει κατηγορίες και να αποδώσει Δικαιοσύνη. Όμως η ποιότητα της δικαιοσύνης μας κρίνεται και από την έγκαιρη απόδοσή της και κατοχυρώνεται από το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, κάτι για το οποίο η χώρα μας μετρά σειρά από καταδίκες στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Θεσμικά, λοιπόν, αποτελεί καθήκον μου σύμφωνα με την Ελληνική αλλά και Ευρωπαϊκή Νομοθεσία, να απευθυνθώ στην τοπική Εισαγγελία, κάτι που έχω κάνει αλλά έως τώρα δεν είχα καμία ενημέρωση. Ο λόγος αυτός με έκανε να απευθυνθώ και στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου.
Τόσο εγώ προσωπικά, ως Γενική Γραμματέας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων όσο και το Εθνικό Συμβούλιο κατά του Ρατσισμού και Μισαλλοδοξίας, το οποίο έχω την τιμή να προεδρεύω λόγω της θεσμικής μου ιδιότητας, παρακολουθούμε από κοντά τις εξελίξεις στη Λέσβο.
Σε κάθε περίπτωση, απέναντι στο ρατσιστικό έγκλημα, όλες οι εξουσίες, η καθεμία στην ανεξάρτητη λειτουργία της και από την διακριτή θέση της στο Κράτος Δικαίου, οφείλουν να μάχονται για την προστασία όλων των πολιτών που στοχοποιούνται λόγω των χαρακτηριστικών τους. Η προστασία κάθε πολίτη από τη ρατσιστική βία και τον ρατσιστικό λόγο δεν αποτελεί μόνο ατομικό δικαίωμα του πολίτη, αλλά και συλλογικό δικαίωμα για τη διαφύλαξη και την προστασία της ειρηνικής συνύπαρξης.

 

RpwtFe 2

Εργασία στο σεξ: Παρέμβαση στην A.V. από τη Μαρία Γιαννακάκη

Από την ιστοσελίδα της AV

 

Ένας πολύ σημαντικός διάλογος έχει ανοίξει σχετικά με την εργασία στο σεξ, ο οποίος διχάζει προοδευτικά κόμματα σε όλη την Ευρώπη.
Πρώτιστο μέλημα της Πολιτείας, είναι αυτονόητο πως πρέπει να είναι η εξασφάλιση ότι αυτές και αυτοί που ασκούν εργασία στο σεξ, δεν είναι θύματα εμπορίας ανθρώπων, εργαλεία στα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος που εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη απελπισία και ρημάζει ψυχές και ζωές.
Όσο σημαντικό είναι όμως το παραπάνω, άλλο τόσο είναι και η παραδοχή πως δεν είναι όλες οι περιπτώσεις εργαζόμενων στο σεξ, περιπτώσεις trafficking. Είναι ξεκάθαρα στρουθοκαμηλισμός ακόμη κι αν, αύριο κιόλας, καθίστατο παράνομη η εργασία στο σεξ, κάποιος να πει πως δεν υπάρχει ή πως θα σταματήσει να υπάρχει. Οι άνθρωποι αυτοί είναι εκεί έξω, είναι στους χώρους αυτούς, υπάρχει ένα πραγματικό δεδομένο, ανεξαρτήτως του νομικού πλαισίου που μπορεί να αλλάζει.
Είναι η πρώτη τους επιλογή για βιοπορισμό; Προσωπική μου άποψη είναι πως όχι, τουλάχιστον για την πλειονότητα. Επίσης, δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε: Οι απασχολούμενοι στο σεξ είναι από τις πιο ευάλωτες εργασιακά ομάδες. Αποτελεί ζήτημα δημόσιας υγείας, η καλύτερη δυνατή προφύλαξη και η πρόληψη. Και για να εξασφαλιστούν κατά το δυνατό καλύτερα αυτά, είναι απαραίτητη η περαιτέρω ρύθμιση αυτού του χώρου εργασίας από την Πολιτεία. Κι ούτε καν μόνο για αυτά. Πρέπει να ρυθμιστούν θέματα ασφάλισης, ασφάλειας και εργασιακής εκμετάλλευσης, όπως για κάθε εργαζόμενο.
Δε θα ήθελα να καταφύγω στην ευκολία της χρήσης στατιστικών και αριθμών. Το μόνο σίγουρο, εξάλλου, είναι πως η απαγόρευση, όπου αυτή ισχύει νομικά, δεν εξαφάνισε το φαινόμενο.
Αποτελεί υποκρισία να αντιμετωπιστεί αυτό το ζήτημα με όρους δαιμονοποίησης και συντηρητισμού.
Είναι μεγάλο λάθος να εκληφθεί ο κάθε άνθρωπος που είναι στο χώρο της εργασίας στο σεξ, ως θύμα και περιθωριακός. Αυτή ακριβώς η στάση είναι που καθιστά τους απασχολούμενους σε αυτό το χώρο, απροστάτευτους. Οφείλουμε να ρυθμίσουμε αυτόν τον χώρο απασχόλησης, όπως και κάθε άλλο.
Γιατί ακόμη και αν δεν αποτελεί πρώτη επιλογή, είναι μια επιλογή εργασίας, και οι εργαζόμενοι πρέπει να προστατεύονται και να απολαμβάνουν εργασιακά δικαιώματα όπως σε κάθε νόμιμη απασχόληση.
Εξάλλου, περαιτέρω ρύθμιση θα φωτίσει και αθέατες πτυχές αυτού του χώρου, και η απόπειρα εκμετάλλευσης ανθρώπων από το οργανωμένο έγκλημα, αν μη τι άλλο, θα γίνει και πιο δυσχερής.
Χώρος εργασίας όπου επικρατεί διαφάνεια και ρύθμιση, είναι ένας ασφαλέστερος χώρος. Και για τους εργαζόμενους, και για το κοινωνικό σύνολο. Επειδή ακριβώς, όμως, δεν είναι η κάθε κοινωνία ίδια, δε θεωρώ πως ο δρόμος ρύθμισης θα πρέπει να είναι η αντιγραφή και υιοθέτηση ενός εκ των μοντέλων που υπάρχουν, όπως της Ολλανδίας, της Νέας Ζηλανδίας ή το σκανδιναβικό. Οφείλουμε να συνθέσουμε στοιχεία ώστε να δημιουργήσουμε έναν άλλο δρόμο, που να ανταποκρίνεται στα δεδομένα και την πραγματικότητα της δικής μας κοινωνίας, λαμβάνοντας υπόψη τα προβλήματα αλλά και τις συνθήκες που υφίστανται στην Ελλάδα, ώστε να βρεθούν λύσεις, εργασιακές και κοινωνικές. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να επιτευχθεί με δημόσιο διάλογο. Έναν διάλογο όπου θα συμμετέχουν όλοι, με τις ιδέες και τους προβληματισμούς τους. Κυριότερα, όμως, με έναν διάλογο ο οποίος θα έχει στο επίκεντρό του τους ίδιους τους ανθρώπους που εργάζονται σε αυτόν τον χώρο.

 

4

Εθελοντική αιμοδοσία με βάση την Αρχή της μη Διάκρισης - Άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών

Με αφορμή την αυξημένη ανάγκη για εθελοντική προσφορά αίματος που προέκυψε την προηγούμενη περίοδο, ήρθε στην επιφάνεια η ανάγκη για αλλαγή των ισχύοντων κανόνων αιμοδοσίας και του περιοδικού ή μόνιμου αποκλεισμού ομάδων συμπολιτών μας από την προσφορά αίματος. Ένα πάγιο αίτημα, παρόλα αυτά, οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα 138/2005 (ΦΕΚ 195 Α΄) με το οποίο εναρμονίστηκε η ελληνική νομοθεσία με την Οδηγία 2004/33/ΕΚ για την εφαρμογή της Οδηγίας 2002/98/ΕΚ, καθορίζεται το πλαίσιο σύμφωνα με το οποίο το Κέντρο Αίματος και οι Νοσοκομειακές Υπηρεσίες Αιμοδοσίας ζητούν το ιατρικό ιστορικό του κάθε εθελοντή αιμοδότη. Με αυτό διασφαλίζεται τόσο η προσωπική υγεία του αιμοδότη και η ασφαλής προσφορά αίματος όσο και η ποιότητα του προσφερόμενου αίματος για την αποφυγή μετάδοσης λοιμωδών νοσημάτων μέσω της μετάγγισης.

Πάνω σε αυτά τα δεδομένα, στη χώρα μας ο εθελοντής αιμοδότης καλείται να συμπληρώσει ένα ερωτηματολόγιο και να απαντήσει σε μια προφορική συνέντευξη του ειδικευμένου υγειονομικού προσωπικού για την αιμοδοσία. Στο ερωτηματολόγιο αναφέρονται οι κατηγορίες πολιτών που δεν μπορούν να προσφέρουν αίμα. Αυτές είναι: όποιος είχε έστω και μία ομοφυλοφιλική σχέση από το 1977 (!), όποιος έχει κάνει κάποτε ενδοφλέβια χρήση ναρκωτικών, όποιος είχε πολλούς ερωτικούς συντρόφους χωρίς τη συστηματική χρήση προφυλακτικών μέσων κατά την τελευταία δεκαετία, όποιος είναι ερωτικός σύντροφος πολυμεταγγιζόμενου ατόμου, όποιος είχε τους τελευταίους 12 μήνες ερωτικό σύντροφο ο οποίος πληρώνονταν είτε με χρήματα είτε με ναρκωτικά για να κάνει σεξ και γενικά όποιος πιστεύει ότι υπάρχει πιθανότητα να έχει εκτεθεί στον ιό που προκαλεί AIDS.

Οι οδηγίες αυτές που αναφέρονται στο ερωτηματολόγιο και εφαρμόζονται ακόμα στη χώρα μας, δεν έχουν αναθεωρηθεί από την μακρινή αρχή της δεκαετίας του 1980, τότε που ο ιός του HIV αποτελούσε ένα μυστήριο καθώς δεν υπήρχαν ακριβείς πληροφορίες ούτε για τη μετάδοσή του ούτε και για τον πληγέντα πληθυσμό, ελλείψει εξειδικευμένων ιατρικών ερευνών. Όπως σημειώνει ο Διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Μεταμοσχεύσεων της Ισπανίας Rafael Matesanz, σχετικά με οδηγίες τέτοιου τύπου «αυτές οι αποφάσεις πάρθηκαν όταν η εντύπωση για τους φορείς του HIV ήταν ότι πρόκειται για ομοφυλόφιλους, αιμοφιλικούς, χρήστες ηρωίνης ή καταγωγής από την Αϊτή»! Και συμπληρώνει ότι «το σημαντικό σήμερα είναι οι σεξουαλικές πρακτικές του καθενός μας και το αν αυτές θεωρούνται επικίνδυνες για μετάδοση νοσημάτων, ανεξαρτήτως του σεξουαλικού προσανατολισμού ή του φύλου του αιμοδότη».

Ποιο είναι πραγματικά το πρόβλημα σύμφωνα με τους επιστήμονες; Από τη στιγμή που ένα άτομο εκτεθεί στον ιό του HIV περνάει μια περίοδος μερικών ημερών μέχρι ο ιός να μπορεί να ανιχνευτεί στο αίμα του. Η περίοδος αυτή ορίζεται από μία εβδομάδα έως δέκα ημέρες, σύμφωνα με το τεστ PCR στο οποίο υποβάλλεται το αίμα που προέρχεται από εθελοντική αιμοδοσία για μεταγγίσεις, ενώ σύμφωνα με τα τεστ τέταρτης γενιάς τα οποία χρησιμοποιούνται για τις γενικές εξετάσεις του πληθυσμού, η περίοδος αυτή φτάνει τις τρεις εβδομάδες.

Ως εκ τούτου, οι ισχύουσες απαγορεύσεις για εθελοντική αιμοδοσία αποτελούν διάκριση σε βάρος των ομοφυλόφιλων ατόμων, αφού ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν ταυτίζεται με μια συγκεκριμένη σεξουαλική συμπεριφορά και οι ομοφυλόφιλοι είναι πιθανόν να έχουν μια σταθερή σχέση, να παίρνουν όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις, να εξετάζονται συχνά και να μην έχουν μια σεξουαλική ζωή που να μπορεί να χαρακτηριστεί «υψηλού ρίσκου» για τη μετάδοση του ιού του HIV ή άλλων νοσημάτων.

Τι συμβαίνει σε άλλες χώρες;

Στην Αγγλία οι κανόνες αποκλεισμού από την αιμοδοσία που ίσχυαν για ομοφυλόφιλους έφταναν στον έναν χρόνο αποχής. Φέτος η αποχή αυτή περιορίστηκε στους τρεις μήνες αποχής, δίχως να γίνεται διαχωρισμός σεξουαλικής προτίμησης.
Συμπεριληπτικοί ως προς όλο τον πληθυσμό έγιναν και οι κανόνες εθελοντικής αιμοδοσίας στη Δανία, πολύ πρόσφατα. Δηλαδή για τους ομοφυλόφιλους άντρες η αποχή από το σεξ περιορίζεται στους 4 μήνες ενώ ακόμα και ο περιορισμός αυτός μπορεί να αρθεί αν ο ομοφυλόφιλος άντρας τελεί σε μόνιμη σχέση. Μάλιστα η Υπουργός Υγείας της Δανίας Ellen Trane Nοrby δηλώνει ότι «έχουμε εμπιστοσύνη στους ελέγχους που διασφαλίζουν την ποιότητα του αίματος» καθώς και ότι «το σύστημα εθελοντικής αιμοδοσίας που εφαρμόζουμε βασίζεται στην εμπιστοσύνη και στην αγάπη για προσφορά στον συνάνθρωπό μας από την οποία δεν μπορούμε να αποκλείσουμε κανέναν».

Στη Γαλλία, τον Νοέμβριο του 2015, η οδηγία άλλαξε σε έναν χρόνο αποχής από το σεξ για τους ομοφυλόφιλους άντρες και σε 4 μήνες εάν τελούν σε σταθερή σχέση.

Στον Καναδά η παλαιότερη οδηγία για αποχή από το σεξ για τους ομοφυλόφιλους που έφτανε τα 5 χρόνια, περιορίστηκε στον έναν χρόνο, ενώ οι υπηρεσίες υγείας της χώρας είναι ήδη σε διαδικασία αλλαγής και αυτού του περιορισμού.

Σε χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία και άλλες, δεν εφαρμόζεται κανένας διαχωρισμός μεταξύ ομοφυλόφιλων ή ετεροφιλόφυλων δωρητών αίματος ενώ οι ερωτήσεις στον δωρητή από το ιατρικό προσωπικό περιορίζονται στην ασφαλή ή μη σεξουαλική συμπεριφορά του καθενός ξεχωριστά, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Στις χώρες αυτές δεν έχει παρατηρηθεί αύξηση μετάδοσης λοιμωδών νοσημάτων από μεταγγίσεις παραπάνω από τα παγκόσμια ποσοστά. Δηλαδή, η μετάδοση του ιού του HIV φτάνει το 0,003% και της σύφιλης το 0,02% τη στιγμή που σε χώρες όπου η αιμοδοσία απαγορεύεται στους ομοφυλόφιλους αλλά δεν πραγματοποιούνται σωστοί έλεγχοι το ποσοστό αυτό φτάνει το 1%.

Ως εκ τούτου, η Γενική Γραμματεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πήρε την πρωτοβουλία να ενημερώσει σχετικά τον Υπουργό Υγείας, ώστε να αρθούν οι παράλογοι κανόνες αποκλεισμού ομάδων πληθυσμού από την εθελοντική αιμοδοσία και να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες για τη διόρθωσή τους, σύμφωνα με τη σύγχρονη ιατρική και με σεβασμό στην Αρχή της μη Διάκρισης.

 

2 10

Χρειάζονται γενναίες αποφάσεις από τους εκάστοτε ηγέτες - Η λύση εθνικών ζητημάτων δεν μπορεί να καταστεί έρμαιο της κρίσης πολιτικής ταυτότητας μιας αντιπολίτευσης σε απόγνωση - Συνέντευξη στη Χαραυγή της Κυριακής

Είστε πρόεδρος της Πρωτοβουλίας «Έτος Κύπρου». Αυτό πηγάζει, υποθέτω, και από το ενδιαφέρον και την ενασχόληση σας με το Κυπριακό...

Προφανώς. Το Κυπριακό, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αποτελεί πεδίο ενδιαφέροντός μου, έχοντας γράψει ήδη 2 βιβλία και βρίσκομαι στη διαδικασία συγγραφής του τρίτου.
Σχετικά με το Έτος Κύπρου: Η Πρωτοβουλία δημιουργήθηκε το 2014, ήταν ιδέα του Πάνου Τριγάζη, και έχει ως στόχο της την ανάδειξη, μέσω μίας σειράς εκδηλώσεων και παρεμβάσεων, της ουσίας του Κυπριακού και τη δημιουργία ενός νέου διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης για το λαό της Κύπρου στο σύνολό του, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους.
Τη Διακήρυξη έχουν υπογράψει δεκάδες προσωπικότητες του ευρύτερου πολιτικού φάσματος, του πνευματικού κόσμου, του χώρου της Αυτοδιοίκησης, στελέχη συνδικαλιστικών, φιλειρηνικών και άλλων κοινωνικών οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και αγκαλιάστηκε αμέσως από πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, τόσο στην Τουρκία, όσο και διεθνώς, καθώς κατόρθωσε να ενώσει, τόσο ανθρώπους που δραστηριοποιούνται δεκαετίες στο πλαίσιο της επικοινωνίας και της συμφιλίωσης των δύο κοινοτήτων, όσο και πολίτες που πρόσφατα συνειδητοποίησαν ότι ο δρόμος της ειρήνης περνά μόνο μέσα από τον δρόμο της ειρηνικής συνύπαρξης, της ανάδειξης των στοιχείων που ενώνουν τις δύο κοινότητες και της επίλυσης, με πνεύμα σύνθεσης, των όποιων αντιθέσεων δημιουργήθηκαν στην πορεία.

 

Το Κυπριακό, μετά το Κρανς Μοντάνα, βρίσκεται σε τέλμα και αδιέξοδο. Πώς αποτιμάτε τις εξελίξεις;

Σίγουρα, το μομέντουμ που είχε δημιουργηθεί, έχει πλέον χαθεί. Οι χαμένοι: αμφότεροι, τ/κύπριοι και ε/κύπριοι. Το τέλμα που επήλθε στις συνομιλίες, αφενός έδωσε έναυσμα στο λυσοφοβικό μέτωπο της ε/κυπριακής πλευράς να παίξει τα ρέστα του, προεκλογικά, με μόνο αποτέλεσμα για τους επίδοξους προστάτες της Κύπρου, την άνοδο των ποσοστών του ΕΛΑΜ, του μικρού αδερφού της Χρυσής Αυγής.
Από την άλλη πλευρά, οι εκλογές στα κατεχόμενα έφεραν συρρίκνωση των ποσοστών του Κόμματος Κοινοτικής Δημοκρατίας, από το οποίο προέρχεται ο Τ/κ ηγέτης Μουσταφά Ακκιντζί, και σε συνδυασμό με την απόπειρα πραξικοπήματος αλλά και τις επικείμενες εκλογές στην Τουρκία, έχει δημιουργηθεί μια αφόρητη κατάσταση για τους τ/κύπριους, οι οποίοι ασφυκτιούν μέσα σε ένα πολιτικό περιβάλλον άκρως φοβικό, ανελεύθερο και σε αντίθεση με τον παραδοσιακά κοσμικό χαρακτήρα της τ/κυπριακής κοινωνίας. Σε κάθε περίπτωση, μετά το ναυάγιο του Κρανς Μοντανά, ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι αναλυτές παραδέχονται πως το κλίμα είναι μάλλον έως πολύ απαισιόδοξο, καθώς η τάση διολίσθησης προς τη διχοτόμηση, αν δεν επιταχύνεται, σίγουρα δεν ανακόπτεται.
Σκέφτομαι πόσο συχνά αναφερόμαστε στους κινδύνους μίας κακής λύσης χωρίς να αναφερόμαστε ποτέ στους κινδύνους της μη λύσης ή πόσο εύκολα ζητάμε από την τ/κυπριακή κοινότητα να ξεφύγει από τον σφικτό εναγκαλισμό της Τουρκίας, ξεχνώντας ότι από το 1964 εξαρτάται απολύτως από αυτή και ότι καμία αυτονόμηση δεν θα υπάρξει χωρίς λύση.

 

Ελευθερία του λόγου και ρητορική μίσους. Πότε συγχέονται τα δύο και πότε το πρώτο αποτελεί άλλοθι για το δεύτερο;

Η Ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, και κατ' επέκταση του λόγου, προστατεύεται από το Αρ. 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και το Σύνταγμα. Δεν μπορούμε να συγχέουμε όμως την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης με τη ρητορική του μίσους. Πρέπει να διακρίνουμε πού τελειώνει η άποψη του καθενός από εμάς και πού αρχίζει η σπορά του μίσους. Το γεγονός ότι έχουν αλλάξει τα μέσα έκφρασης και πως αυτή πραγματοποιείται, σε μεγάλο βαθμό, μέσα από πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης ή το διαδίκτυο γενικότερα, πρέπει να βρίσκει την Πολιτεία αλλά και την κοινωνία σε εγρήγορση, καθώς ακόμη και ο ελευθεριακός χώρος του διαδικτύου αποτελεί δημόσιο χώρο και οφείλουμε να τον προστατεύσουμε από κάθε λογής φορείς ρητορικής μίσους, είτε αυτοί εκφράζονται επώνυμα, είτε ανώνυμα. Η ανωνυμία είναι συστατικό στοιχείο του διαδικτύου, κατοχυρωμένο και απολύτως σεβαστό. Δεν μπορεί όμως ποτέ να γίνει συνώνυμο της ατιμωρησίας.
Η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι εξαιρετικά πλούσια και δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι ισότιμα και αδιαίρετα, αλλά αέναη η ανάγκη όχι ιεράρχησής τους, αλλά εξισορρόπησής τους.

 

Στην Ελλάδα, σε νομοθετικό επίπεδο, τα τελευταία χρόνια έγιναν σημαντικά βήματα με στόχο την κατάρριψη των προκαταλήψεων, την άρση των αδικιών του παρελθόντος, την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης και την εμπέδωση και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για το σύνολο των πολιτών. Σε επίπεδο κοινωνίας, ωστόσο;

Η κυβέρνησή μας, στα 3 τελευταία χρόνια, έχει προβεί σε μια σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων, εκ των οποίων εντελώς επιγραμματικά θα αναφέρω τη θέσπιση του νέου Συμφώνου Συμβίωσης με επέκταση στα ομόφυλα ζευγάρια, τη Νομική Αναγνώριση της Ταυτότητας Φύλου, την κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης για τη βία κατά των Γυναικών και την ενδοοικογενειακή βία, τη θέσπιση του Σπιτιού του Παιδιού, τη νομοθεσία για την Αναδοχή και Υιοθεσία. Είναι και πολλά άλλα θέματα, στα οποία η κυβέρνηση, με νομοθετικές πρωτοβουλίες, διόρθωσε χρόνιες αδικίες κατά ομάδων συμπολιτών μας, όπως είναι τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, τα ΑμΕΑ, οι γυναίκες, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, οι Ρομά.
Καθιστούν αυτές οι πρωτοβουλίες την ελληνική κοινωνία, προοδευτική και δίκαιη στο σύνολό της; Σαφώς και όχι. Είναι ακόμη πάρα πολλές οι φωνές της συντήρησης, ανώνυμες και επώνυμες. Όμως αν κάτι μάθαμε από τα 3+ χρόνια διακυβέρνησης και προοδευτικών νομοθετικών πρωτοβουλιών, είναι πως η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πιο μπροστά συνολικά, σε σύγκριση με τους λογής φωνασκούντες εναντίον καθετί διαφορετικού. Η ελληνική κοινωνία έχει πλέον αρχίσει να εκτίθεται στο δημόσιο διάλογο, συζητήσεις που γίνονταν ως επί το πλείστον στο περιθώριο, έχουν μπει στα σπίτια της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, και αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος: το κοινωνικό, η ορατότητα. Έχουν να γίνουν πάρα πολλά ακόμη βήματα, καθώς είναι κοινωνιολογική παραδοχή, πως οι νοοτροπίες αλλάζουν πιο αργά από τα δεδομένα. Θα πω όμως σε αυτό το σημείο, κάτι που πολύ συχνά επαναλαμβάνω: Οι πολιτικοί οφείλουν να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, κι όχι να σέρνονται πίσω της για μια χούφτα ψηφαλάκια, να σκέφτονται τις επόμενες γενιές, όχι τις επόμενες εκλογές.

 

Έφθασε η ώρα, ωρίμασαν οι συνθήκες για ένα έντιμο συμβιβασμό στο θέμα της ονομασίας της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας;

Βρισκόμαστε μπροστά σε μία εβδομάδα σημαντικών εξελίξεων, θα τοποθετηθώ με όσα γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
Θα έλεγα πως δεν είναι μόνο ζήτημα ωρίμανσης, αλλά και ζήτημα συγκυριών. Η διπλωματία δεν είναι μια γραμμική πορεία, έχει τα πάνω και τα κάτω της, όπως και οι Κύπριοι πολύ καλά γνωρίζετε. Και την κατάλληλη στιγμή, χρειάζονται γενναίες αποφάσεις από τους εκάστοτε ηγέτες. Καταδεικνύεται, μετά από τις τελευταίες εξελίξεις, πως σίγουρα δεν υπήρχε από την πλευρά της πΓΔΜ η πολιτική βούληση για λύση του προβλήματος, το αντίθετο. Είναι προφανές πως κατά τη διακυβέρνηση Ζάεφ, η γραμμή αυτή έχει αλλάξει.

 

Η αίσθηση είναι ότι οι γείτονές σας το θέλουν περισσότερο από εσάς; Λόγω ΕΕ και ΝΑΤΟ, το επιδιώκουν τόσο πολύ, ή γιατί και η κυβέρνηση των Σκοπίων εκτιμά πως είναι τώρα η ώρα επίλυσης αυτής της διαφοράς;

Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, εκτιμώ πως είναι και θέμα συγκυρίας, εκτός από αναγκαιότητας. Αναγκαιότητα ήταν πάντα η λύση, και για την Ελλάδα αλλά και κυρίως για την πΓΔΜ. Θα συμφωνήσω απολύτως με τον ΥπΕξ, κο Κοτζιά, ο οποίος στην πρόσφατη εκτενή συνέντευξή του έκανε λόγο για γενναίες κινήσεις εκ μέρους του Ζάεφ, και συνέβαλε ώστε οι διαπραγματεύσεις, που είχαν παγώσει αν όχι εκτραχυνθεί επί διακυβέρνησης Γκρουέφσκι, να πάρουν μια πολύ αισιόδοξη τροπή και να βρισκόμαστε σήμερα να μιλάμε για οριστική λύση. Φυσικά, η ευνοϊκη συγκυρία δεν αφορά μόνον στον ηγέτη της πΓΔΜ, αλλά και στην ενεργητική εξωτερική πολιτική που ασκεί η κυβέρνησή μας, που χωρίς βαρίδια εσωτερικής φύσεως έχει την ευχέρεια να διαπραγματευτεί λύση σε ένα πρόβλημα που μας ταλανίζει δεκαετίες, πάντα στην εθνική γραμμή της σύνθετης ονομασίας.

 

Πού αποσκοπούν οι αντιδράσεις στην Ελλάδα; Αντιδράσεις οι οποίες προέρχονται κατά κύριο λόγω από την δεξιά/ακροδεξιά, εθνικιστές και Εκκλησία;

Νομίζω πως είναι αυτονόητο το γεγονός, πως οι κάθε λογής ακραίοι κύκλοι, ακροδεξιών, λυμαίνονται τα θέματα εξωτερικής πολιτικής και τα θεωρούν προνομιακό χώρο «δραστηριοποίησης», επικαλούμενοι το θυμικό. Για να μην παρεξηγηθώ: προφανώς και υπάρχουν έλληνες πολίτες που έχουν κάθε δικαίωμα να διαδηλώσουν και να εκφραστούν μέσα από συλλαλητήρια ή με κάθε δημοκρατικό τρόπο. Όμως δεν κατεβαίνουν όλοι σε αυτά τα συλλαλητήρια από αγνό αίσθημα, και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα από τις εικόνες που είδαν το φως της δημοσιότητας τελευταία. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει κάθε δημοκρατικό πολίτη που ειλικρινώς εκδηλώνει την ανησυχία του, αφήνοντας όμως μπροστάρηδες σε αυτή, κύκλους ακραίους και μισαλλόδοξους, να καπηλεύονται την παρουσία του.

 

Κάποιοι φοβούνται ότι θα πάρει τα εύσημα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ από την επίλυση αυτού του χρόνιου προβλήματος;

Όχι απλώς φοβούνται πως θα λυθεί το ζήτημα αυτό, αλλά στο αντιπολιτευτικό τους μένος, διαπράττουν ένα μεγάλο λάθος για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής: Βάζουν μπροστά το εσωτερικό ακροατήριο, και σε δεύτερη μοίρα το επίδικο, δηλαδή τη λύση ενός εθνικού ζητήματος. Η ΝΔ, στο πλαίσιο ενός ολοκληρωτικού και άτακτου αντιπολιτευτισμού, έχει καταφέρει να μπερδέψει ως προς τη στάση της στο πολύ σοβαρό αυτό ζήτημα, ακόμη και τους ίδιους της τους ψηφοφόρους, κανείς δεν καταλαβαίνει ποια είναι τελοσπάντων η θέση της. Η ηγεσία της διολισθαίνει τον τελευταίο καιρό επικίνδυνα προς ακροδεξιές θέσεις, και αναρωτιέται κανείς, αν στο μακεδονικό ζήτημα, άλλαξε η εθνική γραμμή της σύνθετης ονομασίας, που οι κυβερνήσεις Κων/νου Μητσοτάκη και Καραμανλή υπηρέτησαν. Καθώς φαίνεται, το πολιτικό vertigo επηρεάζει ακόμη και μέγιστης εθνικής σημασίας ζητήματα, κι αυτό μόνον συνταγή για πολιτική καταστροφή, έχει αποδειχθεί στο παρελθόν. Η πολιτική καταστροφή, ας είναι επιλογή τους. Όμως η λύση εθνικών ζητημάτων δεν μπορεί να καταστεί έρμαιο της κρίσης πολιτικής ταυτότητας μιας αντιπολίτευσης σε απόγνωση.

 

2 10

Copyright © 2012. www.mariayannakaki.gr | Όλα τα νέα σήμερα newspolis.gr | Designed by Shape5.com

Η επίσημη ιστοσελίδα της Μαρίας Γιαννακάκη | υποψηφιοι, Αττική, περιφέρεια, Παρέμβαση, για την Αττική, Β' Πειραιά, Κορυδαλλός, Κερατσίνι, Νίκαια, Δραπετσώνα, Αγ. Ιωάννης, Ρέντης, Πέραμα, Πειραιάς, Ανθρώπινα, δικαιώματα, LGBT, ισότητα, Εξωτερική, πολιτική, Εθνική Άμυνα, Τουρκία, Κύπρος, Κυπριακό, Ευρωπαϊκή, Ένωση, ομοφυλόφιλοι, Ρομά