Όταν αποφασίσαμε τον Ιούνη να συμμετάσχουμε στην τρικομματική κυβέρνηση εθνικής ευθύνης με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, αυτοί που ψήφισαν υπέρ θεωρούσαν ότι το όλο εγχείρημα θα ήταν περίπατος στο πάρκο; Τι ήταν αυτό που τους έκανε να πιστεύουν ότι η ΝΔ θα πολιτευόταν με έναν διαφορετικό τρόπο απ' αυτόν των τελευταίων δεκαετιών ή ότι θα συνειδητοποιούσε ότι δεν κυβερνά μόνη της, αλλά μαζί με άλλους δύο εταίρους και θα έπρεπε να σέβεται τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της και να μην εξαπολύει κεραυνούς οι οποίοι δεν απορρέουν από καμία συμφωνία και καμία προγραμματική σύγκλιση;
Η περίοδος που διανύουμε είναι δυσκολότερη πολιτικά από την προηγούμενη. Με την καταβολή της δόσης, η χώρα φαίνεται να ξεπέρασε τον σκόπελο της χρεοκοπίας και να κούμπωσε την παραμονή της στη ζώνη του ευρώ. Όμως μπροστά μας ανοίγεται το πιο επώδυνο και παράλληλα το πιο ενδιαφέρον για εμάς κομμάτι: αυτό στο οποίο καλούμαστε να ξεδιπλώσουμε την πολιτική μας και να δείξουμε το διαφορετικό μας στίγμα, να δικαιολογήσουμε και να δικαιώσουμε την ύπαρξή μας σε αυτή την κυβέρνηση, οι αποφάσεις της οποίας συχνά μας φέρνουν σε πολιτική αμηχανία.
Καλούμεθα να παράξουμε πολιτική ελπίδας για τη χώρα, με προτάσεις ρεαλιστικές, με μεταρρυθμίσεις, που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος με πρόσημο ουσιαστικά προοδευτικό που θα οδηγήσουν σε ανάπτυξη σε στοχευμένους τομείς. Οι πολίτες τώρα θα αρχίσουν να υφίστανται τις συνέπειες των αποφάσεων που απαιτούσε η καταβολή της δόσης και απαιτούν πολιτικές χειροπιαστής προοπτικής επανάκαμψης.
Είναι φανερό ότι καμία πολιτική δύναμη δεν φαίνεται ότι έχει ολοκληρωμένο σχέδιο ασφαλούς αναδιάταξης της οικονομίας.
Η Νέα Δημοκρατία είναι φανερό ότι προσπαθεί να αλλάξει την ατζέντα. Κλείνοντας το μάτι στο ακροδεξιό της ακροατήριο προβαίνει σε σειρά αντιλαϊκών, αντιδημοκρατικών αποφάσεων μακριά και έξω από τη δική μας οπτική: να θυμίσω την εγκύκλιο Αθανασίου για αναστολή εφαρμογής του νόμου για την ιθαγένεια και τις εξαγγελίες Σαμαρά για εκπόνηση νέου νομοσχεδίου στηριζόμενοι αμφότεροι σε διαρροές του Ανωτάτου Δικαστηρίου! Να παραθέσω τα παραδείγματα της επίταξης, ενώ ήταν εμφανές ότι υπήρχαν περιθώρια διαλόγου και εξεύρεσης συγκλίσεων και να καταλήξω στις ρετουσαρισμένες φωτογραφίες συλληφθέντων!
Μπορούμε να απεμπολήσουμε το σεβασμό στα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που βρίσκονταν ανέκαθεν στον σκληρό πυρήνα της πολιτικής της Ανανεωτικής Αριστεράς. Μπορούμε να στηρίζουμε Υπουργούς που πολιτεύονται με όρους άλλων, αλήστου μνήμης εποχών;
Γιατί βέβαια, ο ρόλος του δίκαιου κριτή δεν μας επιδαψιλεύει δάφνες. Σημασία έχει ο πολίτης να κατανοεί ότι συμμετέχουμε στη κυβέρνηση προτείνουμε, διαπραγματευόμαστε και τελικά βάζουμε το στίγμα μας σ 'αυτήν. Δεν ξύνουμε τα νύχια μας για να διαφωνήσουμε αλλά γιατί έχουμε συγκεκριμένη πρόταση με όρια ανοχής.
Τούτη την περίοδο η καθημερινή πολιτική κουζίνα θα κρίνει ακόμη και την πολιτική ύπαρξη του χώρου μας. Η σταθερότητα των ποσοστών μας μπορεί να αναγνωστεί και ως στασιμότητα. Ο πολιτικός ρεαλισμός αυτών που μας στηρίζουν δεν θα είναι στο διηνεκές.
Οι πολίτες που παρακολουθούν την ΔΗΜΑΡ απαιτούν να δουν: αποτελεσματικότητα στην προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων με θωράκιση των θεσμών, έλεγχο των διοικούντων κι απόδοση δικαιοσύνης, αποτελεσματικότητα στις επενδύσεις, οικολογικό ανασχεδιασμό της οικονομίας, δίκαιο φορολογικό σύστημα για αναδιανομή και όχι μόνο φοροσυλλεκτικό μηχανισμό, αποτύπωση της συλλογικής διαβούλευσης κόμματος και κοινωνίας.
Ενώ είμαστε το κόμμα της αριστεράς που έχει διαχρονικό, αταλάντευτο και παγιωμένο ευρωπαϊκό προσανατολισμό, απέχουμε από την ευρωπαϊκή και διεθνή σκηνή. Πρώτοι θα στέρξουμε να συνομολογήσουμε ότι η λύση δεν μπορεί, και πρέπει να είναι ευρωπαϊκή, αλλά πείτε μου σύντροφοι: ποιοι είναι οι ευρωπαίοι συνομιλητές μας; Με ποιους σχεδιάζουμε την επόμενη μέρα της Ενωμένης Ευρώπης; Με ποιους εκπονούμε το κοινό σχέδιο που θα ανατρέψει τις πολιτικές που οδήγησαν την Ευρώπη σε αδιέξοδο και θα οικοδομήσουμε τις νέες που θα φέρουν την ανάπτυξη και την ευημερία προς όφελος των ευρωπαϊκών λαών;
Με ποιο σχέδιο και ποιες θέσεις θα διεκδικήσουμε την ψήφο στις ευρωεκλογές, τον Ιούνιο του 2014; Και τελικά σε ποιο ευρωπαϊκό κόμμα θα συμμετάσχουμε;
Ξέρω ότι αυτή η απόφαση είναι απόφαση που πρέπει να πάρει το Συνέδριο. Όμως ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός και δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε. Νομίζω ότι άμεσα, η Κεντρική Επιτροπή πρέπει να προχωρήσει σε μία συντεταγμένη συζήτηση με αποκλειστικό θέμα το ευρωπαϊκό στίγμα του κόμματος και να παρθεί απόφαση, τουλάχιστον, να ενταχθούμε σε ένα ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα ως παρατηρητές.
Το ότι δεν έχουμε ως σχηματισμός ευρωβουλευτή, δεν είναι επαρκής δικαιολογία. Θυμίζω ότι ήδη συμμετέχουμε στην κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το να παραμένουμε στους μη εγγεγραμμένους, αδρανοποιεί τον εκπρόσωπό μας, αποδυναμώνει τη φωνή μας, θολώνει το ευρωπαϊκό μας στίγμα.
Η εμπειρία του δημοκρατικού Κόμματος της Ιταλίας δείχνει ότι ακόμα και αν δεν υπάρχουν οι ιδανικές συνθήκες, μπορούμε να τις δημιουργήσουμε: προκειμένου να ενταχθούν, απαίτησαν να μετονομαστεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα σε προοδευτική Συμμαχία των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών.
Όλα τα παραπάνω πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα. Δεν αρκεί η συνετή σκέψη. Η περίσταση απαιτεί κυρίως την εμπνευσμένη.
Ενίοτε εμφανιζόμαστε σαμαρικότεροι των νεοδημοκρατών. Θεωρώ ότι πρέπει να παράγουμε καθημερινά πολιτική, να διατυπώνουμε τη δική μας πολιτική πρόταση για να μην φαινόμαστε ως διαχειριστές της πολιτικής των άλλων. Πέρα από τις πρωτοβουλίες που αναλάβαμε πρόσφατα, πρέπει να απαιτήσουμε να συμμετάσχουμε πρακτικά στην παραγωγή της κυβερνητικής πολιτικής. Και σε αυτό, σίγουρα δεν βοηθά το να μας ενεχειρίζονται τα νομοσχέδια δύο ώρες πριν ανέβουν στη Διαύγεια. Πρέπει να έχουμε ρόλο, ουσιαστική και καθοριστική παρέμβαση στην εκπόνησή τους. Διαφορετικά, ο ρόλος μας θα περιοριστεί στις σκληρές, αλλά άδοξες μάχες, στις Επιτροπές και την Ολομέλεια.
Όποιος έχει αγκιστρωθεί στη συγκυρία και παραβλέπει την επόμενη μέρα, διαπράττει το ίδιο σφάλμα με αυτόν που σκέπτεται μόνο την επόμενη μέρα αδιαφορώντας για τη συγκυρία. Το στοίχημα της ανασυγκρότησης του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού οφείλει να είναι πάντα προτεραιότητά μας, στον πυρήνα των βημάτων που θα μας οδηγήσουν στην επόμενη μέρα παράλληλα με τη δυσκολία της συγκυρίας.
Αυτό απαιτεί και το μεγάλο ποσοστό των αναποφάσιστων όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις και πρέπει να δούμε πως αυτό θα γίνει με όρους κοινωνίας και όχι με όρους συμφωνιών κορυφής που θα εξυπηρετούν πρόσκαιρες εκλογικές ανάγκες, αμφίβολου αποτελέσματος και οι οποίες δεν θα εδράζονται σε κοινωνικά ζητούμενα.
