Εκ μέρους της Παρέμβασης για την Αττική σας ευχαριστώ για την πρόσκληση και σας συγχαίρω για την επιλογή του θέματος, που άπτεται του σκληρού πυρήνα των προβλημάτων της ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης.
Η Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση στοχεύει στην ελαχιστοποίηση της προσωπικής συναλλαγής μέσω των αυτοματοποιημένων διαδικασιών, των one stop shops, με παράλληλη αύξηση της παραγωγικότητας λόγω της ελαχιστοποίησης διεκπεραιωτικών εργασιών.
Το 2016 η ελληνική Δημόσια Διοίκηση οφείλει να εξαντλήσει τις προσπάθειές της να μεγιστοποιήσει τις δυνατότητες του νεότερου σε ηλικία δυναμικού, που είναι ικανό να υποστηρίξει και να επαυξήσει το εύρος διείσδυσης της Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης στην καθημερινότητα του πολίτη.
Η ψηφιακή εποχή έχει οδηγήσει στην τυποποίηση ενός αριθμού διαδικασιών και την ενοποίηση βάσεων δεδομένων ανά τους φορείς του δημοσίου γενικότερα. Ήδη αυτό είναι πραγματικότητα πχ για τις στρατολογικές υπηρεσίες και τα ΚΕΠ.
Όμως στην Ελλάδα έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε ακόμη, και σε αυτόν τον τομέα. Πρέπει να επεκταθεί η ηλεκτρονική ενοποίηση μεταξύ ΟΤΑ και κεντρικής διοίκησης, καθώς αποτελεί ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό όπλο και κατά της διαφθοράς.
Αποδεδειγμένα οδηγεί στη μείωση της ταλαιπωρίας των πολιτών για διεκπεραίωση κάθε είδους συναλλαγών με το Δημόσιο, και παράλληλα αποτελεί κίνητρο για περαιτέρω εξοικείωση των μεγαλύτερων και μεσαίων ηλικιών γενικά με την τεχνολογία και το ίντερνετ.
Παράλληλα, η ηλεκτρονική διακυβέρνηση είναι ένα απαραίτητο όπλο στη δημιουργία ενός κρατικού μηχανισμού πιο φιλικού προς τον πολίτη, πιο ελκυστικού και που θα αμβλύνει σταδιακά την επικράτηση του στερεοτύπου του απαρχαιωμένου δημοσίου. Αναλογιστείτε πόσο σημαντικό είναι αυτό, όταν πρόκειται για τον πιο κοντινό στον πολίτη φορέα, που είναι οι ΟΤΑ, που θα τους βοηθήσει να εξοικονομήσουν και πόρους, αφού είναι η πλέον γραφειοκρατική Δομή, ενός άκρως γραφειοκρατικού κράτους.
Τολμώ εδώ να φέρω ως παράδειγμα τα capital controls: αν μη τι άλλο το ένα και μόνο καλό που επέφεραν ήταν η ραγδαία αύξηση των ηλεκτρονικών συναλλαγών, και πέραν των καρτών, του e-banking. Αυτή η κουλτούρα πρέπει να επικρατήσει γενικότερα και καθολικά και στις συναλλαγές με το δημόσιο και την αίτηση εγγράφων.
Εύχομαι καλή επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου, του οποίου τα συμπεράσματα θα μελετήσουμε με μεγάλο ενδιαφέρον.
Αφού ευχαριστήσω για την ευγενική πρόσκληση, ξεκινώ λέγοντας ότι δεν ανήκω στην πλειοψηφούσα παράταξη, ανήκω στην ελλάσσονα αντιπολίτευση, οπότε θα μου ήταν πολύ εύκολο να εξαντλήσω την τοποθέτησή μου στη βολική και συνήθη θέση της εύκολης κριτικής και του κουνήματος του δακτύλου.
Η περίπτωση του Αντιπεριφερειάρχη κ. Βασιλείου, δεν αφήνει όμως τετοια περιθώρια: από την αρχή της θητείας του έδειξε ότι τα θέματα των Ρομά της περιοχής είναι πολύ ψηλά στην ατζέντα του με τρόπο αυθεντικό, σε μία περιοχή μάλιστα που κατέχει τη θλιβερή πρωτιά της σειράς καταδικών από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για το σχολείο γκέτο του Ασπροπύργου και είναι πολύ θετικό ότι ανάμεσά μας βρίσκονται εκπαιδευτικοί, οι οποίοι τοποθετήθηκαν με τόση ευαισθησία.
Ας μην ξεχνάμε, ότι με τις δικές του άοκνες προσπάθειες, ήδη από πέρσι, είναι η πρώτη φορά που τα παιδιά Ρομά της περιοχής δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα στη μεταφορά τους στο σχολείο.
Και όλα αυτά μέσα στο ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο, που μας οδηγεί, αναπόφευκτα, στη σκέψη των χρημάτων που σπαταλήθηκαν τόσα χρόνια χωρις κανένα αποτέλεσμα: κονδύλια για κοινωνική ένταξη, σχολική ενσωμάτωση, η θλιβερή ιστορία με τα δάνεια στους Ρομά και μάλιστα με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου.
Οι Ρομά είναι η πιο μειονότητα από τις μειονότητες, καταδικασμένοι στην αφάνεια, αφού δεν υπάρχει καμία κρατική οντότητα η οποία να δίνει μάχες για τα δικαιώματά τους και να προωθεί τα θέματά τους στους Διεθνείς Οργανισμούς.
Η εφαρμογή των αποφάσεων των Διεθνών Οργανισμών για θέματα Ρομά γίνεται αντιληπτή από σημαντικό, δυστυχώς, κομμάτι κρατών ως φιλανθρωπία ή αλληλεγγύη, ενώ είναι συμβατική υποχρέωση, όπως αυτό προκύπτει από την παρουσία των κρατών στα διεθνή φόρα.
Στις περιόδους της οικονομικής κρίσης, αλλά και της ιδιότυπης, με τις επιμέρους ιδιαιτερότητες, έξαρσης του εθνικισμού, η προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων φαντάζει πολυτέλεια. Όμως, απάντηση στις σύγχρονες πολιτικοκοινωνικές στρεβλώσεις, όπως ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο νεοναζισμός, είναι ακριβώς αυτή: περισσότερα δικαιώματα, περισσότερη δημοκρατία, ενίσχυση του Κράτους Δικαίου.
Ακόμη και στις χώρες όπου υπάρχει επαρκές νομοθετικό πλαίσιο και πλήρης εφαρμογή των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), έχουμε να αντιμετωπίσουμε στερεότυπα και προκαταλήψεις που δυσχεραίνουν το έργο ακόμη και των πιο ευέλικτων και συνεργάσιμων Διοικήσεων. Δεν εθελοτυφλώ: οι αρνητικοί συνειρμοί εναντίον των Ρομά συντηρούνται και ενισχύονται και από τη σχετικά αυξημένη εγκληματικότητα μεταξύ τους, που δεν οφείλεται βέβαια σε κάποιο εγγενές χαρακτηριστικό της φυλής, αλλά στα υψηλά επίπεδα φτώχειας στις τάξεις τους.
Ο δρόμος που έχουμε να διανύσουμε ως ευρωπαϊκές κοινωνίες του 21ου αιώνα είναι μακρύς και περνά μόνο μέσα από την παιδεία και την ευαισθητοποίηση, καθώς και τη συνεργασία με την κοινωνία των πολιτών, διαδικασία χρονοβόρα και επίπονη, αλλά επιτακτική ανάγκη.
Το στεγαστικό αναδεικνύεται ως το κυριότερο διακύβευμα, από την εξέλιξη του οποίου εξαρτάται και η πρόσβαση σε δημόσια αγαθά (ιατρική - προνοιακή μέριμνα, εκπαίδευση κ.ά.). Η ανεργία είναι ιδιαίτερα υψηλή και, μάλιστα στη Δυτική Αττική, συνδέεται άμεσα με τις νομοθετικές ρυθμίσεις που ακολούθησαν τη γρίπη των πουλερικών, καθώς σημαντικό μέρος του Ρομά πληθυσμού της περιοχής ασχολούνταν με το εμπόριο ζώντων πουλερικών.
Οι δύο παραπάνω διαπιστώσεις οδηγούν, μοιραία, στην επόμενη: εξαιρετικά μεγάλη σχολική διαρροή. Και όλα μαζί, οδηγούν στον κοινωνικό αποκλεισμό.
Στην Αττική προσπαθούμε να ολοκληρώσουμε τη χαρτογράφηση των προβλημάτων, καθώς χωρίς στατιστικά στοιχεία δεν μπορούμε να έχουμε πλήρη εικόνα για βασικά θέματα, όπως ο βαθμός πολιτογράφησης, οι πρόωροι γάμοι κλπ.
Θα κλείσω σημειώνοντας ένα μεγάλο πρόβλημα που έχω αντιμετωπίσει, όχι μόνο ως πολιτικός, αλλά ως ενεργός πολίτης που δραστηριοποιείται δεκαετίες στο πεδίο: Υπάρχουν πάρα πολλές επικαλύψεις αρμοδιοτήτων φορέων, κρατικών δομών, ΜΚΟ, Διεθνών Οργανισμών, που κάνουν τη λήψη και εφαρμογή αποφάσεων εξαιρετικά δυσχερή και διασπαθίζουν δυνάμεις.
Η Παρέμβαση για την Αττική θα συνεχίσει να είναι αρωγός στις προσπάθειες της Περιφέρειας στα θέματα Ρομά.
Αυτός ο αιώνας χαρακτηρίζεται ως «ο αιώνας των προσφύγων», καθώς υπολογίζονται σε 250 εκατομμύρια οι άνθρωποι που είναι υπό τον κατατρεγμό πολέμων, οικονομικών στερήσεων και αδυναμία βιοπορισμού, ώστε να αφήνουν τον τόπο τους ψάχνοντας ασφάλεια και ευκαιρίες.
Τα ΜΜΕ είναι βασικοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Η πλειονότητα του κοινού δεν έχει τη δυνατότητα καθημερινής επαφής με πρόσφυγες, γι' αυτό οι πεποιθήσεις της και η γνώση της για τις μειονότητες διαμορφώνεται κυρίως από τα ΜΜΕ. Οι μετανάστες - πρόσφυγες αποτυπώνουν κοινωνικές ομάδες των οποίων οι ανάγκες αφενός παραβάλλονται και αφετέρου το να τις εκπληρώσεις αναδεικνύει συχνά την αδράνεια των κρατών προς συγκρότηση και εφαρμογή πολιτικών, όσο μάλιστα η νόρμα στις πολιτικές που εφαρμόζονται είναι καθρέφτης της μεταναστευτικής φιλοσοφίας των κρατών υποδοχής. Τα ΜΜΕ με το προνόμιο του δημόσιου λόγου, συντείνουν συνήθως στη μη αποδοχή των προσφύγων - μεταναστών. Το πιο σύνηθες είναι πως ορίζονται σαν αίτιο των κοινωνικο-οικονομικών προβλημάτων και οι άμεσοι αυτουργοί στην όξυνση της εγκληματικότητας. Μέσα από την παρουσίαση της είδησης εκφράζονται οι εθνικές προκαταλήψεις και οι υπονοούμενες στερεοτυπικές πεποιθήσεις.
Η σημερινή παρουσίαση επικεντρώνεται στην ορατότητα που είχε η προσφυγική κρίση και η διαχείρισή της από την Ελλάδα στα Διεθνή και Ελληνικά ΜΜΕ.
Και στις δύο περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της ποσοτικής ανάλυσης περιεχομένου για να εξεταστούν οι απεικονίσεις όλων των κρατών που υπάρχουν στην ειδησεογραφία για το προσφυγικό ζήτημα σε σχέση με την Ελλάδα και με βασικούς πυλώνες εισόδου των προσφύγων στην χώρα όπως η Λέσβος και η Κως για την περίοδο ενός χρόνου σε επτά διεθνή δίκτυα. Η αναζήτηση των δημοσιευμάτων έγινε με λέξεις κλειδιά στους διαδικτυακούς τόπους CNN (76), DEUTSCHE WELLE (112), BBC (156), FRANCE24 (89), EURONEWS (46), FOX (101) και AL JAZEERA (172). Σε αυτά τα δημοσιεύματα κατεγράφησαν 3456 απεικονίσεις κρατών και 1234 απεικονίσεις τόπων. Από αυτές, 2235 απεικονίσεις αφορούν την εικόνα της Ελλάδας ως χώρα, 450 την Λέσβο και 230 την Κω.
Χρησιμοποιήθηκε το πρωτόκολλο κωδικοποίησης State-mapping, το οποίο επικεντρώνεται στην ορατότητα της χώρας, στην αξιολόγησή της καθώς και στα ερμηνευτικά σχήματα τα οποία συγκροτούν την εικόνα της. Εξετάζεται η συγκρότηση της κρατικής εικόνας σε όρους στρατηγικής, μελοδράματος, προβλήματος, σύγκρουσης, φόβου, ελπίδας, θετικών επιδράσεων, αρνητικών επιπτώσεων καθώς και κυριαρχίας/ηγεμονικής προβολής, καθώς επίσης η μορφή του φοβικού επιχειρήματος (ρίσκο – απειλή) και το είδος του φόβου με το οποίο διασυνδέεται η χώρα.
Η εικόνα της κρίσης συνδυάζει την ορατότητα με χαμηλή αξιολόγηση. Αυτή η συνθήκη φαίνεται εν μέρει, μόνον, να ισχύει για την Ελλάδα. Η ειδησεογραφία για το προσφυγικό είναι έμπλεη ερμηνευτικών σχημάτων όσον αφορά τους πρόσφυγες, αλλά κάνει πολύ πιο περιορισμένη χρήση ερμηνευτικών σχημάτων στην πλαισίωση της κρατικής εικόνας. Για την περίπτωση της Ελλάδας, το κυρίαρχο πλαίσιο που χρησιμοποιείται είναι αυτό του προβλήματος. Γενικά, η ειδησεογραφία του προσφυγικού παράγει σε περιορισμένο βαθμό την εικόνα της κρίσης για την Ελλάδα.
Η εικόνα αυτή είναι πολύ λιγότερο έντονα αρνητική από την εικόνα που έχει παράγει η ειδησεογραφία για την Ελληνική οικονομική κρίση. Με το προσφυγικό η Ελλάδα βιώνει μίαν αρνητική κατάσταση για τη δημιουργία της οποίας δεν ευθύνεται η ίδια. Το προσφυγικό, στον βαθμό που, δευτερογενώς, θυματοποιεί και την Ελλάδα, παράγει για τη χώρα την εικόνα του άξιου βοηθείας θύματος, σε αντιδιαστολή με την οικονομική κρίση η οποία στο μεγαλύτερο μέρος έχει παράγει την εικόνα του ανάξιου βοήθειας θύματος.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι η εικόνα αλλάζει άρδην τους τελευταίους μήνες όταν μεταβάλλεται σταδιακά η στάση των Ευρωπαίων απέναντι στην Ελλάδα και τη στάση της στην προσφυγική κρίση. Τα δημοσιεύματα πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο και αποκτά προεξέχουσα θέση στη διεθνή ειδησεογραφία, καθώς χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία πλέον δεν μπορούν να συγκρατήσουν στα εδάφη τους τον όγκο των προσφυγικών ροών και οι πρόσφυγες προσπαθούν να βρουν διέξοδο προς τις πλούσιες χώρες της Ευρώπης. Επιπλέον, όσο αυξάνονται οι ψίθυροι για ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το Σέγκεν, πληθαίνουν τα δημοσιεύματα για την πλήρη επιχειρησιακή αδυναμία της Ελλάδας να παράσχει τις αναγκαίες διευκολύνσεις στους πρόσφυγες. Οι, τουλάχιστον, ατυχείς δηλώσεις Υπουργών της κυβέρνησης περί εξαγωγής τζιχαντιστών έχουν μεγάλη ορατότητα κυρίως στα Ευρωπαϊκά ΜΜΕ, όπως φαίνεται στη διαφάνεια.
Οι επιθέσεις στο Παρίσι ξαναφέρνουν ένα κύμα επιθέσεων του Διεθνούς Τύπου στην Ελλάδα. Εκτενής αναφορά για τους ελλιπείς ελέγχους και συσχετισμός οικονομικής κρίσης και μίας χώρας υπό διάλυση με τη διαχείριση μίας τόσο δύσκολης επιχείρησης.
Έχουμε πλέον φτάσει στην περίπτωση που αφηγήσεις με αρνητικό πρόσημο επικάθονται η μία στην άλλη και λειτουργούν σωρευτικά αποδομώντας, σε συνδυασμό, πλήρως την εικόνα της χώρας στα μάτια του παγκόσμιου ακροατηρίου.
Στο επίπεδο των τόπων, η Λέσβος και η Κως έχουν αναπτύξει μία εικόνα η οποία είναι αυτοτελής ως προς την εικόνα της Ελλάδας. Η ειδησεογραφική κάλυψη των δύο νησιών έχει την απαιτούμενη ένταση, έκταση και σαφήνεια χαρακτηριστικών για να σχηματοποιήσει στο μυαλό των ακροατών μία αυτοτελή γνωσιακή δομή που αποτελεί την βάση λειτουργίας αυτοτελούς προσλαμβανόμενης εικόνας, που συγκροτείται πρωτίστως σε όρους προβλήματος.
Δύο τελευταία στοιχεία: Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μελετηθεί ο διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης Ιταλίας και Ελλάδας από τον Διεθνή Τύπο. Και σίγουρα, αυτό δεν οφείλεται στη διαφορά αντίδρασης και στην ποιότητα της διαχείρισης της ουσίας του προβλήματος από πλευράς Ιταλίας. Η Ιταλία δουλεύει συστηματικά την εικόνα της με ολοσχερώς διαφορετικές αφηγήσεις και ακολουθεί συστηματικά τα δύο τελευταία χρόνια τις συμβουλές των ειδικών του place branding, προκειμένου να μην γίνει συσχετισμός συγκεκριμένων τόπων με τραγικά συμβάντα.
Και τέλος, τα Διεθνή ΜΜΕ δίνουν πολύ μεγαλύτερη ορατότητα στη συμβολή ΜΚΟ, Διεθνών Οργανισμών και εθελοντών απ' ό,τι τα αντίστοιχα ελληνικά.
Αναφορικά με τα ελληνικά ΜΜΕ, επικεντρωθήκαμε μόνο στον Τύπο σε ένα διάστημα σαράντα ημερών (1η Νοέμβρη έως και 10 Δεκέμβρη), εξετάζοντας τα δημοσιεύματα των εφημερίδων: ΤΑ ΝΕΑ, το Έθνος, η Εφημερίδα των Συντακτών και η Καθημερινή.
Οι ειδήσεις που επιλέγονται και το πώς παρουσιάζονται επηρεάζονται από συνιστώσες σχετικές με τα ιδιοκτησιακά καθεστώτα των ΜΜΕ, τους πολιτικούς τους συσχετισμούς, και τον έλεγχο. Άρα ο δημοσιογράφος περιορίζεται στην παρεκκλίνουσα παρουσίαση της είδησης, αφομοιώνοντας το ύφος που ταυτίζεται με το Μέσο/εργοδότη. Τα συμβατικά σχήματα στις ειδήσεις είναι προδιαγραφόμενα βάσει των πολιτικών με τρόπο που δεν αποπέμπονται τα κυρίαρχα στερεότυπα, κι έτσι διατηρείται και η προκατειλημμένη εικόνα για τους πρόσφυγες.
Τους τελευταίους αιώνες η ιστορία του λαού της Ελλάδας για παράδειγμα, είναι μια ιστορία μετακινήσεων: προσφυγιά και μετανάστευση. Αυτές οι αέναες μετακινήσεις συνθέτουν μια ιστορία κοινή για όσους ζουν σ' αυτό τον τόπο. Πόσοι γνωρίζουν αυτή την πραγματικότητα και πόσο η εκπαίδευση και η παιδεία (παιδεία που μεταδίδεται και από τα ΜΜΕ) συμβάλλει στη μετάδοση αυτής της μνήμης;
Ο ορισμός της είδησης βασίζεται στην κρατούσα εικόνα του ισχυρού που καθορίζει ποια είναι τα κοινωνικά προβλήματα. Προσέγγιση που διασαφηνίζει πως η μορφή του λόγου κρίνει σημαντικά την εθνική προκατάληψη και ξενοφοβία καθώς η πεποίθηση των κοινωνιών προς τους πρόσφυγες πλάθεται έντονα από την κοινή, δημόσια κι επαναλαμβανόμενη χρήση της γλώσσας. Ο τίτλος φιλοκυβερνητικής εφημερίδας «Προσφυγικός εφιάλτης» δε διαφέρει καθόλου από άλλους, φανερά, ξενοφοβικούς και είναι πολύ πιο επικίνδυνος σε βάθος χρόνου. Ο τρόπος που ασκείται η χρήση του λόγου στην είδηση συνθέτει κοινωνική και γνωστική πρακτική με την αρνητικότητα στην παροχή της είδησης να ενέχει την κυρίαρχη κουλτούρα με κωδικοποιήσεις στο πως δομείται ένα κείμενο σχετικό με την κάθε είδηση.
Δε γίνεται καμία διάκριση μεταξύ μεταναστών, προσφύγων, αιτούντων άσυλο οπότε άνευ σημασίας να σημειώσω ότι ουδείς λόγος γίνεται για άλλες πιο ευαίσθητες διακρίσεις όπως οι ανήκοντες στις γκρίζες ζώνες, οι ανέφικτοι επιστροφείς, οι κλιματικοί μετανάστες, οι πρόσφυγες λόγω σεξουαλικής ταυτότητας.
Η ελληνική δημοσιογραφία επικεντρώνεται στο θέμα «Πρόσφυγας» μόνο από τη σκοπιά των προβλημάτων: αυτοί που έρχονται να επιτείνουν την ανεργία, αυτοί που για το χατήρι τους σπαταλούνται πόροι σε μία εποχή δεινής οικονομικής κρίσης, η επιδότηση ενοικίου και η πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δυνατότητες που στερείται εγχώριος πληθυσμός.
Για τα ελληνικά ΜΜΕ καλός ξένος ήταν, ανέκαθεν, ο πλούσιος επενδυτής από το εξωτερικό: η ουσία του στερεότυπου αναλλοίωτη, η έκφανση αλλάζει: ο θείος από την Αμερική έχει γίνει σήμερα ο Καταριανός επενδυτής.
Ακόμα και η θετική ειδησεογραφία για τη φιλανθρωπία των κατοίκων και την αποτελεσματικότητα των τοπικών αρχών αναπαράγει την εικόνα του προβλήματος. Τα νησιά αυτά μετά το πέρας της προσφυγικής κρίσης χρειάζονται συστηματικές προσπάθειες αποκατάστασης της εικόνας τους με ολοσχερώς διαφορετικές αφηγήσεις.
Στα δημοσιεύματα πρωταγωνιστής είναι το ατομικό ανθρώπινο δράμα (η εικόνα του μικρού Αϋλάν κάνει τον γύρο του κόσμου, όπως και η αφήγηση του Σύρου πατέρα ο οποίος γυρνά στη Συρία να θάψει τα πνιγμένα παιδιά του, δηλώνοντας ότι δε θα επιστρέψει στην Ευρώπη αφού η προσπάθειά του ήταν συνδεδεμένη με την επιθυμία του να παράσχει μια καλύτερη ζωή στα παιδιά του, λόγος ο οποίος πλέον εξέλειψε) και όχι οι συνολικές ανθρωπιστικές επιπτώσεις της κρίσης και οι διεθνείς διαστάσεις του ζητήματος. Η πλαισίωση είναι σχεδόν πάντα προσωποποιημένη, δραματοποιημένη και συγκινησιακή.
Τα τελευταία χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν υπάρχουν στα ελληνικά ΜΜΕ δημοσιογράφοι εξειδικευμένοι στα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Το εκπαιδευτικό σύστημα, η κοινωνία, τα ΜΜΕ, οι πολιτικές πρακτικές και όσοι διαμορφώνουν κουλτούρα, φέρουν το βάρος της ευαισθητοποίησης της ελληνικής κοινής γνώμης σε ζητήματα προσφυγιάς και μετανάστευσης και να αναγνωρίζουν τον πλουτισμό και δυναμισμό που προκύπτει μέσα από τη συνδιαλλαγή με τον «ξένο». Τα ΜΜΕ ελάχιστα προωθούν τέτοια κουλτούρα, με μια υπολανθάνουσα λειτουργία.
Ως Πρόεδρος της Πρωτοβουλίας Έτος Κύπρου, χαιρετίζω τη σημερινή σας συνάντηση και εύχομαι κάθε επιτυχία στις συναντήσεις που θα έχετε το επόμενο διήμερο με κυπριακούς πολιτικούς και πολιτειακούς παράγοντες.
Η Πρωτοβουλία Έτος Κύπρου έχει ως στόχο της την ανάδειξη, μέσω μίας σειράς εκδηλώσεων και παρεμβάσεων, της ουσίας του Κυπριακού και τη δημιουργία ενός νέου διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης για το λαό της Κύπρου στο σύνολό του, ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους.
Η Πρωτοβουλία έχει κατορθώσει να ενώσει, τόσο ανθρώπους που δραστηριοποιούνται δεκαετίες στο πλαίσιο της επικοινωνίας και της συμφιλίωσης των δύο κοινοτήτων, όσο και πολίτες που πρόσφατα συνειδητοποίησαν ότι ο δρόμος της ειρήνης περνά μόνο μέσα από τον δρόμο της ειρηνικής συνύπαρξης, της ανάδειξης των στοιχείων που ενώνουν τις δύο κοινότητες και της επίλυσης, με πνεύμα σύνθεσης, των όποιων αντιθέσεων δημιουργήθηκαν στην πορεία.
Οι εξελίξεις στις συνομιλίες μας γεμίζουν ελπίδα, παρόλο που τα χρόνια που πέρασαν και που κατέστησαν το Κυπριακό ένα από τα πιο δυσεπίλυτα ζητήματα της Διεθνούς κοινότητας, καθιστούν καχύποπτους και τους πλέον αισιόδοξους.
Όλοι συμφωνούν ότι αυτές οι συνομιλίες είναι οι τελευταίες που γίνονται με όρους επίλυσης: οι επόμενες θα γίνουν με όρους διχοτόμησης: η συγκυρία είναι ιδιαιτέρως ευνοϊκή: η ανάδειξη στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας ενός διαχρονικού ειρηνιστή και οπαδού της επανένωσης, του Μουσταφά Ακιντζί, και η συναίνεση των δύο μεγάλων κομμάτων (ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ) στην ανάγκη λύσης. Οι «λυσοφοβικοί» είναι αδύναμοι πολιτικά, σπαρασσόμενοι από εσωτερικές έριδες και πολιτικά αδιέξοδα. Το ακροατήριό τους, ευτυχώς είναι αισθητά μειωμένο στο νησί.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ο, διαχρονικά, κοσμικός χαρακτήρας της τ/κυπριακής κοινότητας: το ΑΚΡ, παρόλες τις προσπάθειές του, δεν έχει κατορθώσει να αποκτήσει ερείσματα στο νησί: ενώ στις κοινότητες του εξωτερικού είναι εξαιρετικά δυνατό, εξάλλου ο βασικός στόχος της αναβίωσης του Ισλάμ είναι η επανασύσταση της κοινότητας, στην τ/κυπριακή κοινότητα παραμένει αντιδημοφιλές. Είναι σαφές ότι οι τ/κύπριοι προτιμούν να ζήσουν σε μία ευρωπαϊκή κοινωνία, σε μία χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά να προσδεθούν στο άρμα του Ερντοάν.
Τέλος, μια ελεύθερη ομόσπονδη Κύπρος με δύο θρησκευτικές κοινότητες, στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πείραμα στο πλαίσιο της πολυπολιτισμικότητας και της μελλοντικής ευρωπαϊκής κοινωνίας της συνύπαρξης.
Θα περιμένουμε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τα αποτελέσματα της επίσκεψής σας στην Κύπρο.
