Ένα πρόγραμμα για την Ελλάδα, μία ευκαιρία για την Ευρώπη - Άρθρο στο tvxs.gr

• 

Λεπτομέρειες

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 09 Ιουλίου 2015 01:50

Βρισκόμαστε ήδη στο «και πέντε» μιας μακράς, επώδυνης περιόδου 5+ μηνών, η οποία συνάμα αποδείχθηκε αποκαλυπτική και αμείλικτη, με το ίδιο μας το παρελθόν των 40 περασμένων ετών αλλά και του όλου οικοδομήματος της σημερινής Ευρώπης.

Η ελληνική κυβέρνηση, με όλα τα λάθη, τις παλινωδίες και τις αδυναμίες που επέδειξε, φορέας μιας πρωτοφανούς αλλαγής για τα δεδομένα του μέχρι πρότινος ελληνικού πολιτικού κατεστημένου, πήρε μια ισχυρή λαϊκή εντολή τον Γενάρη, ώστε να αναστρέψει τον ρου της λιτότητας, της νεοφιλελεύθερης επέλασης και της καταστροφής κοινωνικού κεφαλαίου, που είχε επέλθει τα τελευταία 5 χρόνια. Κι αν αυτό ήταν λίγο ως πολύ προδιαγεγραμμένο, το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου ήρθε να δώσει τη χαριστική βολή σε κάθε ελπίδα «αριστερής παρένθεσης».

Έχουμε φτάσει στην τελική ευθεία, στο σημείο μηδέν, διάγουμε ίσως τις κρισιμότερες στιγμές της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας.

Τις τελευταίες ημέρες, εντός και εκτός της χώρας μας, έπεσαν οι μάσκες. Σε μια πρωτοφανή προπαγάνδα τρομοκρατίας εντός των συνόρων, η παλιά πολιτική ελίτ ενδυόμενη πλέον το μανδύα της «υπεύθυνης αντιπολίτευσης», αυτοτοποθετήθηκε σε μια μη αναστρέψιμη πορεία νομοτελειακής αυτοδιάλυσης και απαξίωσης από τον κόσμο, οριστικά πλέον αποδεικνυόμενη, στις πιο κρίσιμες στιγμές, κατώτερη των περιστάσεων. Εκτός των τειχών, η συνειδητοποίηση της υφιστάμενης κατάστασης ίσως να έχει ακόμη πιο καίρια σημασία, κι αυτό γιατί αφορά όχι μόνον την Ελλάδα, αλλά το όλο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Γίναμε μάρτυρες μιας θλιβερά αμήχανης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που, εγκλωβισμένη στο κυνήγι της εκλογικής της ανάκαμψης διέρρηξε κάθε ιδεολογικό στεγανό της και έμεινε, μοιραία απορροφημένη, να εμφανίζει έναν Γκάμπριελ σκληρότερο της Μέρκελ, απευθυνόμενο στο εσωτερικό γερμανικό ακροατήριό του με την ευκαιρία της πρώτης ουσιαστικής ήττας της Καγκελαρίου από το 2005, μετά το «όχι» του ελληνικού δημοψηφίσματος. Μια άνευ ταυτότητας ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία που, πλήρως αλλοτριωμένη ιδεολογικά, έγινε συνένοχος σε μια πρωτοφανή και απροκάλυπτη απόπειρα πρόκλησης πτώσης μιας κυβέρνησης με ισχυρότατη και διπλή λαϊκή εντολή.

Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο μιας ιδεολογικής μάχης που όλοι καλούνται να επιλέξουν στρατόπεδο: Συνέχιση των πιο ακραίων, νεοφιλελεύθερων πολιτικών που αγνοούν την έννοια της κοινωνικής ευημερίας και συσπειρώνονται γύρω από τον τυπικό ορθολογισμό της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, εκφραζόμενες από τις υπερσυντηρητικές πολιτικές δυνάμεις, ή στροφή στις ιδρυτικές αξίες και αρχές της Ευρώπης των λαών και της αλληλεγγύης, με έμφαση στις κοινωνικές πολιτικές, τη βιώσιμη ανάπτυξη και τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Η μεγάλη μάχη μόλις αρχίζει, και οφείλεται –και πρέπει όλοι εμείς να το παραδεχτούμε- πρωτίστως στη χώρα μας.

Το δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής που τόσο λυσσαλέα πολεμήθηκε και έκανε ορατούς στο γυμνό μάτι απροκάλυπτους εκβιασμούς από τους ευρωπαίους υπέρμαχους των πιο συντηρητικών πολιτικών, αποτέλεσε σημείο καμπή για τη διαπραγμάτευση. Το ηχηρότατο «όχι» των ελλήνων πολιτών ισχυροποίησε στο μέγιστο δυνατό την ελληνική κυβέρνηση, η οποία κατάφερε να κάνει παγκόσμια πρώτη είδηση την ανάγκη αλλαγής πολιτικής εντός της Ευρώπης και να κινητοποιήσει πολίτες σε όλον τον κόσμο, φέρνοντας μπροστά την πολιτική έναντι των αμιγώς οικονομικών διαπραγματεύσεων που οι εταίροι θέλησαν να προβάλουν.

Η κυβέρνηση, στο τελικό αυτό στάδιο, πρέπει να προβεί σε ρητές και κοστολογημένες δεσμεύσεις για ουσιαστικές, δομικές μεταρρυθμίσεις, που θα αποτελειώσουν τις παθογένειες της περασμένης 40ετίας, όπως άλλωστε έχει δεσμευτεί. Οι ελληνικές προτάσεις που η κυβέρνηση έχει γνωστοποιήσει, παράλληλα με το ορθό αίτημα προς τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ESM), κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, έστω και με τον υφεσιακό χαρακτήρα ορισμένων, ώστε να γίνουν αποδεκτές από τους δανειστές και να επέλθει επιτέλους συμφωνία.

Οι εταίροι μας οφείλουν, τέλος, κι αυτό είναι το σημαντικότερο όλων, να αποδεχθούν να ανοίξει επιτέλους η συζήτηση για τη διαχείριση του χρέους, βασική προϋπόθεση που δε χωρά άλλες αναβολές, για να βγει η χώρα από έναν φαύλο κύκλο αέναης αυτοτροφοδοτούμενης κρίσης, «ταϊζοντας» ένα χρέος που και επισήμως, μετά και την απελπιστικά αργοπορημένη έκθεση του ΔΝΤ, είναι πασιφανές πως δεν είναι βιώσιμο.

Για να φτάσουμε στο ευκταίο αποτέλεσμα μιας έντιμης συμφωνίας, πρέπει και οι δυο πλευρές να κάνουν κάποιες σαφείς παραδοχές, πράξη: είναι αναπόφευκτο ότι στην παρούσα κατάσταση, μέτρα λιτότητας μέσω ενός νέου προγράμματος δεν μπορούν να αποφευχθούν, παρόλα αυτά, πρέπει να είναι δίκαια και οι εταίροι να απεμπολήσουν κάθε τιμωρητική διάθεση και να αφήσουν στην άκρη τις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες τους, άλλωστε πλέον είναι αναγκασμένοι να το κάνουν.

Η επικρατούσα γεωπολιτική δίνη, τα ανοιχτά πανταχόθεν οικονομικά και μη μέτωπα που έχει η Ευρώπη να αντιμετωπίσει άμεσα, τη φέρνουν αναγκαστικά προ των ευθυνών της.

Πλέον είναι μονόδρομος το να αρχίσουν οι διαδικασίες αλλαγής πολιτικής, να αντιστραφεί η ποσοτική διεύρυνση και να αρχίσει η ουσιαστική, ποιοτική εμβάθυνση της Ευρώπης.

Ένα ενδεχόμενο «ατύχημα» δε θα αποτελεί πλέον μόνο ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά μια στρατηγική επιλογή καταστροφικής προσήλωσης των επικρατούντων υπερσυντηρητικών ευρωπαϊκών δυνάμεων σε μια πορεία μη αναστρέψιμη, αντίθετη από αυτή που οι οραματιστές ιδρυτές της Ενωμένης Ευρώπης προέταξαν. Ενδεχόμενο όμως που μετά το μεγάλο δημοκρατικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού και τους κοινωνικούς συμμάχους που η χώρα αποκόμισε παγκοσμίως, δύσκολα μπορεί να αποτελέσει επιλογή, ακόμη και για την παρούσα ευρωπαϊκή καθεστηκυία πολιτική τάξη.