Ομιλία στο 2ο Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς
- Λεπτομέρειες
- Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 16 Δεκεμβρίου 2013 00:39
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Είναι ανάγκη να ορίσουμε τη διεξαγωγή Καταστατικού Συνεδρίου που θα διεξαχθεί σε εύθετο χρόνο από σήμερα και δεν θα παραπεμφθεί στις καλένδες. Η τεχνολογία δίνει μεγάλες δυνατότητες ανταλλαγής απόψεων, γόνιμου εποικοδομητικού και προπάντων συντεταγμένου διαλόγου. Η ΚΕ που θα προκύψει αύριο, όταν συγκροτηθεί σε σώμα για να εκλέξει τον Γραμματέα της να ορίσει μία Επιτροπή που θα επεξεργαστεί τις βασικές Αρχές και θα τις επικοινωνήσει σε όλους μας προκειμένου να καταθέσουμε τις απόψεις μας. Το καταστατικό δεν είναι θέμα τυπικό, είναι το Σύνταγμά μας, είναι θέμα δημοκρατίας και βαθειά πολιτικό. Μεταξύ των άλλων θα καθοριστεί η λειτουργία τω Οργάνων και οι σχέσεις μεταξύ τους προκειμένου να μην υπάρχουν αλληλοεπικαλύψεις, συγκρούσεις και να μην χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν και κατά το βολεύειν.
Τα ζητήματα πάνω στα οποία θα κληθούν να τοποθετηθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας είναι κατά τη γνώμη μου δύο: Το ένα το ζήτημα της ανάπτυξης, τι περιεχόμενο δίνει ο κάθε πολιτικός χώρος σε αυτή και πως θα την πετύχει.
Και το δεύτερο είναι πως θα καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό από την άνοιξη και μετά. Οι τρόποι είναι δύο μία νέα συμφωνία μετά από διαπραγμάτευση η οποία δεν έγινε την άνοιξη του 10 ή έξοδος στις αγορές με επιτόκια που όλοι καταλαβαίνουμε τους λίγους που δεν θα είναι καθόλου ελκυστικά. Και οι προτάσεις μας πρέπει να είναι απτές, συγκεκριμένες , κοστολογημένες και χρονικά προσδιορισμένες: όχι άλλες Εκθέσεις ιδεών. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα αφενός συνδέεται άμεσα με το πώς κάθε ένας από εμάς βλέπει την ανάπτυξη και αφετέρου συνδέεται άμεσα με το επόμενο θέμα που είναι η ένταξη της Δημοκρατικής Αριστεράς σε Ευρωπαϊκή Ομάδα και κατόπιν σε ευρωπαϊκό κόμμα, ζήτημα που παρόλο που είμαστε το κόμμα που κατεξοχήν θα έπρεπε να έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας στην Ευρώπη βρίσκεται πολύ χαμηλά στην πολιτική μας ατζέντα.
Έχοντας την κοινοβουλευτική ευθύνη της Εξωτερικής και ευρωπαϊκής πολιτικής και εκπροσωπώντας το κόμμα μας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης είχα επισημάνει πολλές φορές το πόσο αποδυναμωμένη ήταν η φωνή μας παραμένοντας, μόνοι εμείς και οι φασίστες, στους μη εγγεγραμμένους.
Η εισήγηση του Προέδρου με βρίσκει σύμφωνη, θα μου επιτρέψετε όμως μερικές παρατηρήσεις:
Η ένταξή μας πρέπει να γίνει με πλατφόρμα, με τις δικές μας θέσεις, άμεσα συνδεδεμένες με την ανάδειξη της διαχείρισης του χρέους και της ανάπτυξης και τον διακριτό μας ρόλο, πλατφόρμα η οποία θα έπρεπε να είναι έτοιμη από καιρό και εδώ αναδεικνύω και τις αδυναμίες του Τομέα, ο οποίος ουσιαστικά έχει να λειτουργήσει πάνω από έναν χρόνο. Η ένταξή μας πρέπει να συνοδευθεί με επαφές όχι μόνο με την Προοδευτική Συμμαχία, αλλά και με όμορους χώρους όπως αυτούς των Πρασίνων, αλλά και του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει υιοθετήσει τις πλέον νεοφιλελεύθερες θέσεις και που δεν δείχνει τα πολυπόθητα σημάδια ριζοσπαστικοποίησης λόγω της κρίσης, πρέπει να ξαναθυμηθεί τις ρίζες της και να συνδεθεί με τις ανάγκες της ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Τα Ευρωπαϊκά Κόμματα, όπως τα γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, έχουν κλείσει τον ιστορικό τους κύκλο. Οι ευρωβουλευτές που θα προκύψουν από το αυτόνομο ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής Αριστεράς στις κάλπες του Μαΐου θα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους ότι το επόμενο Κοινοβούλιο θα είναι το πιο σημαντικό όλης της πορείας της ΕΕ: η Ευρωπαϊκή Ένωση, ή θα γίνει η Ευρώπη της αλληλεγγύης ή θα πάψει να υπάρχει.
Η πλατφόρμα ένταξής μας , η οποία θα αποτελέσει και την αιχμή του προεκλογικού μας λόγου στις ευρωεκλογές θα έπρεπε να εγκριθεί από το διαρκές συνέδριο που θα συγκληθεί, όπως πρότεινα παραπάνω, προκειμένου να συζητήσει το καταστατικό. Έτσι θα μπορούσαν να βρεθούν συναινέσεις και κοινοί τόποι και με τους συντρόφους οι οποίοι έχουν μία διαφορετική οπτική. Γιατί η λέξη συναίνεση, που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής στο πλαίσιο των Οργάνων της Ένωσης, μόνο στην Ελλάδα είναι μια λέξη δαιμονοποιημένη
Αναφορικά με τις συμμαχίες μας: θεωρώ αυτονόητο ότι συλλογικότητες, πόσο μάλλον άτομα, τα οποία αλλοιώνουν την φυσιογνωμία του χώρου και της πολιτικής μας δεν μπορούν να έχουν καμία σχέση μαζί μας
Όμως για μένα το ζητούμενο είναι να καθορίσουμε την πολιτική μας, να οριοθετήσουμε το στίγμα μας και να βρούμε τον βηματισμό μας: Όταν θα έχουν γίνει αυτά, οι συμμαχίες θα προκύψουν αβίαστα και ως πολιτικό επακόλουθο. Αν ακολουθηθεί η αντίστροφη πορεία το αποτέλεσμα δεν θα είναι ο πολλαπλασιασμός, αλλά η διαίρεση και θα έχουμε ακυρώσει τον λόγο της πολιτικής μας ύπαρξης.