Χαιρετισμός στο Athens Pride

Δυστυχώς, ανειλημμένη υπηρεσιακή υποχρέωση στο εξωτερικό με κρατά μακριά από το φετινό Athens Pride, και «σπάει» τη συνεχή παρουσία μου σε αυτό, για την οποία είμαι εξαιρετικά υπερήφανη, διότι αριθμεί πολλά χρόνια, ακόμη και "before it was cool", σε εποχές που η συζήτηση για τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα θεωρούνταν σχεδόν περιθωριακή.

Πέρυσι, ακριβώς τέτοιον καιρό, μετά την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια και τον Νόμο για την Ίση Μεταχείριση, πλησίαζε η λήξη της Δημόσιας Διαβούλευσης του νομοσχεδίου για τη Νομική Αναγνώριση της Ταυτότητας Φύλου. Ένα νομοσχέδιο που πλέον είναι Νόμος του κράτους, μια οφειλόμενη από την Πολιτεία θεσμική θωράκιση που πυροδότησε για μια ακόμη φορά τις αντιδράσεις κέντρων ακραίου συντηρητισμού. Χρησιμοποιήθηκε λόγος ακραίος, ρατσιστικός, και δυστυχώς, τόσο οικείος στα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Όμως τέτοιου είδους αντιδράσεις δεν αποτρέπουν την Κυβέρνηση από το να υλοποιεί την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, που είναι να προστατεύει και να κατοχυρώνει τα δικαιώματα όλων, χωρίς καμία διάκριση. Φέτος, κυρώθηκε η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, με την οποία επεκτάθηκε ο νόμος για την ενδοοικογενειακή βία και στα ομόφυλα ζευγάρια.

Ο δημόσιος διάλογος έχει πλέον ανοίξει για τα καλά. Και αυτή τη φορά, όχι εκ του ασφαλούς και ανέξοδα. Έχει ανοίξει σε επίπεδο δημόσιας διαβούλευσης, σε επίπεδο θεσμικό, σε επίπεδο πολιτικής. Συζητήσεις που γίνονταν ως επί το πλείστον στο περιθώριο, έχουν μπει στα σπίτια της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, με αφορμή νομοθετικές πρωτοβουλίες, και αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος: το κοινωνικό, η ορατότητα. Και αυτή η έκθεση στο διάλογο, η ορατότητα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, βρίσκεται ακόμη στην αρχή της και θα συνεχίσει να επεκτείνεται, στον καθημερινό αγώνα για πλήρη ισότητα, απελευθέρωση και χειραφέτηση της κοινωνίας.

 

1 1