Ενημέρωση Αρθρογραφία Απαιτείται αύξηση της ευαισθητοποίησης για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των γυναικών - άρθρο στο SOCIAL POLICY
Σήμερα, 8 του Μάρτη, γιορτάζεται όπως κάθε χρόνο η Παγκόσμια Ημέρα της γυναίκας, σε ανάμνηση της μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκε την 8η Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες διαδήλωναν προκειμένου να εξασφαλίσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας.
162 χρόνια μετά, η μέρα αυτή παραμένει από τις πλέον αειθαλείς και επίκαιρες, ιδιαίτερα για τις ανά τον κόσμο γυναίκες - θύματα ενδοοικογενειακής βίας, τις γυναίκες που αποκλεισμένες και περιθωριοποιημένες εργάζονται σε χωράφια και εργοστάσια κάτω από αντίξοες συνθήκες, τις γυναίκες που αγνοούν ότι η Δύση έχει αφιερώσει μία μέρα για τα Δικαιώματά τους. Γυναίκες πρόσφυγες που προσπαθούν να διαφύγουν από απολυταρχικά, ανελεύθερα καθεστώτα, από την πείνα και τους πολέμους, διεκδικώντας για τις ίδιες και για τα παιδιά τους το δικαίωμα στην επιβίωση και σε μια αξιοπρεπή ζωή. Γυναίκες που λόγω της αυξημένης ευαλωτότητάς τους καταλήγουν να γίνονται θύματα εμπορίας ανθρώπων, την πιο βάναυση και διαρκή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γυναίκες που ακόμα και εντός του ελληνικού κοινοβουλίου διαπομπεύονται, καθώς χαρακτηρίζονται «λαθραίες» ή «εισβολείς» από μερίδα βουλευτών, παρότι οι τελευταίοι θα έπρεπε να έχουν πλήρη γνώση της αυξημένης ευθύνης που φέρουν για το περιεχόμενο των δηλώσεών τους.
Η διασφάλιση των δικαιωμάτων των γυναικών τέθηκε εξ’ αρχής στην κορυφή των προτεραιοτήτων της παρούσας κυβέρνησης. Ας μην ξεχνάμε ότι ένα από τα τρία χρώματα που περιλαμβάνει το σύμβολο του ΣΥΡΙΖΑ είναι το μωβ του φεμινισμού.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης κάνει πράξη αυτά που άλλοι, σαράντα και πλέον χρόνια τώρα εναλλασσόμενοι στη διακυβέρνηση, μόνο διακήρυσσαν, παρότι αρέσκονται να τοποθετούν εαυτούς στον πυρήνα του ευρωπαϊκού κοινωνικού φιλελευθερισμού και να παρουσιάζονται ως εκλεκτοί αντιπρόσωποι της ευρωπαϊκής κουλτούρας και πολιτισμικής κληρονομιάς.
Κυρώθηκε η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας, η γνωστή Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης. Αν και υπεγράφη από τη χώρα μας το Μάιο του 2011, δεν είχε υπάρξει καμία πολιτική βούληση για την κύρωσή της από προηγούμενες Κυβερνήσεις. Αποτελεί το πρώτο διεθνές κείμενο που κάνει λόγο για κοινωνικό φύλο και το οποίο δημιουργεί ένα ολοκληρωμένο νομικό πλαίσιο για την πρόληψη όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών και την προστασία και υποστήριξη των θυμάτων.
Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης δεν ακολούθησε τον εύκολο δρόμο της κύρωσης των Διεθνών Συμβάσεων στη Βουλή. Αντιθέτως, στην προσπάθειά μας να ανταποκριθούμε επαρκώς στις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη Σύμβαση και προκειμένου να εξασφαλίσουμε την ουσιαστική εφαρμογή της, επιλέξαμε τη δύσκολη οδό. Το κείμενο παρουσίαζε σειρά δυσκολιών, για το λόγο αυτό έγιναν οι απαραίτητες τροποποιήσεις στον Αστικό και Ποινικό Κώδικα καθώς και σε άλλες σχετικές νομοθετικές διατάξεις.
Συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων, ποινικοποιήθηκε η προτροπή και η δημόσια ρητορική υπέρ του ακρωτηριασμού γεννητικών οργάνων γυναικών και προστέθηκε ο αναγκαστικός γάμος στους σκοπούς της εμπορίας ανθρώπων. Πολύ σημαντική είναι η κατάργηση της αναχρονιστικής και κατακριτέας διάταξης περί παύσης της ποινικής δίωξης κατά του δράστη αποπλάνησης ανηλίκου κάτω των 15 ετών, εάν μεταξύ του δράστη και του θύματος τελέστηκε γάμος. Επιπρόσθετα, προστατεύονται πλέον από την επιστροφή και οι αλλοδαποί που είναι θύματα ενδοοικογενειακής βίας και προσέρχονται στις αρμόδιες αρχές για να υποβάλουν τη σχετική καταγγελία, ενώ δε διαθέτουν νομιμοποιητικά έγγραφα.
Σημαντική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης είναι η επικείμενη προώθηση νομοσχεδίου για την ουσιαστική ισότητα των φύλων και την καταπολέμηση της έμφυλης βίας στο οποίο προβλέπεται, μεταξύ άλλων, ότι ο αριθμός των υποψηφίων βουλευτών από κάθε φύλο πρέπει να ανέρχεται σε ποσοστό τουλάχιστον ίσο με το 40% του συνολικού αριθμού των υποψηφίων τους ανά εκλογική περιφέρεια.
Θα πρέπει να αναρωτηθούμε το εξής: το νομοθετικό πλαίσιο αρκεί, προκειμένου να διασφαλιστούν τα δικαιώματα των γυναικών; Σαφώς και όχι, διότι οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το νομοθετικό μας οπλοστάσιο είναι αρκετά οχυρωμένο. Κύρια προϋπόθεση είναι η αλλαγή νοοτροπίας και η αύξηση της ευαισθητοποίησης, η οποία θα επιτευχθεί μέσω της εκπαίδευσης, της οικογένειας και της ίδιας της Πολιτείας που πρέπει να δείχνει μηδενική ανοχή στα φαινόμενα βίας της πατριαρχίας, η οποία διαπερνά οριζόντια όλες τις τάξεις και τα μορφωτικά και οικονομικά στρώματα και εκδηλώνεται με ένα ευρύ φάσμα πράξεων.
Ακραία εκδήλωση πατριαρχίας και σεξιστικής βίας είναι η γυναικοκτονία. Όρος της κοινωνιολογίας που αναφέρεται σε εγκλήματα τα οποία στρέφονται κατά του γυναικείου φύλου, έχουν σεξιστικά κίνητρα και εμφορούνται από πατριαρχικές αντιλήψεις. Εγκλήματα τα οποία σχετίζονται με πολιτισμικά συμφραζόμενα και έμφυλα στερεότυπα που θέλουν τη γυναίκα κατώτερη από τον άνδρα, υποτελή αυτού, χωρίς το αυτονόητο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματός της, το δικαίωμά της να ορίζει την προσωπική της ζωή.
Μέρες όπως η σημερινή δεν πρέπει να έχουν μουσειακό χαρακτήρα, πρέπει να τιμώνται για να μας θυμίζουν όσα έχουν κατακτηθεί με αγώνες, αλλά κυρίως, όσα ακόμη μένουν να κατακτηθούν, μέχρι την πλήρη χειραφέτηση της κοινωνίας, μέχρι την μέρα που δεν θα υπάρχει πλέον λόγος να τιμούμε τέτοιες επετειακές ημέρες.
