Πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Κύπρου, εφ. Πολίτης στις 7 τρέχοντος, φέρει τους Ελληνοκυπρίους απογοητευμένους από την πορεία των διαπραγματεύσεων, αλλά να πιστεύουν ότι η λύση είναι ακόμη εφικτή με το 47,01% να δηλώνει ότι θα ψήφιζε σίγουρα Ναι ή μάλλον Ναι σε ένα ενδεχόμενο δημοψήφισμα έναντι 19,63% που θα ψήφιζε Όχι ή μάλλον Όχι. Ακόμη μία φορά που οι κοινωνίες αποδεικνύουν ότι βρίσκονται πολύ πιο μπροστά από τον πολιτικό κόσμο και τις ηγεσίες.
Το 2016 οι διαπραγματεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού εισήλθαν σε μία ιστορική στιγμή, καθώς οι συνομιλίες εμφανίστηκαν πιο γόνιμες και παραγωγικές από ποτέ, οι συγκλίσεις πολλές , εγκαταλείφθηκαν μαξιμαλιστικές θέσεις εκατέρωθεν, η διαμορφωμένη κατάσταση φάνηκε να αντιμετωπίζεται σε ένα ρεαλιστικό πρίσμα και το εφικτό να μην θυσιάζεται στο βωμό του ευκταίου, όπως πάρα πολλές φορές στο παρελθόν.
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης εγκατέλειψε την στείρα στάση του 2013, όταν υιοθετούσε πλήρως την ατζέντα των απορριπτικών κομμάτων με αποτέλεσμα να παγώσουν οι συνομιλίες , να υπάρξει η χειρότερη Έκθεση του ΓΓ των ΗΕ για το Κυπριακό από το 2004 και το Μπαρμπαρός να κόβει βόλτες στις νότιες ακτές του νησιού. Τον Φλεβάρη του 2014 αποφάσισε να αξιοποιήσει τις συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ και, επί αυτής της βάσης, να επανέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, έχοντας την πλήρη στήριξη του ΑΚΕΛ, το οποίο δεν θυσίασε την προοπτική λύσης στο βωμό των μικροκομματικών συμφερόντων (δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να θυμίσω την στάση του ΔΗΣΥ και του κ. Αναστασιάδη προσωπικά όταν διεξάγονταν οι συνομιλίες Χριστόφια-Ταλάτ)
Ξαφνικά (;) άρχισαν να εμφανίζονται εμπλοκές, η αδιαλλαξία εκατέρωθεν έκανε και πάλι την εμφάνισή της, ανεδαφικά προαπαιτούμενα και προτάσεις έπεσαν εκ νέου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Όσο ζεσταίνονται οι μηχανές ενόψει Προεδρικών, έργο που έχει ξαναπαιχθεί στο παρελθόν, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης βγάζει από το ντουλάπι στρατηγικές του 2013, σε μία προσπάθεια να αλιεύσει ψήφους από το απορριπτικό στρατόπεδο και να επαναπροσεγγίσει ψηφοφόρους που έχει δυσαρεστήσει με την μέχρι τώρα στάση του, με στόχο την επανεκλογή του.
Αφού θυμίσουμε ότι το εκλογικό σώμα προτιμά πάντα το αυθεντικό και κανείς δεν μπορεί να συναγωνιστεί σε απορριπτισμό τον Νικόλα Παπαδόπουλο, ακόμη και τον Γιώργο Λιλλήκα παρά τις τελευταίες αναδιπλώσεις του, ας σημειώσουμε ότι όποιος νομίζει ότι μπορεί να βάλει στο ράφι τις συνομιλίες και να ξαναπιάσει το νήμα από το ίδιο σημείο μετά τις Προεδρικές πλανάται πλάνην οικτράν: Τα ΗΕ έχουν διαμηνύσει σε όλους τους τόνους ότι πάμε για λύση ή για οριστική κατάρρευση και ότι η Διεθνής Κοινότητα έχει κουραστεί. Οποιαδήποτε αναβολή δεν θα σημάνει διατήρηση του σημερινού status quo, αλλά διχοτόμηση με συνέπειες τις οποίες έχω γράψει πολλές φορές. Πληροφορίες για μονομερείς ενέργειες προσάρτησης των κατεχομένων το καλοκαίρι του 17 διαχέονται με έντεχνο τρόπο, ενώ η ιστορία έχει δείξει ότι κάθε φορά που υπάρχει πισωγύρισμα στις συνομιλίες , η Τουρκία προωθεί την αναβάθμιση του ψευδοκράτους
Ο μόνος τρόπος ουσιαστικής απάντησης στην Τουρκική αδιαλλαξία είναι η επίλυση του Κυπριακού, η επανένωση του νησιού στη βάση των συμπεφωνημένων ήδη από το 1977 με μία διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία βασισμένη στην πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων. Ο,τιδήποτε άλλο αφήνει την Τουρκία στο απυρόβλητο και δύναται να ενοχοποιήσει την ελληνοκυπριακή πλευρά.
Είναι αδήριτη ανάγκη η ουσιαστική συνέχιση των συνομιλιών και ενόψει της άφιξης του ειδικού απεσταλμένου του ΓΓ των ΗΕ, κ. Έιντε, την Τρίτη 22 τρέχοντος στο νησί. Και ουσιαστική συνέχιση των συνομιλιών σημαίνει διασταυρούμενη συζήτηση επί των τεσσάρων βασικών αξόνων: εδαφικό, περιουσιακό (αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα), εκτελεστική εξουσία και ουσιαστική συμμετοχή προκειμένου να υπάρξει μία στέρεη βάση κοινών δεσμεύσεων που θα επιτρέψει τη σύγκλιση Διεθνούς Διάσκεψης.
Προτάσεις σαν αυτές που φέρεται να κατέθεσε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης στον Μουσταφά Ακιντζί χωρίς να έχουν επιβεβαιωθεί ακόμη επισήμως είναι καθαρά επικοινωνιακού και προεκλογικού χαρακτήρα, θυσιάζουν την ουσία στο όνομα της διαδικασίας και είναι, εκ προοιμίου, καταδικασμένες να απορριφθούν.
Και τέλος, μία πικρή διαπίστωση: κάθε φορά που οι συνομιλίες θυσιάστηκαν στο όνομα Προεδρικής επανεκλογής, ο Πρόεδρος έχασε. Κυρίως όμως, έχασε η Κύπρος και ο κυπριακός λαός.
Η Ελλάδα είναι από τις πρώτες χώρες στην Ευρώπη, και από τις λίγες στην υφήλιο, που προβλέπεται συνταγματικά, χωρίς όμως ποτέ να βγει εφαρμοστικός Νόμος, το Δικαίωμα της συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας (αρ. 5 παρ. 2 Συντάγματος Άρθρο 5Α παρ. 2 «Καθένας έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Η διευκόλυνση της πρόσβασης στις πληροφορίες που διακινούνται ηλεκτρονικά, καθώς και της παραγωγής, ανταλλαγής και διάδοσής τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους, τηρουμένων πάντοτε των εγγυήσεων των άρθρων 9, 9Α και 19»).
Ενδιαφέρουσα η περίπτωση της Φινλανδίας, που πρώτη στον κόσμο, κατοχύρωσε συνταγματικά και εξέδωσε εφαρμοστικό νόμο, το 2010, για το δικαίωμα πρόσβασης στο Διαδίκτυο για όλους του πολίτες, καθώς και σχέδιο δράσης για «ελάχιστη εγγυημένη ταχύτητα» πρόσβασης 100mbps, με 5ετές πλάνο.
Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το 90% των πολιτών των αναπτυσσόμενων χωρών δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επωφεληθεί από τα τεράστια κοινωνικά και οικονομικά οφέλη που η πρόσβαση σε αυτό παρέχει. Και πριν βιαστεί κάποιος να διατυπώσει μία στερεοτυπική φράση του τύπου «Αυτοί οι άνθρωποι έχουν προβλήματα βιοπορισμού, με το ίντερνετ θα ασχοληθούν;», να υπενθυμίσουμε πως ο όρος Τρίτος Κόσμος έχει αισθητά διαφορετική έννοια τον 21ο αιώνα από ό,τι μεταπολεμικά ή ακόμη και στο τέλος του 20ου αιώνα.
Τα ψηφιακά Δικαιώματα όχι μόνο είναι ουσιώδους σημασίας και όχι πολυτέλεια, αλλά σημασία δεν έχει καν μόνο η πρόσβαση, αλλά και η ταχύτητα διακίνησης της πληροφορίας μέσω του διαδικτύου. Η ταχύτητα διακίνησης της πληροφορίας έχει εφάμιλλη αξία με την παραγωγικότητα της βιομηχανικής αλυσίδας μαζικής παραγωγής του φορντισμού. Πόσο μάλλον όταν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και η μη δέσμευση σε έναν συγκεκριμένο χώρο παραγωγής των εργαζομένων καθιστούν την παραγωγικότητά τους και, κατ' επέκταση, το εισόδημά τους άμεσα εξαρτώμενο, σε πολλές περιπτώσεις εργασιακής απασχόλησης, από την ταχύτητα μετάδοσης της πληροφορίας.
Τροφή για σκέψη λοιπόν και ο τρόπος διανομής του παραγόμενου πλούτου σε χώρες κολοσσούς στον τομέα των υπηρεσιών, στις οποίες το διαδίκτυο αποτελεί καταλύτη για παραγωγή εθνικού προϊόντος, στις οποίες όμως το κατά κεφαλήν εισόδημα παραμένει σε επίπεδο Τρίτου Κόσμου (πχ Ινδία).
O τεράστιος όγκος της Πληροφορίας που παρέχει το Διαδίκτυο δεν μπορεί όμως να είναι ασύδοτος. Και καθώς μιλούμε για παγκόσμια δίκτυα, η ρύθμισή τους απαιτεί παγκόσμιες συνέργειες, καθώς οι εθνικές πρωτοβουλίες δεν αρκούν. Η συνέργεια εταιριών κολοσσών του χώρου της Πληροφορίας με το Δημόσιο, καθώς και η αυτορρύθμιση στο διαδικτυακό περιβάλλον, γίνονται ακόμη πιο αναγκαία και αλλάζουν περιεχόμενο. Πρώτο, αλλά ουσιαστικό βήμα στην Ελλάδα, το Μητρώο on line Media με στόχο την εύρυθμη λειτουργία της διαδικτυακής δημοσιογραφίας.
Κλείνοντας, μας έρχονται στο μυαλό οι σκέψεις του Μάικ Ντέηβις στο βιβλίο του «Η Οικολογία του Φόβου» όπου πλέον οι διακρίσεις, η γκετοποίηση και η περιθωριοποίηση συγκεκριμένων ομάδων πολιτών λαμβάνει χώρα ακόμη και στον ίδιο τον πολεοδομικό σχεδιασμό μιας σύγχρονης πόλης και αποκτούν εκφάνσεις σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας ενός σύγχρονου πολίτη, ακόμη και στην πρόσβαση στην Πληροφορία, όπως και στην ταχύτητα διανομής της, σε ένα περιβάλλον όπου αυτή μπορεί να θεωρείται πολυτέλεια σε συνάρτηση με τις συνθήκες ζωής. Και δεν μιλούμε μόνο για το παράδειγμα της Καλιφόρνια πλέον, αλλά για μία σύγχρονη διάκριση μεταξύ πυρήνα και περιφέρειας, τη διαμόρφωση ενός νέου Τρίτου Κόσμου στην κοινωνία των δικτύων του 21ου αιώνα.
Το Δικαίωμα πρόσβασης στην Πληροφορία είναι αμιγώς ζήτημα ταξικής και πολιτικής διαχείρισης και ρύθμισης και τεράστια επένδυση με πολλαπλασιαστικά οφέλη στην εμβάθυνση της Δημοκρατίας μίας χώρας του Δυτικού Κόσμου του 21ου αιώνα.
Το Υπουργείο Δικαιοσύνης Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής, έχει προωθήσει προς ψήφιση, ήδη από τα μέσα Φλεβάρη, Σχέδιο Νόμου για τα μέτρα θεραπείας των ατόμων που απαλλάσσονται από την επιβολή ποινής, έπειτα από την έκδοση δικαστικής απόφασης. Η σημαντικότητα αυτής της νομοθετικής πρωτοβουλίας καθίσταται ευδιάκριτη, ιδιαιτέρως, αν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι οι διατάξεις του Ποινικού Κώδικα, οι οποίες τροποποιούνται, υπήρξαν βαθιά αναχρονιστικές για μία έννομη τάξη όπως η ελληνική, η οποία καταβάλλει προσπάθεια προσαρμογής στους κανόνες που τάσσει η σχετική με τα ανθρώπινα δικαιώματα νομοθεσία. Ένα σχέδιο νόμου που καθυστέρησε μισό αιώνα, με συνέπεια την πλήρη εγκατάλειψη ανθρώπων ξεχασμένων μέσα στα ψυχιατρεία.
Το Σχέδιο Νόμου χαρακτηρίζει στο σύνολο του ένας βαθιά ανθρωποκεντρικός προσανατολισμός και μία μετάβαση από ένα οιονεί τιμωρητικό ή/και ασυλικό πρότυπο μεταχείρισης των ατόμων, που λόγω ψυχιατρικών εμπειριών δε δύνανται να τους επιβληθεί ποινή, προς ένα πρότυπο θεραπευτικό, όπου κυριαρχεί ο σεβασμός της αξιοπρέπειας του ατόμου και η εγγύηση και προστασία των δικαιωμάτων του. Πλέον, η θεραπεία, δεν ταυτίζεται με την ασφάλεια αλλά στοχεύει στην ενδυνάμωση της αυτονομίας και στην κοινωνική ένταξη. Συνάμα με το Σχέδιο Νόμου θεσμοθετείται η παροχή συγκεκριμένων διαδικαστικών εγγυήσεων για τα δικαιώματα των ατόμων, που απαλλάσσονται από την ποινή, λόγω ψυχικής διαταραχής.
Οι βασικοί άξονες του Σχεδίου Νόμου είναι οι εξής: Πρώτον, για την επιβολή του θεραπευτικού μέτρου αρμόδιο είναι, αποκλειστικά, το δικαστήριο. Δεύτερον, Η επιβολή του μέτρου προϋποθέτει την τέλεση πλημμελήματος αυξημένης κατ' ελάχιστο όριο βαρύτητας, στο μέτρο που απαιτείται η απειλή ποινής τουλάχιστον ενός έτους και όχι εξαμήνου, όπως συνέβαινε υπό το προγενέστερο καθεστώς, ενώ το όριο επεκτείνεται στους τρεις μήνες ποινής στερητικής της ελευθερίας, κατ' ελάχιστο, εφόσον πρόκειται για εγκλήματα κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας. Τρίτον, οι προϋποθέσεις επιβολής του θεραπευτικού μέτρου βεβαιώνονται με δύο πραγματογνωμοσύνες, που υποβάλλονται από τη σύλληψη ως τη δικάσιμο, με τις οποίες και προτείνεται τυχόν κατάλληλο μέτρο θεραπείας. Τέταρτον, με το Σχέδιο Νόμου καταργείται η φύλαξη σε δημόσιο θεραπευτικό κατάστημα, αντικαθιστάμενη, εφεξής, από περισσότερα κατάλληλα θεραπευτικά μέτρα, προκειμένου το δικαστήριο να διαθέτει μεγαλύτερη ελευθερία κατά την επιλογή του καταλληλότερου, λαμβανομένου υπόψη του εξατομικευμένου χαρακτήρα της επιβολής, ύστερα από εισήγηση των αρμόδιων ιατρών. Πέμπτον, όσον αφορά στη χρονική διάρκεια της επιβολής του μέτρου, σύμφωνα με όσα προβλέπονται στο Σχέδιο Νόμου, η επιβολή του δεν μπορεί να υπερβαίνει τα δύο έτη για τα πλημμελήματα και τα πέντε έτη για τα κακουργήματα ενώ τυχόν παράτασή του πραγματώνεται υπό τις ίδιες χρονικές προϋποθέσεις, εφόσον συντρέχουν θεραπευτικοί λόγοι και εξακολουθούν να υφίστανται οι προϋποθέσεις για την επιβολή του. Τέλος, ο έλεγχος της πορείας εκτέλεσης του μέτρου πραγματοποιείται, πλέον, κάθε έτος, από το αρμόδιο δικαστήριο ενώ προς το σκοπό αυτό καλούνται σε ακρόαση, για να διατυπώσουν τις θέσεις τους, ο/η θεραπευόμενος/η και ο/η συνήγορος του/της καθώς και η διεύθυνση της μονάδας. Παράλληλα, το δικαστήριο, δύνανται, οποτεδήποτε, να προβεί σε άρση του μέτρου, ύστερα από αίτηση του θεραπευόμενου, της διεύθυνσης της μονάδας ή του αρμόδιου Εισαγγελέα.
Όπως καθίσταται κατανοητό, η Πολιτεία, αναλαμβάνοντας την ευθύνη που της αναλογεί για την προάσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχιατρικές εμπειρίες, που απαλλάσσονται από την επιβολή ποινής, προέβη στην κατάθεση του συγκεκριμένου Σχεδίου Νόμου. Απομένει το σημαντικότερο για την εφαρμογή του: η αρωγή της ιατρικής κοινότητας και η συμπαράσταση της κοινωνίας.
Σε λιγότερο από μία εβδομάδα οι Τούρκοι πολίτες καλούνται να εκφραστούν αναφορικά με τη Συνταγματική μεταρρύθμιση της χώρας, που προνοεί τη μετατροπή της από προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία σε μία ιδιότυπη, αμιγώς προεδρική δημοκρατία, αφού θα υπάρχει άμεση σύνδεση των προεδρικών και των βουλευτικών εκλογών, οι οποίες θα διεξάγονται ταυτόχρονα, ακόμη και αν πρόκειται για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας θα είναι ταυτόχρονα αρχηγός κράτους και κυβέρνησης, καθώς η θέση του πρωθυπουργού καταργείται και στη θέση της, ως συντονιστές του κυβερνητικού έργου, θα διορίζονται από τον πρόεδρο της Τουρκίας ένας ή και περισσότεροι αντιπρόεδροι της χώρας. Οι αντιπρόεδροι της Τουρκίας δε θα εκλέγονται, αλλά θα ορίζονται και θα απολύονται, όπως και όλοι οι υπουργοί, από τον Πρόεδρο, ενώ όλες αυτές οι αλλαγές θα ισχύσουν από το 2019, μετά τις πρώτες Προεδρικές εκλογές.
Σημαντική είναι επίσης η άρση της απαγόρευσης, ο Πρόεδρος της Τουρκίας να έχει κομματική ιδιότητα, γεγονός που θα επιτρέψει στον Ερντοάν να αναλάβει εκ νέου την προεδρία του κυβερνώντος AKP από τον πιστό του σύμμαχο Γιλντιρίμ.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν οριακό, στα όρια του στατιστικού λάθους, προβάδισμα του ΝΑΙ. Ποιες είναι όμως οι μεταβλητές που θέτουν σε αμφισβήτηση τον μύθο του «αήττητου Ερντοάν»;
Η ποιοτική ανάλυση των δημοσκοπήσεων δείχνουν ότι οι εκλογικές βάσεις των κομμάτων που υποστηρίζουν το ΝΑΙ δεν έχουν πειστεί για την ορθότητα των προταθεισών συνταγματικών αλλαγών: παρατηρούνται σημαντικές φυγόκεντρες τάσεις οι οποίες εστιάζονται τόσο στην εξωτερική πολιτική που ακολούθησε ο Ερντοάν στη Συρία, τις σχέσεις με το ISIS, όσο και στα όσα ακολούθησαν το πραξικόπημα του Ιούλη με τις συλλήψεις, την επαναλαμβανόμενη κήρυξη κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, την περιστολή βασικών Δικαιωμάτων, τη φίμωση του αντιπολιτευόμενου Τύπου.
Το οικονομικό θαύμα, που ήταν η αιχμή του δόρατος της λαοφιλίας του, έχει αντικατασταθεί εδώ και χρόνια από την οικονομική στασιμότητα και δεν μπορεί να ισοσταθμιστεί με τις εξαγγελόμενες κρατικές επενδύσεις, με πρωταγωνιστές προεδρικούς φίλους και ωφελούμενες, φίλα προσκείμενες περιοχές.
Ενδεικτική της αμηχανίας, η αδύναμη προεκλογική εκστρατεία του συνεργαζόμενου με τον Ερντοάν ακροδεξιού Μπαχτσελί, το Κόμμα του οποίου είναι έντονα διχασμένο, ενώ ο ίδιος ο Μπαχτσελί κατηγορείται από τους οπαδούς του ότι οι περαιτέρω εξουσίες Ερντοάν θα το αποδυναμώσουν στη Βουλή.
Σύμφωνα με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, δέκα μέρες πριν τις εκλογές, το 17% του εκλογικού σώματος δηλώνει ότι δε θα προσέλθει στις κάλπες. Στη συντριπτική του πλειονότητα πρόκειται για κεντροδεξιούς - συντηρητικούς ψηφοφόρους, που τα τελευταία 15 χρόνια στηρίζουν μεν ΑΚΡ, αλλά δεν ανήκουν στον πυρήνα του ισλαμικού κινήματος. Οι ίδιοι δηλώνουν πολύ προβληματισμένοι από την ηγεμονία που θέλει να εγκαταστήσει ο Τούρκος Πρόεδρος, τίποτα όμως δεν διασφαλίζει την αποχή τους από τις κάλπες και την αλλαγή της εκλογικής τους συμπεριφοράς (σκηνικό που ζήσαμε στις εκλογές του Νοέμβρη του 2015 και είχε ως αποτέλεσμα την επιστροφή της μονοκομματικής κυβέρνησης).
Άλλο κρίσιμο μέγεθος είναι η συμπεριφορά των Κούρδων ψηφοφόρων: Το άνοιγμα του Ερντοάν την Κυριακή 2 Απρίλη προς τους Κούρδους στην ομιλία του στο Ντιαρμπακίρ είχε στόχο να αλιεύσει ψήφους, από μια δεξαμενή όμως που είναι κυρίως υπέρ του φιλοκουρδικού κόμματος και υπέρ του ΟΧΙ, με πολλά στελέχη του φυλακισμένα με την κατηγορία της συνεργασίας με το παράνομο ΡΚΚ, συμπεριλαμβανομένων και των συμπροέδρων του Ντεμιρτάς και Γιουκσέκνταγ.
Ο Ερντοάν είναι φανερό ότι έχει επιλέξει την ακραία ρήξη με την Ευρώπη, καθώς έχει πειστεί ότι αυτό συσπειρώνει τις εθνικιστικές ψήφους στη χώρα του. Η απαγόρευση των ομιλιών Τούρκων αξιωματούχων στην Ολλανδία, οι δηλώσεις των Ευρωπαίων για απομάκρυνση της Τουρκίας από την Ευρώπη, είχαν άμεσο δημοσκοπικό αντίκρυσμα υπέρ του ΝΑΙ, καθώς ενίσχυσαν τη ρητορική της βαλλόμενης από παντού Τουρκίας που δέχεται ασφυκτικές πιέσεις και απειλές από τις «ιμπεριαλιστικές», «ρατσιστικές» και «ξενοφοβικές» κυβερνήσεις της Δύσης. Ενδεικτική η στάση του HDP που κατήγγειλε τις απαγορεύσεις, δηλώνοντας ότι αυτές δεν γίνονται για λόγους αλληλεγγύης στους καταπιεζόμενους Τούρκους και οδηγούν στη συσπείρωση των διαβιούντων στο εξωτερικό Τούρκων γύρω από την κυβέρνηση.
Στην Ελλάδα, η διαμορφωθείσα κατάσταση στην Τουρκία κρίνεται δυστυχώς υπό το σύνηθες πρίσμα του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού: τα ΜΜΕ έσπευσαν να διαλέξουν όχθη στη διαμάχη Ευρώπης - προεκλογικού αγώνα Ερντοάν, στην κόντρα ποια από τις δυο πλευρές θα καταστρατηγήσει τα περισσότερα άρθρα του Διεθνούς Δικαίου, υπολογίζοντας ότι από τη σύγκρουση η Τουρκία θα περιθωριοποιηθεί, όχι μόνο στην ενταξιακή της πορεία, αλλά και στο πλαίσιο της Νατοϊκής συμμαχίας.
Η αντίθεσή μας στη σουλτανοποίηση της πολιτικής ζωής στην Τουρκία οφείλει να είναι κάθετη και αταλάντευτη, με γνώμονα την προάσπιση της Δημοκρατίας, του Κράτους Δικαίου και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τη διασφάλιση της ευημερίας των γειτόνων μας, της σταθερότητας στην περιοχή και της απρόσκοπτης ευρωπαϊκής ενταξιακής της πορείας και όχι μέσα από το πρίσμα της αναζωπύρωσης εθνικιστικών παθών ή/και του αντιτουρκισμού.
Οι παγκόσμιες κοινωνικές και τεχνολογικές αλλαγές επιβάλλουν τη συνεχή προσαρμογή σε θέματα προστασίας ελευθεριών και δικαιωμάτων. Η βία σε όλες τις μορφές αλλάζει συνεχώς πρόσωπο και είναι επιτακτική η ανάγκη να αναγνωρίσουμε έγκαιρα τις νέες προκλήσεις και να θωρακίσουμε θεσμικά ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα. Εξαντλώντας κάθε περιθώριο που δίνει το Σύνταγμα και το νομικό πλαίσιο, οφείλουμε να εξαλείψουμε τον κίνδυνο γι' αυτούς που μπορεί να θεωρηθούν έκφραση του διαφορετικού.
Τον Μάιο του 2016, η ΕΕ, αναγνωρίζοντας το πρόβλημα, προχώρησε, σε συνεργασία με 4 εταιρείες – κολοσσούς (Microsoft, Facebook, Twitter, YouTube), στην κατάρτιση Κώδικα Δεοντολογίας για την καταπολέμηση της παράνομης ρητορικής μίσους στο διαδίκτυο. Πολύ επιγραμματικά, ο Κώδικας αυτός προβλέπει δεσμεύσεις για συνεργασία τους με τις αρμόδιες κρατικές αρχές και την Κοινωνία των Πολιτών, για την έγκαιρη καταπολέμηση της εξάπλωσης δημόσιας υποκίνησης βίας κατά συγκεκριμένων ομάδων ατόμων, όπως αυτή ορίζεται από την απόφαση-πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ του Συμβουλίου για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας, μέσω του ποινικού δικαίου και των εθνικών νομοθετημάτων που θεσπίστηκαν για τη μεταφορά της εν λόγω απόφασης - πλαισίου στο εθνικό δίκαιο των κρατών-μελών (κοινώς, ο δικός μας αντιρατσιστικός νόμος).
Ενώ η διαδικασία υλοποίησης της παραπάνω συμφωνίας προχωρά και αποσαφηνίζονται λεπτομέρειες που θα καταστήσουν την άμεση τεχνική αντιμετώπιση διάχυσης ρητορικής του μίσους εφικτή από την πηγή, το φαινόμενο υφίσταται και οι φορείς του, κινούμενοι σχεδόν πάντα ανώνυμα και με έναν τρομακτικά μισάνθρωπο κυνισμό, εκμεταλλεύονται την πολλαπλασιαστική ισχύ μετάδοσης του λόγου και της πληροφορίας που το διαδίκτυο και δη, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρέχουν, ώστε να σπείρουν αφειδώς μίσος προς καθετί διαφορετικό. Κι όχι μόνο να εκθέσουν τις «απόψεις» τους, αλλά και να υποκινήσουν, με τον πιο ωμό και θρασύ τρόπο, τη βία απέναντι σε συγκεκριμένες ομάδες ατόμων. Δεν μπορώ να διανοηθώ πώς θα έβγαινε κάποιος στο δρόμο, με το πρόσωπό του και την ταυτότητά του εκτεθειμένα, να «μοιραστεί» φωνάζοντας ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνει κάποιος εικονικό πνιγμό σε πρόσφυγες ή να κανιβαλίσει άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και προσφυγόπαιδα. Και το τελευταίο, δυστυχώς, δεν αποτελεί σχήμα καθ΄ υπερβολή, αλλά πραγματικό περιστατικό σε ανώνυμο –προφανώς- λογαριασμό πλατφόρμας κοινωνικής δικτύωσης, τον οποίο και αναφέραμε στις αρμόδιες δικαστικές αρχές για το ρατσιστικό έγκλημα, σύμφωνα πάντα με την εθνική μας νομοθεσία.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να κάνω κάτι πολύ σαφές και ξεκάθαρο, για να προλάβω και αυτούς που αρέσκονται να συσκοτίζουν τη συζήτηση περί ελευθερίας της έκφρασης: Η ανωνυμία του διαδικτύου δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για τη διασπορά ρατσιστικού λόγου και δε σημαίνει αδυναμία ταυτοποίησης του χρήστη. Πρέπει να διακρίνουμε πού τελειώνει η άποψη του καθενός από εμάς και πού αρχίζει η σπορά του μίσους, η προσβολή της προσωπικότητας και των θεμελιωδών Δικαιωμάτων και η υποκίνηση βίας. Ιδιαίτερα όταν αυτή έχει, κρυμμένη πίσω από την ανωνυμία ενός proxy, την πιο ωμή και υπάνθρωπη μορφή της.
Η Πολιτεία δεν έχει καμία κρυφή ατζέντα να κάνει λογοκρισία, ούτε να πατάξει την ελευθερία της έκφρασης, όπως αυτοί που μέχρι τώρα ανενόχλητοι σπέρνουν μίσος και εμετικό περιεχόμενο για καθετί διαφορετικό, αναζητώντας ακροατήριο, διατείνονται. Το διαδίκτυο, από την εμφάνισή του, έχει χαρακτηριστικά την ελευθερία, τον πλουραλισμό, την ταχύτητα και την προσβασιμότητα και αυτά θα τα υπερασπιστούμε ως δικαίωμα του κάθε πολίτη. Η Πολιτεία όμως επίσης, δεν προτίθεται σε καμία περίπτωση να το αφήσει να γίνει βορά στον κάθε ανώνυμο φασίστα του πληκτρολογίου που δεν μπορεί να βρει δημόσιο βήμα κάπου αλλού και του οποίου οι πράξεις εμπίπτουν στον Ποινικό Κώδικα.
Ο νόμος 4285/2014 αφορά σε όλους τους διαμένοντες στην ελληνική επικράτεια και η Δικαιοσύνη θα επιλαμβάνεται αυτών που τον παραβιάζουν.
Το μόνο που έχω να απευθύνω προς τους φασίστες της ντουλάπας και του πληκτρολογίου, είναι πως θα βρουν απέναντί τους συντεταγμένη την Πολιτεία και πως οι πρακτικές παρακράτους που θέλουν να εξασκήσουν, δε θα περάσουν.
