Αγαπητές όλες και όλοι,
Δυστυχώς υποχρεώσεις μου στο πλαίσιο της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης με κρατούν μακριά από την ΚΕ, στις εργασίες της οποίας εύχομαι καλή επιτυχία.
Η ψυχολογία ισχυρίζεται ότι μετά από μία μεγάλη απώλεια, υπάρχει το στάδιο της άρνησης, ακολουθεί αυτό της αποδοχής και τέλος, το στάδιο της αντίδρασης.
Σχεδόν ένα μήνα μετά τις ευρωεκλογές και το συντριπτικό 1,2%, θαρρώ πως συνεχίζουμε να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε: η εισήγηση προς την ΚΕ θα ταίριαζε με ένα αποτέλεσμα λίγο πάνω από το 3%, όταν κουτσά στραβά, θα είχαμε κατορθώσει να εκλέξουμε έναν ευρωβουλευτή.
Ενώ αναγνωρίζεται ως ένα από τα αίτια της συντριβής, η λέξη δική μου, το θολό πολιτικό στίγμα, το κείμενο αυτό είναι ο ορισμός της «σούπας». Προσπαθεί να συγκεράσει όσα μέχρι τώρα έχουν ακουστεί, να ικανοποιήσει τους πάντες.
Όμως, προσπαθώντας να τους χωρέσει όλους συνεχίζει την παράδοση των αμφισημιών και του ξύλινου λόγου, τον οποίο και καταδικάζει σε κάποιο σημείο. Συγκρίνετε το παρόν κείμενο με κείμενα προηγούμενων ΚΕ, δεν θα βρείτε πολλές διαφορές: προοδευτικό περιεχόμενο διακυβέρνησης, ανακούφιση των χειμαζόμενων στρωμάτων της κοινωνίας κλπ χωρίς να ορίζεται το πολιτικό περιεχόμενο. Όμως ανάλογες εκφράσεις υπάρχουν στα κείμενα όλων των κομμάτων, άρα εκ νέου έλλειψη στίγματος. Μεγαλοστομίες χωρίς συγκεκριμένες προτάσεις, Εκθέσεις Ιδεών εκεί που απαιτούνται απτές, κοστολογημένες και χρονικά καθορισμένες προτάσεις.
Αυτό που σημειώνεται ως «Οι άξονες της πολιτικής μας για το επόμενο χρονικό διάστημα» δεν είναι παρά κινήσεις τακτικής. Η συμμετοχή μας στο διάλογο της κεντροαριστεράς, χωρίς να ορίζονται προϋποθέσεις και εταίροι, νεφελώδης. Αυτοί που αίφνης έγιναν λάτρεις της κεντροαριστεράς, μιας κακοπαθημένης έννοιας συνώνυμης με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, θα ήθελα να ακούσω πώς θα αποτρέψουν τη ρευστοποίηση ενός καθημαγμένου κόμματος του 1,2% και την οριστική του εξαΰλωση μέσω αυτής της διαδικασίας. Πώς θα αποδείξει η Δημοκρατική Αριστερά ότι είναι χρήσιμη για τον τόπο; Ως παρακολούθημα της πολιτικής άλλων κομμάτων;
Αναφορικά με τον Προοδευτικό Πόλο, πολύ θα ήθελα να ακούσω μια αποτίμηση της συνεργασίας, στηριγμένη σε δείκτες και στοιχεία και όχι στις επιθυμίες μας και στην ανάγκη εκ των υστέρων δικαίωσης.
Σε ό,τι αφορά στις αυτοδιοικητικές εκλογές α' και β' βαθμού μια ενδιαφέρουσα συζήτηση θα ήταν τι απέμεινε από αυτές τις συνεργασίες: ποια σχήματα συνεχίζουν να λειτουργούν, η «Παρέμβαση για την Αττική» έχει ήδη συναντηθεί δύο φορές και έχει ορίσει ομάδες εργασίας λειτουργώντας ως ενιαίο αυτοδιοικητικό σχήμα με την ενεργή συμμετοχή των οικολόγων, αλλά και πόσους περιφερειακούς και δημοτικούς συμβούλους εκλέξαμε.
Συνεχίζω να υποστηρίζω την αυτόνομη πορεία του Κόμματός μας, την ανάγκη ανασυγκρότησής του επί πολιτικών θέσεων (κυρίαρχο το ζήτημα της διαχείρισης του χρέους, αλλά και ζητήματα καθημερινής πολιτικής), αποσαφήνισης του πολιτικού μας στίγματος το οποίο θα είναι η αριστερή σοσιαλδημοκρατία σε συμπόρευση με την πολιτική οικολογία, δημιουργίας ενός άλλου μοντέλου κόμματος, αλλά και διεξαγωγής ενός άλλου τύπου συνεδρίου, με θεματικές ομάδες εργασίας, απόψεις που θα αποσαφηνίσω στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου.
Επιμένω ότι κάθε συζήτηση για συνεργασίες, αυτή τη στιγμή, πριν να γίνουν όλα τα παραπάνω ενισχύουν τις φυγόκεντρες δυνάμεις και οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση του Κόμματός μας.
Με σ.χ.
Μαρία Γιαννακάκη
