Το φαινόμενο της διαφθοράς δεν είναι ένα μεμονωμένο, ιστορικά και γεωγραφικά, φαινόμενο. Η παρουσία του, αντιθέτως, είναι διαχρονική και διακρατική, κατά το μάλλον ή ήττον και αναλόγως τη χώρα και το πολιτικό σύστημα.
Στην Ελλάδα, οι ρίζες του είναι αξιοσημείωτα βαθιές και έχει δυστυχώς λάβει συστημικό χαρακτήρα. Η διαφθορά απαντάται σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο και η ύπαρξή της είναι συνυφασμένη με διάφορες εκφάνσεις του δημόσιου βίου, διαιωνιζόμενη ανά τις γενεές.
Τα συνταγματικά δικαιώματα του συνέρχεσθαι και του συνεταιρίζεσθαι, στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, καθιστούν τα πολιτικά κόμματα τους κύριους θεσμικούς φορείς εκπροσώπησης των κοινωνικών συμφερόντων, στο πλαίσιο άσκησης της νομοθετικής εξουσίας, εξ’ ου και έχει συνταγματικά κατοχυρωθεί η χρηματική τους ενίσχυση και ο οικονομικός τους έλεγχος, από την πλευρά του κράτους. Στο εγγύς και απώτερο παρελθόν, αναδύθηκαν στην επιφάνεια βαρύγδουπα οικονομικά σκάνδαλα του πολιτικού χώρου, και φυσικά παρατηρούμε και την «απενοχοποιημένη», λόγω συχνότητας άσκησης, μικροπολιτική πρακτική του δούναι και λαβείν, για λόγους ψηφοθηρίας, ως ένα εκ των ων ουκ άνευ χαρακτηριστικό, από καταβολής του νεότερου Ελληνικού κράτους.
Ερχόμενοι στο σήμερα της οικονομικής κρίσης, η διάρκεια της σιωπηλής ανοχής και εν μέρει συνενοχής της κοινωνίας έχει εκπνεύσει και υφίσταται γενικευμένη αγανάκτηση. Συγκεκριμένα, βάσει της τελευταίας έρευνας που διεξήχθη για το «Παγκόσμιο Βαρόμετρο της Διαφθοράς» από την οργάνωση «Διεθνής Διαφάνεια» για την Ελλάδα (Ιούλιος 2013), το 54% των ερωτηθέντων πιστεύει πως η έκταση της διαφθοράς έχει αυξηθεί τα δύο τελευταία χρόνια και είναι ιδιαίτερα διακριτή στον Δημόσιο Τομέα. Το πλέον καθοριστικό στοιχείο όμως, είναι πως ο θεσμός των πολιτικών κομμάτων θεωρείται ως ο πλέον διεφθαρμένος, με το Κοινοβούλιο-Νομοθετική Εξουσία να κατέχει την περίοπτη τρίτη θέση, ενώ το 84% των ερωτηθέντων δηλώνουν διατεθειμένοι να αντιδράσουν έναντι της διαφθοράς.
Με τα αποτελέσματα της παραπάνω έρευνας αποτυπώνεται έντονα μια σχεδόν καθολική έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους κομματικούς φορείς της χώρας. Δίνεται μια δυστυχώς σαφής εικόνα πολιτικής απαξίωσης εκ μέρους της κοινωνίας, μια κοινωνία που δυσπιστεί όσον αφορά στην άσκηση χρηστής διοίκησης εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού και που θεωρεί τη διαφθορά ένα φαινόμενο συμφυές με την άσκηση πολιτικής εξουσίας.
Η Δημοκρατική Αριστερά, διακρίνοντας τη νομοθετική ανεπάρκεια και τον φορμαλιστικό τρόπο εφαρμογής του ισχύοντος νομικού πλαισίου, αναφορικά με την κρατική διαχείριση και έλεγχο του οικονομικού τομέα των πολιτικών κομμάτων και προσώπων, προέβη πρόσφατα σε κατάρτιση και κατάθεση Σχεδίου Νόμου, με το οποίο προσβλέπει στο να απαλοιφούν τα μέχρι σήμερα κακώς κείμενα και να συμπληρωθούν – διορθωθούν τα ισχύοντα.
Ενδεικτικά, προβλέπει σύγκληση ανεξάρτητης Επιτροπής Ελέγχου για τον συνεχή έλεγχο των οικονομικών των πολιτικών φορέων και προσώπων με δυνατότητα επιβολής κυρώσεων στους παραβαίνοντες και αναστολής χρηματοδότησης στους εμπλεκόμενους σε εγκληματικές οργανώσεις, μείωση της τακτικής και εκλογικής χρηματοδότησης των κομμάτων κατά 25% και σύνδεσή της με την πορεία του δημοσίου ελλείματος, ορίζει τις δικαιούμενες παροχές των βουλευτών, εισάγει μια δικαιότερη κατανομή χρηματοδότησης προς τα κόμματα ώστε να εξασφαλίζεται η ισότητα ευκαιριών μεταξύ τους για δημόσια προβολή και να ενθαρρυνθούν τα νεοπαγή σχήματα, υποχρεώνει στην καταβολή παραστατικών για δικαιολόγηση προεκλογικών εξόδων και οριοθέτηση αυτών. Επιπροσθέτως, καθιστά υποχρεωτική τη δημοσιοποίηση της αυστηρά επώνυμης χρηματοδότησής τους από τρίτους και ιδιώτες και βάζει σε αυτή όρια, ώστε να μην απαντώνται φαινόμενα «αόρατων πηγών», όπως υποχρεωτικά δημοσιοποιούμενοι στο διαδίκτυο ανά τακτά χρονικά διαστήματα καθίστανται οι ισολογισμοί και λοιπά στοιχεία οικονομικής διαχείρισης κρατικής και ιδιωτικής προέλευσης.
Εν κατακλείδι, η Δημοκρατική Αριστερά με το εν λόγω νομοσχέδιο, στοχεύει στην καλύτερη εκπροσώπηση του εκλογικού σώματος μέσω θέσπισης νέων κανόνων ίσων ευκαιριών, τη διασφάλιση της αυτονομίας του πολιτικού χώρου και της πλήρους διαφάνειας αυτού, ώστε να εκλείψουν τα φαινόμενα πελατειακών σχέσεων, διακίνησης «μαύρου» πολιτικού χρήματος και των σκανδαλωδών δαπανών σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού. Επί της ουσίας, συνεπώς, προσβλέπει στην απενοχοποίηση του πολιτικού βίου και στην ανάκτηση του αισθήματος εμπιστοσύνης των πολιτών, συνθήκη απαραίτητη για τη θωράκιση της εύρυθμης λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.
