Θα ήθελα να ευχαριστήσω Το Παρατηρητήριο Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης για την ευγενική του πρόσκληση και να το συγχαρώ για την εξαιρετική αυτή πρωτοβουλία για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, όπως είναι το προσφυγικό ζήτημα και η αναγκαία ανάληψη πρωτοβουλιών για την ειρήνη στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Τα εκατομμύρια των προσφύγων από τη Συρία, που μεγάλο μέρος τους έχει βρει καταφύγιο σε γειτονικές χώρες, αποτελούν θύματα ενός αιματηρότατου εμφύλιου πολέμου, που μαίνεται από 2011, με εμπλοκή και ξένων δυνάμεων.
Ως διεθνές φιλειρηνικό κίνημα, είχαμε προειδοποιήσει εξαρχής για τις διαγραφόμενες καταστροφικές συνέπειες – σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο – αυτού του πολέμου. Είχαμε αντιταχθεί στη σχεδιαζόμενη διεθνή στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, που αν είχε πραγματοποιηθεί, το μέγεθος του προσφυγικού θα ήταν ασύλληπτο πολύ ενωρίτερα, και πιθανότατα θα είχε οδηγήσει σε διάλυση και γειτονικές χώρες της Συρίας, όπως ο Λίβανος. Δικαιώνεται, λοιπόν, η θέση κατά της διεθνούς επέμβασης και υπέρ της πολιτικής λύσης του Συριακού.
Οι διεθνείς οργανισμοί και κυβερνήσεις όφειλαν να είναι προμηθείς και όχι επιμυθείς. Αποδεικνύεται ότι η υπόθεση της ειρήνης στην Μ. Ανατολή αφορά όχι μόνο τις χώρες και λαούς της περιοχής, αλλά και την Ευρώπη και όλον τον κόσμο.
Ευτυχώς γεννήθηκε πρόσφατα στην περιοχή και μια μεγάλη ελπίδα για την ειρήνη, με τη συμφωνία των «5+1» χωρών με το Ιράν για τον έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος της σημαντικής αυτής χώρας της Μ. Ανατολής.
Η πολιτική του zero migration που είχε ως στόχο η Ευρώπη τα προηγούμενα χρόνια αποδείχθηκε μία φενάκη και αυτό καταδεικνύεται από την υπογραφή του «Ευρωπαϊκού Συμφώνου Μετανάστευσης και Προσφύγων» το 2008, το οποίο εκπονήθηκε από συντηρητικές κυβερνήσεις όπως αυτές των Μέρκελ, Σαρκοζύ.
Μεταξύ των άλλων, στο Σύμφωνο υπάρχει η παραδοχή ότι μέχρι το 2050 η γερασμένη Ευρώπη θα χρειαστεί 40 εκ. μετανάστες. Βέβαια, έχει σαφή κριτήρια επιλογής και χαρακτηριστικών αυτών, είναι οι μετανάστες που φαντασιώνεται η ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ, άρα ουσιαστικά μιλά για «πορρώδη» σύνορα (ούτε κλειστά ούτε ανοικτά). Το πιο ενδιαφέρον σημείο βέβαια, το οποίο δεν κατέστη δυνατό να το εκμεταλλευτεί τότε η κυβέρνηση και το οποίο θα πρέπει, το έχω πει πολλές φορές, να το αναδεικνύει η ελληνική πλευρά, είναι ότι κάνει λόγο για ενιαία πολιτική ασύλου: όμως αυτό λογικά και νομικά έρχεται σε αντίθεση με την ύπαρξη του Δουβλίνο ΙΙ. Άρα κάθε τέτοια συζήτηση, η οποία είναι ουσιαστική και χρήσιμη, απαιτεί προηγούμενη κατάργησή του.
Χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία της Γερμανίας να προχωρήσει σε αναστολή εφαρμογής όρων του Δουβλίνο ΙΙ, αλλά πρέπει να επισημάνουμε δύο πολύ σημαντικές παραμέτρους: αναμένουμε μία θεσμική πρωτοβουλία της Γερμανίας σε επίπεδο ΕΕ, έτσι ώστε η μονομερής ενέργειά της να μη βασίζεται μόνο σε καλές προθέσεις, αλλά και να αποκτήσει πανευρωπαϊκό εύρος. Και το πιο σημαντικό: η άρση εφαρμογής του Δουβλίνο ΙΙ αφορά σε αυτούς που έχουν κατορθώσει να φτάσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Η Οδηγία 2001/51/ΕΚ της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναγκάζει κάθε αεροπορική (ή/και ναυτιλιακή) εταιρεία που μεταφέρει ένα άτομο χωρίς τα κατάλληλα έγγραφα για την είσοδο του στην ΕΕ να το επαναπροωθήσει με το ίδιο αεροπλάνο, πληρώνοντας και το εισιτήριο της επιστροφής.
Έτσι οι αεροπορικές εταιρείες εφαρμόζοντας την Οδηγία δεν αποδέχονται επιβάτες από τις χώρες αυτές.
Είναι σαν να υποβάλλουμε αυτούς τους ανθρώπους σε ένα τεστ κοπώσεως, ή και επιβιώσεως!
Γνωρίζω πολύ καλά τον αντίλογο στην πρόταση για νόμιμη και ασφαλή έλευση: δε γίνεται, θα είναι σα να κλείνουμε το μάτι και σε μετανάστες. Όμως όταν είμαστε αντιμέτωποι με τόσο ακραίες συνθήκες η απάντηση είναι ότι καλύτερα να επωφεληθούν και κάποιοι που δεν είναι πρόσφυγες παρά να υποβάλλουμε τους ανθρώπους αυτούς σε τέτοια ταλαιπωρία με κίνδυνο τη ζωή τους.
Με ενδιαφέρον περιμένουμε απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα από την Έκτακτη Σύνοδο των υπουργών Εσωτερικών των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα διεξαχθεί στις 14 Σεπτεμβρίου στις Βρυξέλλες, προκειμένου να βρεθούν από κοινού λύσεις.
Είναι ανάγκη να κατανοηθεί ότι πρέπει να συγκληθεί μια διεθνής διάσκεψη για το θέμα, με βασικό πρόταγμα τον αποτελεσματικό τρόπο διάσωσης των ανθρώπων αυτών.
Χαίρομαι γιατί στην ομιλία του ο κύριος Γιούνκερ, έδειξε να αντιλαμβάνεται το πρόβλημα αφού μίλησε για την ανάγκη της νόμιμης μετανάστευσης. Μένει να δούμε την πράξη!
