Ενημέρωση Αρθρογραφία "Ημέρα της Γυναίκας 2020 - Η γυναίκα πρόσφυγας" - άρθρο στη Χαραυγή
Σε μια ιδανική κοινωνία, μια θεματική ημέρα, όπως η σημερινή, δε θα είχε καμία αξία. Όμως, επειδή πόρρω απέχουμε από μια ιδανική κοινωνία, τέτοιες θεματικές ημέρες και επέτειοι είναι πάντα εδώ, για να μας θυμίζουν όσα, πολλά, μένουν ακόμη να κατακτηθούν.
Σήμερα, ας επικεντρωθούμε σε αυτές που κυνηγημένες από απολυταρχικά, ανελεύθερα καθεστώτα, από την πείνα, από τους πολέμους, αναζητούν γι' αυτές και για τα παιδιά τους το δικαίωμα στην επιβίωση, το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή, αυτές που ακόμη και μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο, κάποιοι, ελαφρά τη καρδία, ονομάζουν λαθροϋποκείμενα του δικαίου και εισβολείς στη χώρα μας, αυτές που είναι ακόμα περισσότερο εκτεθειμένες σε κινδύνους, εκμετάλλευση, βία και διακρίσεις.
Υποθέτω πως όλοι ομονοούμε στο ότι μία κοινωνία η οποία θέλει να ονομάζεται προοδευτική και ευρωπαϊκή, ελπίζω η ευρωπαϊκή προσήλωση κάποιων να μην εξαντλείται στην αγιοποίηση των μνημονίων και την αποπληρωμή με κάθε θυσία (των πολιτών πάντα) των χρεών, οφείλει να δημιουργεί ένα δίχτυ ασφαλείας γύρω από την πιο ευάλωτη κατηγορία γυναικών, τις γυναίκες πρόσφυγες και τις γυναίκες οικονομικούς πρόσφυγες (προτιμώ αυτόν τον όρο από τον «μετανάστριες»).
Ζητήματα ισότητας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι θέματα ποιότητας Δημοκρατίας και, είναι προφανές, ότι η γυναίκα πρόσφυγας δεν έχει ακόμη αποκαταστήσει τη σχέση της με τη Δημοκρατία.
Μερικές από αυτές διέφυγαν από τη σεξουαλική και τη σωματική βία και τις διακρίσεις στις χώρες καταγωγής τους μόνο για να αντιμετωπίσουν περαιτέρω βία και κακοποίηση καθ’ οδόν, από διακινητές, συνοριοφύλακες, κρατικούς υπαλλήλους ή και συγγενείς τους.
Η πλειοψηφία των προσφύγων που φτάνουν στην Ελλάδα είναι πλέον γυναίκες και παιδιά, που αντιπροσωπεύουν ένα ποσοστό άνω του 60% των αφίξεων το 2019.
Η συνδρομή σε ανθρώπους που βρίσκονται σε κίνδυνο δεν είναι μόνο πράξη ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, αλλά συμβατική υποχρέωση μιας χώρας όπως αυτή προκύπτει από την ένταξή της στους Διεθνείς Οργανισμούς και την υιοθέτηση Διεθνών Συνθηκών.
Έχουμε νομική υποχρέωση να παρέχουμε προστασία στις γυναίκες και τα κορίτσια που ζουν στη χώρα, εξασφαλίζοντάς τους αξιοπρεπείς και ασφαλείς συνθήκες υποδοχής, δίκαιη πρόσβαση σε άσυλο καθώς και ευκαιρίες ένταξης για όσες πρόκειται να παραμείνουν.
Οφείλουμε να τις ενδυναμώσουμε μέσω σεμιναρίων και να προβλέπουμε νομική βοήθεια προκειμένου όχι μόνο να γνωρίζουν τα δικαιώματά τους, αλλά και να τις προτρέπουμε να τα διεκδικούν.
Κομβικής σημασίας είναι η εκπαίδευση,-κατάρτιση και η ευαισθητοποίηση των επαγγελματιών σε θέματα ισότητας με σκοπό τον έγκαιρο εντοπισμό περιστατικών βίας και την πρόληψη των φαινομένων αυτών, με παράλληλη ενίσχυση του νομοθετικού πλαισίου, έτσι ώστε να προσαρμοστεί στα νέα κοινωνικά δεδομένα.
Τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να λειτουργήσει χωρίς την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας. Εκ των ων ουκ άνευ είναι η ανάπτυξη δημόσιου διαλόγου σχετικά με τις νέες προκλήσεις που δημιουργούνται ως προς την αντιμετώπιση φαινομένων βίας και εκμετάλλευσης απέναντι στις γυναίκες πρόσφυγες με σκοπό την κινητοποίηση όλων των εμπλεκόμενων φορέων και ιδιαίτερα των γυναικείων οργανώσεων. Σημαντικός εδώ ο ρόλος της εκπαίδευσης και των ΜΜΕ, όπου οι ρυθμιστικές Αρχές, αλλά και οι επαγγελματικές οργανώσεις θα πρέπει να είναι αμείλικτες στην πάταξη φαινομένων σποράς ρατσιστικού, ξενοφοβικού και σεξιστικού λόγου.
