«Μιλάμε για την πλέον εμβληματική δίκη μετά από εκείνη των πραξικοπηματιών. Δίκη που ανάλογή της δεν υπάρχει στην παγκόσμια ιστορία. Και δεν υπάρχει, γιατί εδώ πρόκειται για ένα κόμμα που απολάμβανε συνταγματικής προστασίας. Βρισκόταν επί τρεις εκλογικές αναμετρήσεις στη Βουλή, ενώ είχε και ευρωπαϊκή εκπροσώπηση. Η Ελένη Ζαρούλια είχε έρθει τον Οκτώβριο 2012 στην κοινοβουλευτική συνέλευση του συμβουλίου της Ευρώπης και μάλιστα –το κωμικοτραγικό- στην επιτροπή κατά των διακρίσεων και της ξενοφοβίας. Το θυμάμαι γιατί ήμουν εκεί. Βέβαια δεν της άρεσε πολύ το κλίμα και δεν ξαναήρθε.
Το κόμμα λοιπόν αυτό, έχαιρε όλων των συνταγματικών προνομίων. Τώρα θα κριθεί αν λειτουργούσε ως εγκληματική οργάνωση. Άρα συζητάμε για το αν θα απαγορεύσουμε στον ελληνικό λαό να έχει άποψη για αυτή την εμβληματική δίκη;
Στο Σύνταγμα, στο πρώτο κιόλας άρθρο, σημειώνεται ρητώς πως οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και υπάρχουν υπέρ αυτού. Ας σημειώσουμε λοιπόν, πως η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη αλλά όχι ανεξέλεγκτη όπως θέλουν πολλές φορές να πιστεύουν κάποιοι λειτουργοί της. Γι αυτό και πολλάκις έχουμε ελεγχθεί σαν χώρα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπως στην περίπτωση της Μανωλάδας, όπου η Ελλάδα καταδικάστηκε με μια εξαιρετικά ντροπιαστική απόφαση για δουλεμπόριο.
Ας σκεφτούμε τι θα σημάνει για τον λαό μια αθώωση. Θα σημάνει πως οποιοσδήποτε, μπορεί να χρησιμοποιήσει τα όπλα της Δημοκρατίας για να την καταστρέψει. Και η Δημοκρατία ανέχεται τα πάντα και είναι μεγαλόθυμη, αλλά δεν μπορεί να ανεχθεί αυτό που διακυβεύεται με την απόφαση της Τετάρτης. Έχει υποχρέωση να προστατεύσει τον λαό από όσους την επιβουλεύονται.
Όλοι αυτοί που βάλλουν κατά εκείνων που περιμένουν μια απόφαση που θα δικαιώσει τη Δημοκρατία και θα στείλει την εγκληματική οργάνωση στο καλάθι της ιστορίας, ουσιαστικά με την πρόφαση αυτή, είναι εκείνοι που ακριβώς ευελπιστούν στο να πέσει η Χρυσή Αυγή στα μαλακά.
Κλείνοντας, θα ήταν καλό να μιλήσουμε για το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αυτοί που είναι λάβροι εναντίον του, μιλούν για χειραγώγηση των πολιτών, για επηρεασμό τους από τα ΜΜΕ, για ανθρώπους που παρασύρονται στις ποινικές δίκες από τον πόνο των συγγενών των θυμάτων. Αυτό όμως δείχνει και μια αριστοκρατική αντίληψη για την δημοκρατία. Μια αντίληψη που λέει πως γνωρίζουν και αποφασίζουν μόνο οι επαΐοντες. Αν είναι έτσι όμως, ποιό είναι και το νόημα των ενόρκων στα ποινικά δικαστήρια;».
