Δεν είναι παράδοξο, η Εσθονία, όπως και κάθε χώρα που επιθυμεί να διατηρεί το εθνικό της αφήγημα, όποιο και αν αυτό είναι, να έχει εκδηλώσεις, ημέρες μνήμης ή οτιδήποτε άλλο διατηρεί ζωντανή την ιστορική μνήμη ενός λαού. Δυστυχώς, η συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών κωφεύει στην έκκληση να αφήνεται η Ιστορία στους ιστορικούς.
Είναι όμως, όχι μόνο προκλητικό, αλλά και πολιτικά επικίνδυνο, στην Ευρωπαϊκή Ένωση του 2017, η οποία μαστίζεται από την άνοδο νεοναζιστικών και ακροδεξιών κομμάτων και μορφωμάτων, η προεδρεύουσά της για αυτό το εξάμηνο Εσθονία, να κάνει εργαλειακή χρήση της ιστορίας, εξομοιώνοντας το πιο μαύρο φαινόμενο της ανθρωπότητας, τον Παραλογισμό της Ιστορίας, τον ναζισμό, με τον κομμουνισμό ως ένα σύστημα ιδεολογικό, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό. Ο ναζισμός είχε μία και μοναδική πτυχή στη γένεση και στην εφαρμογή του, την κοινοτοπία του κακού που απενοχοποίησε τη μαζική δολοφονία, με ρατσιστικές ιδεολογικές βάσεις, εκατομμυρίων ανθρώπων, του οποίου τα δεινά πρωτίστως δεν ξεχνά η ίδια η γενέτειρά του, Γερμανία, στα όρια μάλιστα της εθνικής ενοχής.
Η ταύτιση του σταλινισμού με τον κομμουνισμό μόνον πολιτική χρήση μπορεί να έχει. Είναι τουλάχιστον ανιστόρητη και φτάνει στα όρια της πολιτικής χυδαιότητας. Η προσπάθεια ποινικοποίησης και εξομοίωσης του ναζισμού με φαινόμενα συγκεκριμένων χρονικών περιόδων όπου κανείς δεν αρνείται πως υπήρξαν βάναυσα για τους λαούς τους, τη στιγμή που η Ευρώπη δεν διατρέχει, δα, και κανέναν «κομμουνιστικό κίνδυνο» πια, για να ανατρέξω σε ορολογία ψυχροπολεμική που τόσο της μόδας είναι αυτές τις μέρες, ενέχει την πραγματικά τρομακτική προοπτική πολιτικού και ιδεολογικού ξεπλύματος όλων αυτών των νεοναζιστικών και ακροδεξιών μορφωμάτων, που αντιθέτως με τα κομμουνιστικά, μάλλον αυξάνονται, όπως και τα φαινόμενα βίας, ρατσισμού και μισαλλοδοξίας που είναι και τα μοναδικά που μπορούν να παράγουν ως ιδεολογία και πρακτική.
Υπήρξαν και υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στις χώρες του υπαρκτού μετά την πτώση του; Φυσικά, και η συζήτηση μόνο μικρή δεν είναι. Διάρρηξη της όποιας κοινωνικής συνοχής υπήρχε, ξεπούλημα κρατικής περιουσίας σε ολιγάρχες, ακραία φτώχεια και κοινωνική ανισότητα, επέλαση τρίτων χωρών στις νέες αγορές κ.ο.κ., που σε καμία περίπτωση δε δικαιολογεί την ιδεολογική εκδικητικότητα των χωρών αυτών με τη χρήση της θεωρίας των δύο άκρων ως μέσο πολιτικού αποπροσανατολισμού και ως ιδεολογικό αντίβαρο της μετάβασης από τον σταλινικό τρόμο, στην ακραία νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που ακολούθησε. Κάθε χώρα φέρει την ιστορία της αλλά και κυρίως, την ευθύνη του πώς τη χρησιμοποιεί για ένα καλύτερο μέλλον. Δεν μπορώ όμως να διακρίνω τίποτα άλλο παρά πολιτική χρησιμοθηρία, όταν έρχονται στο προσκήνιο εθνικές πολιτικές και εθνικά αφηγήματα, οιουδήποτε κράτους – μέλους, μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εν προκειμένω με τέτοιο ιστορικό βάρος. Και μιλούμε για ζητήματα, στων οποίων τη διαχείριση η ίδια η Ευρώπη έχει σταθεί πολύ προσεκτική, παλιότερα. Η ιστορία όμως δεν ξαναγράφεται και μάλιστα με ψεύδη και λάσπη.
Κλείνοντας, και σε ένα πιο εγχώριο πλαίσιο: φαίνεται πως κάποια πολιτικά κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλοευρωπαϊκά, και στο παρελθόν έχουν λύσει τέτοια ζητήματα, όταν αυτά προέκυψαν, τώρα κάνουν μια στροφή, προσπαθώντας να αλιεύσουν για μια ακόμη φορά τα τελευταία χρόνια, ψήφους σε θολά ακροδεξιά νερά. Το μόνο που η ιστορία έχει δείξει, είναι πως όποιος προσπάθησε να συμμαχήσει με τον διάβολο, έχασε και την ψυχή του στο τέλος. Στην προκειμένη, ας προσέξουν μη χάσουν και ό,τι έχει απομείνει από την πολιτική τους κληρονομιά, στην προσπάθειά τους να χρησιμοποιήσουν ακόμη και πικρά, δικά μας εθνικά δράματα, ως μέσο αντιπολίτευσης. Τουλάχιστον, από όλη τη συζήτηση βγαίνει και κάτι χρήσιμο, όπως το να αποδεικνύεται ποιοι θέλουν στη σημερινή Ελλάδα να επαναφέρουν στο προσκήνιο, αποτυχημένα, εμφυλιοπολεμικά πάθη, για να κρύψουν την πολιτική τους ένδεια.
Οι Τράπεζες αξιώνουν από τους τυφλούς και τα άτομα με προβλήματα όρασης τη σύμπραξη δύο μαρτύρων ακόμη και για απλές δικαιοπρακτικές ενέργειες, όπως η ανάληψη του μισθού, της σύνταξης ή του προνοιακού επιδόματος , γεγονός που δεν είναι εφικτό, αφ' ενός και πρωτίστως επειδή παραβιάζονται ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, αφ' ετέρου γιατί δεν είναι δεδομένο ότι κάθε άνθρωπος έχει ανά πάσα στιγμή στη διάθεσή του 2 άτομα εύκαιρα να τον συνδράμουν.
Παρόλο που έχει κυκλοφορήσει εσωτερική εγκύκλιος για σύμπραξη δύο τραπεζικών υπαλλήλων προκειμένου να πραγματοποιούνται οι προαναφερθείσες συναλλαγές, μας έχουν γίνει σειρά καταγγελιών ότι τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης όχι μόνο αντιμετωπίζουν την άρνηση των υπαλλήλων να συμπράξουν, αλλά και γίνονται δέκτες σκαιότατων συμπεριφορών.
Παράλληλα, οι τράπεζες στις πλείστες των περιπτώσεων αρνούνται να χορηγήσουν χρεωστικές ή πιστωτικές κάρτες και στην περίπτωση που το κάνουν, απαιτούν η παραλαβή του PIN να γίνει από άλλο άτομo, πέραν του ενδιαφερομένου, στο οποίο να έχει γίνει εξουσιοδότηση, απαίτηση που καθιστά τα άτομα με προβλήματα όρασης ως οιονεί περιορισμένης δικαιοπρακτικής ικανότητας.
Στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στη Γενική Γραμματεία Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων οι Τράπεζες επικαλέστηκαν αφ' ενός την ασφάλεια των Τραπεζικών συναλλαγών και αφ' ετέρου τον κίνδυνο καταστηματάρχες να χρεώνουν κατά το δοκούν.
Είναι ήδη σε δημόσια διαβούλευση, μέχρι τις 31 Ιούλη, το Σχέδιο Νόμου αναφορικά με τις «Κατευθυντήριες – οργανωτικές διατάξεις υλοποίησης της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες», όπου η Γενική Γραμματεία Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ορίζεται ως Κεντρικό Σημείο Αναφοράς για θέματα σχετιζόμενα με την εφαρμογή της Σύμβασης.
Στην αρμοδιότητα του Κεντρικού Σημείου Αναφοράς ανήκει η υποδοχή και ο χειρισμός ζητημάτων που άπτονται της εφαρμογής της Σύμβασης σε κεντρικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο, η συνεργασία με τα Επιμέρους Σημεία Αναφοράς, η διασύνδεση με το Πλαίσιο Προαγωγής της Σύμβασης, η διαβούλευση με αναγνωρισμένες αντιπροσωπευτικές οργανώσεις του αναπηρικού κινήματος, με άτομα και με ομάδες ατόμων, οργανωμένες ή μη που έχουν εύλογο ενδιαφέρον για τα δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες καθώς και η παροχή ενημέρωσης και κατευθύνσεων για θέματα σχετικά με τα δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες. Περαιτέρω στην αρμοδιότητα του Κεντρικού Σημείου Αναφοράς ανήκει η εκπόνηση και υποβολή στη Βουλή προς έγκριση Εθνικού Σχεδίου Δράσης για τα Άτομα με Αναπηρίες καθώς και η σύνταξη και υποβολή στην Επιτροπή των εκθέσεων του άρθρου 35 της Σύμβασης.
Ως ΓΓΔΑΔ, και με την επιπλέον αρμοδιότητα που μας επιφορτίζει το ως άνω νομοσχέδιο, συνεχίζουμε τις προσπάθειές μας προκειμένου οι Τράπεζες αντί να παίζουν το ρόλο του αυτόκλητου προστάτη των τυφλών και των ατόμων με προβλήματα όρασης, να αξιοποιήσουν την ευρωπαϊκή εμπειρία αναφορικά με τις τραπεζικές συναλλαγές των εν θέματι ατόμων και παράλληλα να προχωρήσουν στην τοποθέτηση προσβάσιμων ΑΤΜ. Είναι θέμα ισονομίας και ίσης μεταχείρισης.
Αποτελεί βασική κοινωνιολογική παραδοχή ότι οι νοοτροπίες αλλάζουν πιο αργά από τα δεδομένα. Οι κοινωνίες αλλάζουν, εξελίσσονται. Διαμορφώνονται νέες κοινωνικές σχέσεις και ισορροπίες κάθε είδους, πάντως σίγουρα δε μένουν στατικές, και δη, στον κόσμο του 21ου αιώνα, όπου η πληροφορία και κατ' επέκτασιν, η όσμωση με εξαιρετικά απομακρυσμένες κοινωνίες και κοινωνικές ομάδες καθίσταται εξαιρετικά ταχεία και άμεση. Ο δημόσιος διάλογος εξελίσσεται πλέον, όχι μόνον στον δρόμο και στα μέρη μιας συμβατικής αστικής κοινωνίας του 20ου αιώνα. Τα μέσα επικοινωνίας έχουν αλλάξει και πλέον η αλλαγή και το διαφορετικό έχει καταστεί σαν εικόνα, προσιτό και προσβάσιμο σε όλες τις ηλικίες και σχεδόν όλες τις χώρες. Κατά κανόνα, δε, κοινωνίες που ήλθαν λόγω διάφορων συγκυριών σε επαφή με το διαφορετικό από την «νόρμα» των παραδοσιακών κοινωνιών τους, τείνουν να αποκρυσταλλώνουν και να αποτυπώνουν αυτήν την εξέλιξη και στις νομοθετικές τους πρακτικές.
Φυσικά, αυτό όταν μιλούμε για χώρες που σέβονται το Κράτος Δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Χώρες μεταξύ των οποίων, και η δική μας, με κάποιες βροντόφωνες μεν, παρωχημένες όμως δε, μειοψηφίες, που υπάρχουν παντού και εξάλλου, δεν αναφέρονται μόνον σε εξέλιξη των θεσμών στη βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και σε κάθε μορφή αλλαγής νοοτροπιών και παγιωμένων θεσμικών σχέσεων.
Εκεί ακριβώς έρχεται η συντεταγμένη Πολιτεία, να προστατεύσει τα ανθρώπινα δικαιώματα θεσπίζοντας ένα σύγχρονο νομοθετικό πλαίσιο. Η προστασία τους είναι στοιχείο της πολιτικής μας ταυτότητας, της δημοκρατικής κοινωνίας στην οποία πιστεύουμε και του πολιτισμού μας, όντας πεπεισμένοι ότι η ανάπτυξη και η πρόοδος σε εθνικό και διεθνές επίπεδο θα επέλθει μόνο μέσω της εξάλειψης κάθε είδους διακρίσεων.
Αλλά ακόμη κι αν η κοινή γνώμη ήταν αντίθετη κι αν ήταν μειοψηφική άποψη, ακριβώς γι' αυτό υπάρχει το διεθνές πλαίσιο προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για να μην υπόκεινται αυτά σε συγκυριακές πλειοψηφίες ή μειοψηφίες. Γι' αυτό ακριβώς και τα ανθρώπινα δικαιώματα ποτέ δεν αποτελούν ζήτημα και ερώτημα δημοψηφίσματος. Κι εγώ είμαι από τις πολιτικούς που πιστεύουν πως ρόλος του πολιτικού είναι να διαμορφώνει την κοινή γνώμη κι όχι να σέρνεται πίσω της προς άγραν ψήφων.
Ως προτεραιότητα της Ελληνικής Πολιτείας, προβήκαμε στη λήψη μέτρων που έχουν στον πυρήνα τους το σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και στοχεύουν στην εξάλειψη κρουσμάτων διάκρισης και άνισης μεταχείρισης.
Θεσπίσαμε νέο Σύμφωνο Συμβίωσης, με επέκταση στα ομόφυλα ζευγάρια και αναγνώριση πλήθους Δικαιωμάτων, ενισχύσαμε την αντιρατσιστική νομοθεσία και τη νομοθεσία κατά των διακρίσεων.
Προχωρήσαμε στη συγκρότηση Εθνικού Συμβουλίου κατά του Ρατσισμού και της Μισαλλοδοξίας, για τη διαμόρφωση εθνικής στρατηγικής κατά του ρατσισμού, δια του οποίου έχουν αναληφθεί πρωτοβουλίες για την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας, αλλά και των εμπλεκόμενων Αρχών για την πρόληψη και την αντιμετώπιση του ρατσισμού και του ρατσιστικού εγκλήματος.
Ψηφίστηκε ο Ν. 4443/2016 για την ίση μεταχείριση, με τον οποίο επήλθαν σημαντικές αλλαγές στο συναφές θεσμικό πλαίσιο. Διευρύνθηκε το πεδίο εφαρμογής του νόμου και ενισχύθηκαν οι αρμοδιότητες του Συνηγόρου του Πολίτη, ο οποίος ανέλαβε πλέον και τις καταγγελίες για παραβίαση της Αρχής της ίσης μεταχείρισης στον ιδιωτικό τομέα, καταργώντας τη σχετική Επιτροπή που υπαγόταν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και δεν είχε λειτουργήσει ποτέ.
Ορίστηκαν Ειδικοί Εισαγγελείς για τη ρατσιστική βία σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Ηράκλειο, καταργήθηκε το άρθρο 347 του ΠΚ για την παρά φύσιν ασέλγεια.
Τέλος, έχει ήδη αναρτηθεί στη δημόσια διαβούλευση μέχρι την 12η Ιουνίου το σχέδιο νόμου για τη Νομική Αναγνώριση της Ταυτότητας Φύλου, σύμφωνα με το οποίο αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην φυλομετάβαση για τα άτομα τα οποία δεν αισθάνονται οικεία με το καταχωρισμένο φύλο τους. Χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς προηγούμενη ιατρική επέμβαση, χωρίς ψυχιατρική εξέταση, με την απλή, γρήγορη, μη κοστοβόρα διαδικασία που προβλέπεται για κάθε Έλληνα πολίτη που επιθυμεί να μεταβάλλει κάποιο στοιχείο της ταυτότητάς του.
Ειδικά μετά το τελευταίο, όπως και κατόπιν της επέκτασης του Συμφώνου Συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια, θεωρώ πως εκ των πραγμάτων θέτουμε την όλη συζήτηση για τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα σε νέες βάσεις. Κάθε φορά που η Πολιτεία αναλαμβάνει νομοθετικές πρωτοβουλίες τέτοιας φύσεως και η κοινή γνώμη έρχεται σε επαφή και γνωριμία –γιατί υπάρχει και τρομακτική άγνοια, δυστυχώς- με απτά ζητήματα των ΛΟΑΤΚΙ συμπολιτών μας, τίθεται ένα νέο σημείο εκκίνησης για την επόμενη νομοθετική πρωτοβουλία. Παρά τις όποιες αντιδράσεις που πάντα θα υπάρχουν, η κοινωνία έρχεται πιο «ζυμωμένη», πιο ενημερωμένη και κυρίως, πιο ανοιχτή. Καθετί που τίθεται σε δημόσιο διάλογο, σπάει στεγανά κοινωνικού συντηρητισμού, φέρνει στην επιφάνεια προβλήματα συνανθρώπων μας της διπλανής πόρτας, κάνει ακριβώς αυτά τα κοινωνικά δεδομένα και τις νοοτροπίες που ανέφερα στην αρχή, πιο ανοιχτά στην αλλαγή, ακόμη κι αν αυτή είχε ήδη καθυστερήσει πολύ να τεθεί και θεσμικά, ακόμη κι αν συνήθως, οι φωνές της αντίθεσης, του συντηρητισμού και του μίσους, ακόμη και μειοψηφικές, βάλλουν βάναυσα τα δικαιώματα ανθρώπων ίσων μεταξύ ίσων.
Κλείνοντας, θα ήθελα να υπενθυμίσω πως σεβόμαστε τις ιδιομορφίες της κάθε κοινωνίας και δε νομοθετούμε εν κενώ. Αντιλαμβάνομαι πλήρως πως η ελληνική κοινωνία δεν είναι πχ η σουηδική ή η ολλανδική, σε θέματα ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων. Η ελληνική λοιπόν Πολιτεία, συνοδευόμενη πλέον από την απαραίτητη πολιτική βούληση που έλειπε, θέτει και την ελληνική κοινωνία προ των ευθυνών της. Και κυρίως, αυτής του να προστατεύσει συμπολίτες μας από ηχηρές μεν, μειοψηφίες δε, αποδίδοντας κοινωνική δικαιοσύνη και αίροντας προκαταλήψεις περασμένων εποχών. Αν όχι και τώρα, άλλωστε, πότε;
Ήδη είναι στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής και εντός των επομένων ημερών ενώπιον της Ολομέλειας για ψήφιση, το «Σπίτι του Παιδιού», στο πλαίσιο της Δικαιοσύνης φιλική προς το Παιδί, η οποία εντάσσεται στο υπό εκπόνηση Εθνικό Σχέδιο Δράσης για το Παιδί, μία διυπουργική Δράση, η οποία στηρίζεται στις Παρατηρήσεις της τελευταίας Έκθεσης για την εφαρμογή της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Μετά από 10 χρόνια που διατάξεις παρέμεναν κενό γράμμα, καθώς το 2007, με την Κύρωση Προαιρετικού Πρωτοκόλλου της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού αλλά και το 2008 με την Κύρωση Σύμβασης για την Προστασία Παιδιών από τη σεξουαλική εκμετάλλευση και κακοποίηση είχαν θεσπιστεί ειδικές διατάξεις για την εξέταση παιδιών θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης ως μαρτύρων, που προέβλεπαν δημιουργία ειδικών δομών (χώροι με εξειδικευμένο προσωπικό) για την εξέταση αυτών των παιδιών κατά την ποινική διαδικασία, αλλά δεν είχε γίνει τίποτα, θεσμοθετούνται, με την κατάθεση του Σχεδίου Νόμου για την ενσωμάτωση της Οδηγίας 2012/29/ΕΕ για την προστασία των θυμάτων, τα «Σπίτια του Παιδιού». Πρόκειται για υπηρεσίες με ειδικούς χώρους και εξειδικευμένο προσωπικό, όπου θα διενεργείται η εξέταση του παιδιού κατόπιν διεπιστημονικής συνεργασίας των προανακριτικών, ανακριτικών και δικαστικών Αρχών με ψυχολόγους, ψυχιάτρους και κοινωνικούς λειτουργούς με στόχο την επίτευξη φιλικότερης προς τα παιδιά Δικαιοσύνης, την αποφυγή της δευτερογενούς θυματοποίησης του παιδιού, την αποφυγή πολλαπλών καταθέσεων (έχουν φτάσει μέχρι και τις 18!) και την εξακρίβωση της αλήθειας με φιλικό προς το παιδί τρόπο.
Σε αυτό το πλαίσιο εκπαιδεύονται και αξιοποιούνται δημόσιοι λειτουργοί, ενώ βελτιώνεται η απονομή της Δικαιοσύνης και, εμμέσως, η προστασία του κατηγορουμένου, καθώς μπορεί πλέον να εκτιμηθεί καλύτερα η κατάθεση του παιδιού και η αλήθεια των λεγομένων του.
Στην Αμερική αυτές οι δομές λειτουργούν από το 1985, στην Ευρώπη σχεδόν όλα τα κράτη διαθέτουν τέτοιες δομές, ενώ η γειτονική μας Βουλγαρία διαθέτει 20 (!) τέτοιες δομές, όπως και η Τουρκία.
Συστήνονται 5 Αυτοτελή Γραφεία Προστασίας Ανήλικων Θυμάτων στις 5 μεγαλύτερες πόλεις (Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο) εντός της Υπηρεσίας Επιμελητών Ανηλίκων και Κοινωνικής Αρωγής του ΥΔΔΑΔ, τα οποία ασκούν αρμοδιότητες σε ολόκληρη την Εφετειακή τους Περιφέρεια, με αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη δυνατή γεωγραφική κάλυψη των δικαστηρίων της χώρας (π.χ. το Αυτοτελές Γραφείο Πάτρας θα καλύπτει και τις Εισαγγελίες Κεφαλληνίας, Ζακύνθου, Αιγίου, Ηλείας, Αμαλιάδας, Καλαβρύτων).
Σε πρώτη φάση ορίζεται, ως πραγματογνώμονας, παιδοψυχολόγος ή παιδοψυχίατρος που υπηρετεί στα Σπίτια του Παιδιού ή, όπου δεν υπάρχουν, ειδικά εκπαιδευμένος παιδοψυχολόγος ή παιδοψυχίατρος από τον ειδικό πίνακα πραγματογνωμόνων, ο οποίος μέσα από έγγραφη έκθεσή του θα αποφαίνεται για την αντιληπτική ικανότητα και την ψυχική κατάσταση του ανήλικου, ενώ παράλληλα θα προετοιμάζει τον ανήλικο για την εξέταση που θα ακολουθήσει. Στη συνέχεια, ο προανακριτικός υπάλληλος, ο ανακριτής κλπ θα εξετάζει τον ανήλικο στο Σπίτι του Παιδιού, όπου ο παιδοψυχολόγος θα απευθύνει τις ερωτήσεις που θα θέτει ο προανακριτικός υπάλληλος, ο ανακριτής κλπ με σύστημα ενδοεπικοινωνίας και ο οποίος θα κατευθύνει την εξέταση, παρακολουθώντας πίσω από διπλό καθρέπτη. Η κατάθεση του παιδιού θα βιντεοσκοπείται υποχρεωτικά και έτσι το παιδί δεν θα χρειάζεται πλέον να παρίσταται στα επόμενα στάδια της διαδικασίας. Αυτόπροβλεπόταν ήδη από το 2007, αλλά δεν είχε εφαρμοστεί ποτέ.
Είναι σαφές, ότι η κυβέρνηση έχει περάσει πλέον από το στάδιο της καταγραφής των προβλημάτων αναφορικά με την παιδική προστασία, σε αυτό των νομοθετικών ρυθμίσεων προκειμένου να καλυφθούν τα νομοθετικά κενά. Όμως οι Νόμοι δεν αρκούν, το πιο σημαντικό είναι η ορθή εφαρμογή τους. Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μεμονωμένες και αποσπασματικές δράσεις, αλλά εντάσσονται στην ευρύτερη πολιτική βούληση της κυβέρνησης να δημιουργηθεί ένα πλέγμα προστασίας για το Παιδί, μέσω ενός ολιστικού σχεδίου, οριζόντιου, διεπιστημονικού και διυπουργικού, που δεν αντιμετωπίζει το παιδί ως παρακολούθημα των γονιών του, αλλά ως έναν νεαρό πολίτη, όπως άλλωστε επιτάσσει και το Σύνταγμα.
Μέχρι τις 12 Ιουνίου θα είναι στη δημόσια διαβούλευση το Νομοσχέδιο για τη Νομική Αναγνώριση της Ταυτότητας Φύλου, ένα πάγιο αίτημα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
Αφορά στη φυλομετάβαση ατόμων των οποίων ο εσωτερικός και προσωπικός τρόπος με τον οποίο βιώνουν το φύλο τους, δεν αντιστοιχεί στο φύλο που καταχωρίστηκε κατά τη γέννησή τους με βάση τα βιολογικά τους χαρακτηριστικά, με συνέπεια τα άτομα αυτά να νιώθουν τη λεγόμενη «δυσφορία γένους», να υφίστανται διακρίσεις και να γίνονται συχνά θύμα εκδηλώσεων αποδοκιμασίας, μίσους, βίας και ρατσισμού, οι οποίες προσβάλλουν την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά τους.
Αλλά και απλούστερα θέματα της καθημερινότητας, όπως λ.χ. η έκδοση άδειας οδήγησης ή ταξιδιωτικών εγγράφων, αποτελούν πρόβλημα για τους διεμφυλικούς.
Η φυλομετάβαση θα γίνεται μέσω της εκούσιας δικαιοδοσίας, που είναι μία διαδικασία πάρα πολύ διακριτική, πάρα πολύ γρήγορη, εχέμυθη και αφορά κάθε έλληνα πολίτη που θέλει να μεταβάλει κάποιο στοιχείο της ταυτότητάς του και δεν θα χρειάζεται καμία επιπλέον ιατρική επέμβαση ή ψυχιατρική εξέταση.
Μέχρι τώρα ακολουθούνταν μία διαδικασία ιδιαίτερα επίπονη (σωματικά και ψυχικά) και περιελάμβανε τον ιδιαίτερα προσβλητικό ακρωτηριασμό του προσώπου, διαδικασία που έχει ρητά καταδικαστεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ενώ ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, στην από 1η Φεβρουαρίου 2013 Έκθεση του Ειδικού Εισηγητή του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια και κάθε άλλη βάναυση, απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία, επισημαίνει ότι η προϋπόθεση της στείρωσης ως προαπαιτούμενο για την αναγνώριση των διεμφυλικών ανθρώπων συνιστά βασανιστήριο.
Ακόμη, η διαδικασία της διόρθωσης του καταχωρισμένου φύλου με το προαπαιτούμενο της υποχρεωτικής στείρωσης, έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα (άρθρα 2§1, 4§1, 5§1), καθώς και με το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), σύμφωνα με το οποίο «καθένας έχει δικαίωμα στο σεβασμό της προσωπικής και οικογενειακής του ζωής». Επιπλέον, έρχεται σε αντίθεση με τα άρθρα 2 και 26 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, που κατοχυρώνουν την ισότητα και την απαγόρευση των διακρίσεων, με την έννοια ότι μια κατάσταση, όπως η δυσφορία γένους, δεν πρέπει να επιβαρύνει υπερβολικά τον ενδιαφερόμενο, προκειμένου αυτός να εξασφαλίσει τη μεταχείριση που ζητά από την Πολιτεία. Αλλά, και η Επιτροπή των Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης έχει αποφανθεί ότι «τα Κράτη-μέλη θα πρέπει να λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα για να εγγυώνται την πλήρη νομική αναγνώριση του επαναπροσδιορισμού φύλου ενός προσώπου, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του .... με γρήγορες, διαφανείς και εύκολα προσβάσιμες διαδικασίες».
Τα άρθρα 2 και 26 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, καθώς και το άρθρο 8 της ΕΣΔΑ, έχει πρόσφατα επικαλεστεί για πρώτη φορά μια πρωτοποριακή δικαστική απόφαση, και συγκεκριμένα η υπ' αριθμ. 418/2016 του Ειρηνοδικείου Αθηνών, που κατέστη αμετάκλητη και έχει χαρακτηριστεί ως «ιστορική», για το λόγο ακριβώς ότι δεν θεώρησε πρόβλημα για τις απαιτούμενες αλλαγές στη ληξιαρχική πράξη γέννησης, την παράλειψη της αιτούσας να προχωρήσει σε πλήρη χειρουργική επέμβαση αλλαγής φύλου. Το Ειρηνοδικείο έκρινε ότι η υποχρεωτική στείρωση, η χειρουργική αλλαγή φύλου με αφαίρεση των γεννητικών οργάνων από θήλυ σε άρεν και αντίστροφα, σαν απαραίτητη προϋπόθεση για την αναγνώριση της αλλαγής φύλου στα διεμφυλικά άτομα, παραβιάζει το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, καθώς και τα άρθρα 2 και 26 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα.
Μετά την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, τον Νόμο για την Ίση Μεταχείρση και το εν θέματι νομοσχέδιο, τίποτα δεν είναι πια ίδιο στην ελληνική κοινωνία. Πρόκειται για νομοθετήματα που αποτελούν τομές και ανοίγουν συζητήσεις για θέματα που μέχρι και πριν δύο χρόνια θεωρούνταν ταμπού. Βγάζουμε συμπολίτες μας από το ντουλάπι, οι οποίοι πλέον μπορούν να απολαμβάνουν τα δικαιώματά τους.
Δεν ανεχόμαστε το διαφορετικό, το σεβόμαστε. Σεβόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα, και τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα είναι ανθρώπινα δικαιώματα. Τελεία και παύλα.
